Bye Bye Nola

Zondagmorgen was dan onze laatste dag in NO LA. We begonnen met een wasje te doen in het wassalon naast het hotel. Kwestie van met een koffer propere kleding aan te komen in Belgie. Dan zijn gaan wandelen op Bourbon straat om 10u30 in de ochtend en jawel er was alweer leven in de brouwerij. Ongeloveloos! Aan Jefferson Square hebben we dan een fietstaxi genomen voor een stadsrondrit van een uur. De jonge man heeft ons voor 60$ een mooi stuk van de stad laten zien en we hebben veel bijgeleerd. Zo is de hele French Quarter eigenlijk Spanish quarter, want na 2 branden hebben de Spanjaarden alles heropgebouwd in steen. Er zijn maar een paar houten panden over het oorspronkelijke stadsdeel.

Katharina heeft vooral de lager gelegen gebieden rond de stad doen overstromen (via het meer achter de stad en niet via de zee, zoals we dachten) daardoor zijn de grondprijzen in de “droge” gebieden de hoogte in geschoten. Gestopt aan Frenchmen street, waar de locals naar de concerten gaan, gestopt aan een nieuwe markt waarmee ze een buurt proberen te laten heropleven... Was al bij al een heel aangename en leerrijke tocht.

In de namiddag hadden we een beetje honger en zijn we ondergedoken in de Vacherie voor een “kleine” triple club sandwich en een “Biere noire”. Heel aangenaam bier, met een licht zoete toets en koffietonen in de smaak. Ik had om 20u nog steeds geen honger.

Toch moest we nog eens seafood eten, dus zijn we terug afgezakt naar Bourbon street om het spel ook eens bij nacht te kunnen aanschouwen. Miljaar, qua lawaai, Bangla road in het kwadraat. :-)

We zijn beland in GW Fins een degelijk restaurant in de buurt e het was de max. Lekkere wijnen, met speciale gerechten. Ik had Scalibut een soort lasagne van schijfjes heilbot en schijfjes scallops. Heerlijk! Volgevreten en moe terug in ons hotel tegen 23u.

Maandag, werkdag. Na het ontbijt zijn we in een taxi gestapt naar de luchthaven. Netjes 1u30 op voorhand waren we de bagage kwijt, door security in 10 minuten en dan…. flight delayed. Technic... Creeping delay... Voorzien vertrek was 11u50, tegen 13u20 zijn we gaan boarden, om 14u pas kunnen vertrekken, met een verse vogel, want het beest was volgetankt voor een vlucht naar Los Angeles en niet ons korte wipje naar FLL... Kerosine er terug uit en dan pas de lucht in.

Het systeem van boarden van Southwest sucks. Je wordt aan boord gelaten in volgorde van check-in plus een systeem van afkoopbare prio. Dus .. iedereen met A prio (eerste 60 pax) mag eerst aan boord en neemt van vor naar achteren alle gangplaasten in, dan komen de B prio's (volgende 60 pax) die nemen de window seats in, en als de C prio's aan boord komen is enkel nog de middel seat beschikbaar en vloeken al die A prio passagiers dat ze twee keer moeten opstaan om de andere seats te laten vullen. Eerst ikke en rest is vooral lastig. Doordat iedereen opnieuw moet opstaan, ontstaat er dus lange rij en een gedrum om te boarden. In plaats van tijdswinst kost deze manier van boarden dus echt kostbare tijd. Op onze vlucht al minstens 10 minuten. Gelukkig had ik dit keer wel online kunnen inchecken en hadden we B prio. Mama had een raampje, ik zat op de geliefde center seat en we kregen koffie...

Boeiende stad New Orleans

We zijn de eerste dag begonnen met een wandeling door the French Quarter. Heel leuk, met een stijl die we niet echt helemaal konden thuisbrengen. Iets zuiders van Europa, maar niet zo Frans als we gedacht hadden. We hebben een PoBoy (Baguette met “iets” ertussen) gegeten met gefrituurde garnalen in een pub met een lekker lokaal biertje “Abita blond”. 's Avonds zijn we dan gaan zoeken naar iets deftigs om te eten. We zijn aan eten bij Bar Amelie.


Een mooi restaurant in het hart van de French Quarter, met fijne cocktails en lekker eten. We hebben genoten van de avond.

De regenboogvlaggen in de stad waren me al de eerste dag opgevallen. Elke straat heeft wel een café of bar voor de “andersgeaarde” medemens, er wordt overal op straat gedronken, alcohol a gogo is big business en overal live rock bands in alle bars en clubs. No local goes to Bourbon street.

De zaterdag zijn we dan de stad in getrokken op zoek naar de French Market en dat was fijn. De mama heeft er een nieuwe vriend bij uit de ghetto.

Na een tijdje rondhollen hoorden we fijne jazz muziek uit een “national park for the Jazz” komen. Het bleek een optreden van “Music for all ages” (een groep opgericht om de tradities van de echte Jazz te bewaren en door te geven aan de jeugd).

Heerlijk concert en die dikke rosse met zijn trompet is een schitterende kerel en een rasartiest! Nadien hebben we nog een tweede concert gekregen in dezelfde locatie van allemaal muzikanten die 's avonds in de grote clubs spelen, maar ter gelegenheid van de kerst nu een gratis concert gaven in de hall aan de French market. Het was overdonderend mooi en zo moesten we ook niet meer aanschuiven voor een boottocht op de Mississippi, aan 40$ met een fake jazz orkest om de industriezone te zien:-).

's Avonds dan gaan eten in een restaurant naast de deur van het hotel in Meauxbar. Een vrij nieuw restaurant, met een fijne keuken, schitterende bediening en opnieuw heerlijke cocktails.

Arriving in NOLA

We hebben de ondertussen erg vriendelijk geworden businessman eens goed bij zijn pietje genomen. Neen ik heb geen 168 miljoen dollar venture capital om een contact center voor software as a service te leiden, maar if a bitch bitches me, I can be a dirty hell of bitch too... Grijns.

Taxi naar ons hotel genomen. Vaste prijs: 36$ plus eventuele tip.

Hotel Best Western Plus French Quarter is schitterend gelegen, net buiten de drukte van de wijk, tegenover het Armstrong park. Fijne ruime kamers en een ontbijt dat OK mag genoemd worden. De ligging is echt een topper, 5 minuten wandelen naar Bourbon street en toch geen last van, volledig rustig gelegen!

De drie dagen New Orleans zitten er ondertussen op. Helaas hebben we Mario niet gezien. Ik heb elke dag 2-3 mails gestuurd, maar hij kijkt waarschijnlijk niet naar de mail... En behalve een adres ver buiten de stad hebben we geen contactmogelijkheid. Jammer, maar als hij niets laat weten kunnen wij ook niet toveren. We hebben er desalwelteplus een fijn verblijf in New Orleans van gemaakt.

Leaving your HAL ship is never easy

Deze morgen dan om 5u50 opgestaan, nog even afscheid genomen van Adi, onze favoriete kelner, die straks naar Bali vliegt om zijn zieke vader in het ziekenhuis te gaan bezoeken. En dan in recordtempo van boord gegaan. Rick stond aan de gangway en we hebben afscheid genomen met “Keep inspiring people, Rick!”

Ik zit nu op het Southwest vliegtuig van FLL (Fort Lauderdale) naar MSY (New Orleans) en de servie is goed. Ik heb een arrogante Amerikaanse businessman naast me zitten en de mama zit op de rij voor me. Ah we zijn er bijna. Eens zien of New Orleans ons bevalt zoals de rest van de vakantie.

2 Dagen op zee

Dagen op zee zijn altijd stress. Er zijn zoveel activiteiten aan boord en je slaapt al eens wat langer... Een boeiende voordracht van Rick over Hemingway, een wine tasting, happy hours, drankje met nieuwe vrienden... Gelukkig heb ik ondertussen mijn boek kunnen uitlezen. Van schrijven is nog niets in huis gekomen. Ik hoop dat we de komende dagen nog wat tijd hebben voor een paar uur weken aan mijn papers en mijn boek. Het ziet er echter niet goed uit. New Orleans in het weekend should be fun.

Na de maaltijd van de laatste avond nam Cruise director Rick nog even het woord. In een heel emotionele speech benadrukte hij het belang van diversiteit. Aan boord werkt een crew samen, bestaande uit 51 nationaliteiten, tal van religies en verschillende talen. “Send the United Notions to this ship so we can proove to them that diversity works, that all these very different people can live together peacefully with respect for eachother.” Hij vroeg tot 4 maal toe een applaus voor de crew en pleitte vurig voor de menselijke waarden van HAL.

Laatste port of call, Costa Rica

Nog maar net vertrokken uit Panama en hupsakee. Costa Rica, here we come. Puerto Limón is een kleine havenstad aan de Oostkust van Costa Rica. Er is niets te zien en alle excursies aan boord waren 3-4u rijden om ergens iets te gaan doen in het regenwoud. Mama wou niet naar de jungle. Dus hebben we besloten om gewoon even te voet op verkenning te gaan in het stadje.

Er was niets te zien, behalve het dagelijkse leven in Limòn. Ook eens leuk. Vriendelijke mensen, een stadje met heel weinig souvenirwinkeltjes, maar wel een markt die me wat aan Thailand deed denken. Overdekt, met een paar eetkraampjes in het midden en allerhande spulletjes, vooral kleding, in piepkleine shops. We vonden een winkel met een heel mooi aanbod aan lokale kunst en speciale souvenirs en hebben die mens dan een fijne omzet bezorgd. Twee kinderen van 8 en 15 spraken ons aan in het park, of we zin hadden om de aapjes te zien, moeder en jong zaten ergens verborgen in de bomen. Behendig loodsten ze ons door het park en vertelden honderduit over hun school en de lessen Engels en Frans die ze krijgen.

Na 2u aan land waren we terug aan boord van ons klein bootje en klaar om de twee dagen op zee door te brengen.

Het kanaal van Panama

De kapitein was al heel de nacht aan 21-22 knopen gaan varen om zo snel mogelijk an het bakke water aan Colón te zijn. Om 5u 's morgens ware we daar, netjes op tijd, maar pas tegen 8u konden we de sluizen van de Gatun Lake binnen varen. Iedereen was al vroeg op dek.

De voordekken waren op elke verdieping open, hadden een standje met koffie en andere drankjes en het wzs een gedrum van jewelste bij de doorgang van de eerste sluis. Bij de derde versassing moesten de 900 mensen die een excursie geboekt hadden bij de uitgang naar hun tender zijn en tegen 12u was iedereen van boord die van boord moest zijn. Absoluut een belevenis om dit te kunnen meemaken. Volgend jaar gaat een nieuw sluizencomplex opendat ook grotere schepen kan verwelkomen. Maar hier hadden we in dit 100 jaar oude kanaal, met sluisdeuren van Gustaaf Eifel, 5 voet over aan de zijkant en 50 voet voor en achter.

Het schip is dan terug door de sluizen gegaan en pas rond 15u legden we aan in Colón. De kapitein noemde het een technische stop om de gasten terug aan boord te halen die op excursie was geweest en waarschuwde ons om niet buiten de gates van de Cruise terminal te gaan. De Cruise terminal zelf zag er al zo ongezellig en dreigend uit dat we ook daar na 15 minuten terugkeerden aan boord. Het was net happy hour in de Crows nest...

Cartagena – Colombia.

Wie Colombia zegt, denkt direct aan gevaar, drugbaronnen en ontploffende helikopters. Wel... Cartagena is ons ontzettend goed bevallen. We hebben hier de enige excursie van aan boord geboekt: “transfer naar de stand en vrij rondwandelen”. We hadden een super fijne gids, Emily, die ons net dat ietsje meer gaf, namelijk een trotse rondleiding met het busje door HAAR stad. Eerst een stop aan het kasteel San Felipe, waar de groep overspoeld werd door opdringerige verkopers van juwelen, zonnebrillen en sjaals. Daarna mochten we vrij rondlopen en zoals overal ter wereld was je pas op je gemak ver weg van de tourist traps/ attracties. We vonden een leuke Pastelleria en genoten van een kopje Colombiaanse koffie en een stukje (van een halve kilo) taart om 10u30 in de ochtend. Jammer dat we al om 12u30 terug aan bood moesten zijn, want hier waren we graag 's avonds eens gaan rondhangen. Heel gezellige pleintjes met kleine barretjes en zeer mooie restaurants. De volgende dag was de highlight van de cruise, en we moesten daar vroeg zijn...

Eerste stop Half Moon Cay

Dit is een privé eiland van Holland America Line. Heerlijk strand, blauwe zee, en een heerlijk lek om te vertoeven. We werden met grote tenders aan land gebracht en brachten een halve dag door op het strand. Lunch genomen in het grillrestaurant op het eiland (de minst lekkere maaltijd van de hele reis), Piña Colada genoten in de Pirates Bar met prachtig zicht op de zee. Moe maar tevreden zijn we die avond gaan slapen.

De volgende dag was een dag op zee, met ontzettend veel stress. We hadden een eerste wijnproeverij om 2u in de namiddag, hadden dan zin in een dutje en moesten dan weer eten en drinken in het hoofdrestaurant. What a life...

Het was mijn eerste cruise doorheen tijdzones en ik vond het principe best interessant. Als de klok een uur vooruit moet, dan gebeurt dat om 12u 's middags op zee. Als de klok een uur achteruit moet gebeurt dat om 2u 's nachts. Zo is niets van de activiteiten betroffen van de tijdverschuivingen en gaat het leven gewoon door. We hebben gelukkig ook twee keer een extra uur gekregen 's nachts om heerlijk uit te slapen.

De tweede stop was dan Aruba, Oranjestad. Eerder een saaie bedoening. De mama had geen sokken aan gedaan voor de wandeling en dat moest ze op slag met een blaar op de hiel bekopen. Niet echt bijzonder en van zodra je buiten het eerste deel van de winkelstraat was, werd het een beetje “minder gezellig”. Maar goed, we hebben Oranjestad alleen gezien, en niets verder van het eiland. Gezellige avond aan bood gehad met leuke mensen de tafel gedeeld en dan de volgende dag was de boot vroeg in Curaçao.

Met zijn drijvende voetgangsbrug naar de Punda was Willemstad wel de moeite waard. Een wandeling naar de markt met verse vis en fruit en groenten van Venezuela was best leuk. We genoten van een Presidente biertje en een Wilhelmina Sandwich op een gezellig pleintje met 2 Nederlandse meiden die het terras bedienden. Moeder vond een CD met lokale muziek en we vertrokken met een beetje tegenzin terug naar de boot.

In de namiddag hield Rick, de Cruise director een voordracht over de bouw van het Panama kanaal. Zelden heb ik zo begenadigd spreker mogen aanhoren. De 50 minuten waren om gevlogen en we hebben veel bijgeleerd, oa. dat dit kanaal heel veel moeite en mensenlevens heeft gekost, dat de Fransen er niet in geslaagd zijn om het te bouwen en volledig verkeerd begonnen waren, maar dat ze nadien wel de sluisdeuren mochten leveren...

Ijswater

Alles vlot verlopen, en zonder extra rimpels in de Cruise Terminal van Fort Lauderdale Everglades aangekomen. Lange wachtrij, want 2000 mensen zouden ons vergezellen op deze cruise. Na een 45 minuten aanschuiven kregen we onze keycards als “one star mariners” en mochten we aan boord. Hut was identiek aan die van de ms Rotterdam van in juni, lay out van het schip ook ongeveer en we vonden onmiddellijk onze draai. Personeel was ontzettend vriendelijk en de vele Amerikanen waren zelfs niet vervelend. We zagen wel overal op de tafels … water. Ik denk dat wij op deze cruise de omzet hebben goed gemaakt voor de sectie waarin we telkens zaten voor het diner. De meesten dronken alleen het gratis ijswater.

En we zijn weer vertrokken naar de US of A

Op 29 december zijn we met Lufthansa naar Miami gevlogen via Frankfurt. Door op de luchhaven in de Sheraton te blijven slapen moesten we niet om 2u 's nachts opstaan, maar konden we lekker tot 5u blijven liggen. Het eerste wat ons in de Sheraton opviel was ontzettend vriendelijk personeel. Het tweede was het ontzettend walgelijk, spuuglelijke uniform van het personeel in bar en restaurant. Na een goeie nachtrust stapten we blij gemutst op onze feeder naar Frankfurt. Na een uurtje stappen hadden we de big bird bereikt die ons naar Miami zou brengen. De allereerste A380 van Lufthansa (D-AIMA) had de eer en het genoegen ons te mogen vliegen. Ik had een geheimtip gelezen en we hadden misschien wel de beste plaatsen van het hele vliegtuig, een Belgische stewardess en een schitterende vlucht. In Miami hebben we voor het eerste de elektronische immigration gedaan, met een op en neer wippende terminal. De bagage liet wat op zich wachten want immigration had amper 20 minuten geduurd, met aanschuiven en al. Op naar de car rental terminal, een auto gepakt bij Alamo en hupsakee naar Fort Lauderdale, een kleine 20 km verderop.

Daar hebben we een nachtje geslapen in de La Quinta Inn FLL Airport. Fijn hotel, met ruime kamers, luidruchtige airco en een lekker ontbijt. We waren vroeg wakker, zijn wat gaan shoppen in de nabijgelegen shopping mall en trokken dan naar de luchthaven van FLL om de huurwagen terug te brengen en de transfer te nemen naar ons bootje.

Ongelogen, dat is hier voorbij gevlogen!

Ondertussen zijn we vier dagen verder en zitten we op Krabi International Airport Terminal 2 klaar voor onze vlucht met NOK Air naar Bangkok, Don Muang Airport.

Hoe snel is dat hier gegaan? Amai!

Ok. Direct na de aankomst hebben we ons geïnstalleerd in ons hutje bij de zee. Het complex, Banana Garden Home waar we nu ook weer verblijven is nog een paar maanden in handen van Oil en haar team. Na het seizoen neemt de eigenaar van de gronden het over. Zelf hebben ze dan maar een nieuw resort uit de grond gestampt een kilometer verder. Het strand is er niet zo mooi, maar ze hebben een pool en het zijn nagelnieuwe zeer nette kamers. Ieder voordeel heb ze nadeel...

In het resortje sta je weer even stil bij ons comfort van elke dag thuis. Wat zijn wij rotverwend. Neen het is geen luxe daar, maar de luxe komt van de hartelijkheid van de mensen en de prachtige setting. Gisteren kwamen we binnen met 2 mango's, direct vroeg Lola of ze dies moest schillen, en een paar minuten later lagen ze geschild en gesneden op een bordje. Als ze iets niet hebben, gaan ze het kopen voor je. Ah gewoon heerlijk zo op vakantie te zijn en nergens zorgen moeten over maken.

Wat hebben we die 4 dagen gedaan? Ton heeft gehoest, want hij heeft keelpijn van de airco, we hebben een eilandtour gemaakt naar de Lanta Old Town en naar een paar stranden, en we zijn gaan eten. Verder hebben we niets gedaan. Lezen, strand zitten, wandeling maken en kreeftrood worden.

Deze morgen dan afscheid genomen aan het ontbijt van het personeel en Robert en Gernot. Zij blijven nog een paar dagen en vliegen zondag naar Bangkok, maandag terug naar Duitsland. Ze vroegen al of ze mochten wisselen, want British Airways was niet zo een prettige ervaring geweest. :-)

Ah. Life is a beach! Op naar de Big Bangkok. 

6 dagen in Thailand zijn verdampt

De dagen in Patong zijn zoals steeds precies verdampt. Kan me niet inbeelden dat we nog maar 6 dagen hier zijn, kan me ook niet voorstellen waar de afgelopen 6 dagen naartoe zijn. We hebben eigenlijk niets gedaan. Beetje te veel gedronken elke avond, beetje langer geslapen en veel plezier gemaakt met nieuwe en oude vrienden. Chang bier in ondertussen beter geworden en met veel ijs is het zelfs drinkbaar :-). Wat me in Patong vooral opgevallen is, is dat er weinig glimlach te zien was. De smartphone zombies are here. In een winkel van mooie kleding wou ton een jasje passen. De 4 winkeljuffrouwen waren an het TV kijken (een soap) en tegelijkertijd aan het spelen op de smartphone. Klanten? Huh? Die zijn vooral lastig. Met een lang gezicht toonde ze het jasje: “You want?”. We hebben het niet gekocht...

Gisteren dan ook nog een paar reviews geschreven. Eentje over onze wijn tour in Seattle en eentje over ons hotel The Nap. Het is nog steeds een goed hotel, maar er moet dringend meer ogen komen voor renovatie en onderhoud van het hotel. En het avondmaal (3 course set menu, gratis gekregen) was eigenlijk een ramp. Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. Als Ton terug was van de cinema zijn we gaan eten bij Pond, die nu weer bijklust in een restaurant. Higher is de naam en het maakt die naam ook waar, gelegen boven een discotheek in het midden van Bangla road. Het uitzicht is best mooi op de meute op Bangla Road, maar wat hier opvalt is dat Ton's uitspraak van eergisteren hier kon bewezen worden. Ik heb ze geteld en de helft of meer van de mensen op Bangla Road is staff: binnenlokkers, verkopers van prullen en vrouwen die hun “waar” aan de “man” proberen te brengen.

Deze morgen zijn we dan veel te vroeg opgestaan, na 3u slapen. Ready for Koh Lanta. Buskje was netjes op tijd en Robert en Gernot zaten er al in! Van een succes gesproken. Hop, naar de haven en dan de directe boot naar Koh Lanta op. Windkracht 3. En de zee klotst voort in eindeloze deining...

“You! Koh Lanta, change boat here...” Was dat niet de directe boot? “Yes this is direct connection.

No wollies, no poblem.”. Onze bagage is mee, dat is belangrijk. Ao Nang ziet er best leuk uit van strand. We zagen net mensen naast onze boot, midden op zee wandelen. Je kunt er over een zandbank naar een klein eilandje...

Welcome to Thailand

Dus ja, afgelopen zaterdag zijn we dan maar vertrokken voor een rustvakantie in Thailand. Netjes afgehaald door Taxi2airport. Goeie vlucht gehad naar Bangkok. Immigration duurde geen 5 minuten, en dan ... moesten we 4u wachten op de aansluitende vlucht naar Phuket. Met een complete gek als taxi chauffeur naar Patong gereden. En nu sedert 3 dagen  in de Nap gelogeerd. Halfweg dit deel van de vakantie.. Nog twee delen te gaan...
De eerste dag zijn we wat gaan rondhangen, massage doen en dan 1 pintje gaan drinken 's avonds. Uiteindelijk om3u thuis gekomen en geslapen tot 9u. Ontbijt genomen in het hotel en toen begon het te regenen. We zijn wat gaan rondkijken in Jungceylon, hemd gevonden. Hallo zeggen aan Pond, walking in the rain en de jetlag uitzweten. Dinsdag dan ook weer lang gelapen, tot 12u en dan naar het strand getrokken. Manicure, pedicure en een hapje on the beach ... we zijn weer opgekuist, en gezandstraald... 's avonds waren we uitgenodigd in Sundowners Bar voor de verjaardag van eigenaar. BBQ met veel lekkers. Ondertussen zijn mijn Duitse vrienden Robert en Gernot ook aangekomen in Patong en we hebben ze mee genomen op sleeptouw doorheen een drukke gezellige avond. Vandaag tot 16u lui in bed gebleven... Ton heeft een poes van hier tot Tokyo en dus zijn we deze avond dan maar Sushi gaan eten als ontbijt. Heeft een beetje geholpen, maar de sushi in Seattle was 1000 keer beter. Vandaag houden we het droog, met plat water, soda en iced tea. Tomorrow will be an interesting day...

Lufthansa take us home

Deze morgen dan maar de rest van het valies ingepakt, de vuilnis in de juiste containers gezet (ja Seattle sorteert en is een voorloper in de VS), alles van de tweede verdieping in de auto geladen (ik moet deze week alweer niet meer naar de fitness) en hup naar de luchthaven. Ik had de check in al gedaan online en ons drie plaatsen naast elkaar bezorgd, want de automatic seat assignment had ons een middenblok gegeven met 3. Nu hebben we een venstertje voor de mama en een gang voor Jacqueline en ik zit gevangen tussen beide. De huurwagen terugbrengen verliep heel vlot, daar dan de boarding passes al kunnen afprinten. Koffers afgegeven (neen, geen overgewicht) en hupla naar de security voor half uitkleden, een bodyscan, en tenslotte een manuele bagage check aan de gate. Dan nog een derde keer paspoort en boarding pass inspectie voor het boarden en dan nog eens in de slurf naar het vliegtuig. Nog nooit zoveel TSA medewerkers gezien als vandaag op Seattle airport. Minstens 15 medewerkers hebben ons gecontroleerd. Je voelt je direct een stuk veiliger... of net niet.

Boarding startte laat, maar verliep erg vlot. Deutsche Grundlichkeit und Organisation. Stipt op tijd vertrok de LH 491 naar Frankfurt voor een vluchtje van amper 9u. Het is al bijna de moeite niet, 9u vliegen. Lekkere maaltijd en vriendelijke service. Maar toch helemaal niet zoals bij Edelweiss. En ook geen ijsje :-(. Maar wel Internet, ik ga het niet proberen, want het is duur.

 

 Daarnet heb ik de film The Second Best Exotic Marigold Hotel gezien, een uurtje geslapen en 2u aan deze blog geschreven om de dagen in Seattle ook op papier te krijgen. Nu hangen we bijna boven Ierland, de route gaat vandaag erg zuidelijk (dezelfde vlucht ging gisteren nog over de pool), en is de crew al aan de voorbereiding voor het ontbijt begonnen.

Mt Rainier

Vandaag dan de tocht aangevat naar de regio rond Mr Rainier, zo een 70 miles ten zuiden van Seattle. De heenreis was fijn via de I-5 en dan kleinere wegen tot we in het onmogelijke plaatsje Eatonville belandden. Hier vonden we een post met schitterend zicht op de majestueuze berg. De plaatselijke bevolking wou alles van ons weten en stuurde ons naar de beste plaatsen van het dorpje. De drugstore, waar je een gratis postkaart kunt afhalen, de bakery waar ze heerlijk sandwiches maken. Overal “Wow you guys are from Belgium, amazing!”. Het zicht op de berg was ook "amazing".

We zijn niet tot in Paradise geraakt, maar maakten uit tijdsgebrek onderweg rechtsomkeer on the “road to hell”. Tegen 18u terug in ons huisje op de tweede verdieping. Het St. Johns Apartment heeft een schitterende ligging. Parking om de hoek, openbaar vervoer om de hoek, supermarkt er tegenover. Binnen alles wat we nodig hadden en voor de twee dames een dagelijkse training om op de tweede verdieping te geraken.

Vanavond dan maar een tweede kaas en wijnavond, startend met wat lekkere Bubbels van Chateau Ste Michelle

Boeing

eetje langer geslapen vandaag. Om 10u naar de kapper vertrokken en veel bijgeleerd over de stad tijdens de knipbeurt. Seattle is de snelst groeiende stad in de VS met vorig jaar +25000 inwoners. De meesten met een inkomen van +100.000$ waardoor de huurprijzen ontzettend stijgen. Steeds meer gezinnen moeten pendelen en een appartement of huis huren buiten de stad. Overal in de stad hangen briefjes Stop the yuppiefication of Seattle. Terwijl je steeds meer bedelaars ziet op straat en ze duidelijk niet enkel op straat leven vanwege pech, maar gewoon omdat ze ziek zijn. Ergens in de late jaren 80 werden de instellingen voor geestelijke gezondheid op regiem gezet en stuurden ze iedereen die geen gevaar voor zichzelf of de maatschappij was gewoon de straat op. Neem daarbij de vele oorlogsveteranen met een trauma van de verschillende oorlogen die de VS heeft gevochten en je krijgt het straatbeeld van Seattle. Tot zover de wijsheid van het kapsalon. Dan ben ik naar de luchthaven gevlogen met de light rail link om de huurwagen af te halen en stipt om 12u30 stond ik met een grijze Dodge voor de deur.

We hadden een afspraak in Everet in de fabrieken van Boeing voor een factory tour om 14u30. Dat haalden we met gemak, en we werden prompt uitgenodigd om de 14:00 tour mee te volgen. Dat was schitterend, want het was een klein groepje van 15 man, met een grappige dikke gids. Tijdens de rondleiding gen camera's, smartphones, handtassen of andere troep toegelaten. Dus geen beelden hier :-(.

We zagen de puzzel van de nieuwe 747-8 alsook de 767 en natuurlijk de Dreamliner. Ik zeg bewust puzzel, want eigenlijk worden in de fabriek in Everet de stukken samengebracht, aan elkaar “geplakt”, geschilderd en daarna als vliegtuig opgeleverd aan de klant. Gemiddeld 20 dagen ligt een vliegtuig in het grootste gebouw in volume ter wereld. De hal is ENORM en daarbovenop ook nog eens ENORM en ook ENORM groot. Er stonden tijdens onze rondleiding 4 Dreamliners op de lijn, 4 747's en 3 767. Daarnaast waren er ook verschillende kwart en halve vliegtuigen die her en der in voorbereiding waren. Gewoonweg indrukwekkend. De rondleiding zelf was een aaneenschakeling van WOW's voor Boeing en een beetje Airbus bashing. Ja, natuurlijk is de technologie van de A380 ondertussen 12-15 jaar oud, maar het toestel vliegt ook al meer dan 10 jaar rond, in tegenstelling tot de nieuwere Dreamliner die in zijn korte bestaan al bijna een half jaar aan de grond is gehouden (voor designfouten aan de batterij) en die nog maar een paar jaar van de grond gaat. De smalende houding tegenover mijn lievelingstoestel, de A380, vond ik overbodig en was een staaltje van 'Americans do everything better'. Na de reportage over de Boeing plant in South Carolina waar de budget versie van de Dreamliner gebouwd wordt, kijk ik toch wel anders na dit bedrijf. Ik vermoed ook dat Jetair er een van daar heeft, gezien de slechte reputatie van het toestel en de vele vertragingen.

We zijn naar hier gevlogen in een 16 jaar oude A330 van Edelweiss en dat toestel vliegt hele dagen om de wereld long haul zonder haperingen. Lufthansa vliegt tientallen routes met oude 747's, zoals de 18 aar oude bak waarmee we terug vliegen, maar zelden met vertraging. Misschien is het ook een beetje zoals met de GSM's. De 3210 van Nokia doet het nog steeds na 15 jaar, moderne zogenaamde smart-telefoons halen vaak de 2 jaar niet meer.

Na de tour bezochten we het museum “The Future of Flight'. Wat was dat voor een mislukt spel. Er stond een cockpit van een 727 (een heel oud volledig analoog toestel), een stukje dwarsdoorsnede van een Dreamliner en de rest was reclame van GE voor hun motoren en een collectie kleine vliegende tuigen aan de plafond. Er was ook nog een plek voor klantenfeedback die het vliegen verbetert, maar die ruimte was gesloten en je kon voor 8$ extra een simulator ride doen waarbij niet eens op stond wat er te zien zou zijn. Er was ook een cursus 3D printing aan de gang. Van Future of Flight geen spoor. Ik had toch iets van de futuristische dingen van Boeing verwacht, maar het bleek een oersaai dood hoekje van het visitor center. Na ons bezoek mochten we op het terras en waren we getuige van de oplevering van een Dreamliner voor BA (G-ZBKB) en zagen we een speciaal geschilderd toestel van Garuda landen (PK-GII).

Op de terugweg van Everet zaten we dan in de avondspitsvan Seattle, maar die bleek al bij al nog mee te vallen!

De QFC supermarkt tegenover het appartement was een echte voltreffer. Hier haalden we dan wat pastasalade en met de rest van de zalm van gisteren en nog wat brood en tomaat hadden we weer een gezellige avond op het appartement en hielden we het budget onder controle. Ondertussen nog 2 IPA's geprobeerd van Seattle zelf. En weer dezelfde opmerking. Ze hebben allemaal dezelfde insteek, smaak en hoppige hardheid. Ik hou ontzettend van gehopt bier, maar dit is zelfs niet meer lekker.

Dinsdag op hoog niveau

Vandaag scheen de zon al van de vroege morgen. Een perfecte dag om de stad vanuit de hoogte te gaan bekijken vanop de Space Needle, de Eifeltoren van Seattle, een overblijfsel van de Expo 1962. Je geraakt er vanuit de stad met de authentieke eerste commerciële monorail. En Jacqueline mocht sturen :-).

Bovenop de Space Needle was het zicht adembenemend. We zagen een ontzettend groene stad blakend in de zon, met een drukke haven en onze eerste blik op Mount Rainier. Wat een indrukwekkende berg.

Was het weer niet zo mooi geweest, dan hadden we voor één van de musea in het park (muziek of wetenschap) gekozen, maar het was zo mooi zonnig dat we opnieuw de stad in gedoken zijn. Daar troffen we in de wijk van Pioneer square prachtige winkels met allemaal speciale hebbedingetjes en leuke souvenirs. In de late namiddag trokken we nog eens terug naar Pike Place market voor inkopen. Overheerlijke tomaat, mango, large scalops, verse specialeitenpasta met look en limoen in én een groot stuk huisgerookte zalm. Chef Miguel kookte er dan maar een potje van en met flesje bubbels en een heerlijke Riesling hadden we een fijne avond. Het was van ons bezoek aan Michael in Schotland geleden (de zalmkwekerij nabij Largs) dat ik nog zo lekkere zalm had gegeten. Miljaar dat was een echte delicatesse.

Bootje varen in Seattle

Maandag was dan onze eerste dag in Seattle City. Na een verkenning van het bussysteem en een stukje van Pike Place Market zijn we een boottocht gaan doen in de haven van Seattle. De hele voormiddag was het grijs, tijdens de boottocht kwam de zon er een paar keer door en werd het een prachtig zicht op de skyline van Seattle.. De grijze, rare stad, begon al een beetje van zijn charmes prijs te geven. Daarna deden we nog een wandeling en keerden we terug naar huis voor een kaas en wijnavond. All local products. Als er 1 iets is wat we hebben geleerd in Seattle, dan is het de liefde voor organic, kleinschalig, local en special. Pike Place Market is een geweldige plek met kunstenaars, handelaars en boeren. Er zijn een paar uitzonderingen maar alles wat ze verkopen moet zelf gekweekt of gemaakt zijn. 's avonds ben ik dan Josh, die ik ken uit Brussel, gaan opzoeken, het bewijs dat de wereld klein is. We zijn samen sushi gaan eten en hebben wat bijgepraat over de ervaringen in de US of A. Hij zit al 3 maanden van zondag tot donderdag in Seattle en maandagavond hadden wij na 24u al meer van de stad gezien dan hij. Ik heb in de dagen in de States nu al 5 IPA's geproefd. 1 ervan was lekker Grand Canyon IPA en die heeft de mama gedronken. Die avond was ik Bob en ik heb enkel even geproefd... De rest was niet interessant. Ze smaakten allemaal gelijk en hadden een hardheid die echt nergens voor nodig is. Rilay, een Canadese bierliefhebber die ik deze week exacte 7 jaar geleden op de trein naar Gent na Megavino ontmoette, omschrijft het als de West Coast Hop Attack. Jammer... Ze hebben nog veel te leren die Amerikanen.

Wine in Washington State

Zondagmorgen was een feestdag. We zijn vroeg naar de supermarkt tegenover het appartement gegaan om ontbijt in te kopen en tegen 10u30 stonden we voor de deur te wachten op onze BOB, voor de wijntour. BOB bleek dan ook nog Bob te heten en zag de dag helemaal zitten. Het ritje van 30 minuten naar het eerste wijndomein St Michele was voor mij al voldoende om een diepgaand gesprek te hebben over religie, moraal en mormonen... Toffe kerel onze Bob. Alleen het weer zat niet mee. Het was de hele dag grijs en het regende de hele tijd.

Alle domeinen die we zouden bezoeken lagen in Woodinville, een heus wijn dorp. Chateau Ste. Michelle bleek een goed draaiend fabriekje, de wijn die ze gaven op de gratis rondleiding bleek eerder matig, maar de uitleg was wel fijn.

Zo leerden we dat de beste wijn in Washington state achter de bergketen in de woestijn wordt verbouwd. Na deze rondleiding werden we binnen geloodsd in Sol Solare, een apart wijnproject van Chateau Ste. Michelle, waarbij ze samen werken met een Italiaanse wijnbouwer. That was very nice toebak! Als wijnprofessional (LOL) moest in de proeverij niet betalen en kregen we schitterende fiches mee van hun zeer mooie (en dure wijnen).

Dan moesten we eigenlijk nog beginnen aan de echte tasting van Chateau Ste Michelle. Hier moest ik wel betalen, maar we konden onze wine flight naar believen samenstellen. Dat was nu eens leuk. Ik koos ipv een zoete riesling voor een schuimwijn Methode Champenoise en dat heb ik me niet beklaagd. Een mooie fijne schuimwijn ”Michelle” die de niet misstaat als vervanging van Champagne. Na 9 slokjes van wijnen (Moeder had een flight van 4, ik één van 5 wijnen) waren we zo blij dat we er een paar hebben gekocht, voor op ons appartement. Volgende wijndomein, dan maar... Hier in Delille cellars, waren we ook weer super welkom en kregen we naast de tasting van 5 wijnen, er nog eens drie andere om te proeven. Die stonden ook niet op de lijst. Wel 2 daarvan hebben we gekocht. Echt wel fijne wijnen.

Eigenlijk was onze tijd opgebruikt voor de 3uur wine tour, maar ik heb er een uur laten bijplakken. Bob genoot ook zo van zijn tour met ons dat hij ons aanbood om een half uur gratis te blijven met ons. Hierdoor konden we nog een domein doen JM Cellars. Ook hier hebben we geen spijt van gehad. Miljaar. 4 wijnen geproeft, daarvan 1 gekocht ( de duurste van de reeks- maar wat voor een fijne wijn) en een 100% viognier gekozen die niet te proeven was en die (zoals later bleek) ook een schot in de roos was...

Dan was het time to go home. Moe maar tevreden keerden we huiswaarts. Bob en Seattle wine tours, bedankt voor een schitterende dag!

Tegen de avond en na een klein dutje waren we weer op post om die hele goeie fles rode wijn te openen met een kleine selectie van locale kazen en een baguette.

Southwest is the best

We waren op de Vegas luchthaven, netjes op tijd voor onze binnenlandse vlucht (dan toch). Inchecken verliep probleemloos aan de automaat, de dames hadden hun dienaar voor dit verhaal en keken verbaasd hoe ik de gegevens invoerde op de terminal, de boarding passes printte en de koffers labelde als een vakman. Door naar de gate, checks waren eerder oppervlakkig, behalve aan de bodyscan en de rest was even wachten tussen de gokautomaten eer we mochten “free boarden”. Ons toestel was een nagelnieuwe 737-8 NG met een opgewekte super gemotiveerde crew en nog voor we het goed en wel beseften waren de ca 180 zielen aan boord. Free seating heeft zo zijn voordelen voor de “speed of boarding”. :-)

Cocktail besteld, was heerlijk en goed bediend, niet zoals in de goedkope All In hotels, echt wel een serieuze cocktail... Pakje zoute koekjes erbij. Jacqueline had nog zin in een pakje (honger) , ze kreeg er meteen 3 extra. Afrekening van de cocktails... niet gebeurd. Dank u Southwest. Een stipte en perfecte service op dit 2u durend vluchtje.

Seattle Airport bleek overzichtelijk en we hadden vrij snel onze koffers. Hup een Taxi in en naar ons appartement. Een heel vriendelijke chauffeur uit Somalië had ook nog zin in een verstandig gesprek, en vertelde honderduit over zijn 3 semesters die hij nog moest doen om burgerlijk ingenieur te worden. Ons appartement bleek bij onze aankomst om 21u in een ietwat eigenaardige buurt te liggen die er 's nachts redelijk gevaarlijk uitzag. De stad leek ook niet zo fijn. Recht tegenover het appartement was er een discotheek waar tot in de vroege uurtjes werd aangeschoven om binnen te mogen en regelmatig was er ook wel rumoer en geroep op straat. We waren moe na een drukke dag en wilden alleen nog iets eten en dan het bed in. Mexikaans zou het worden en het zag er misschien liet zo lekker uit, lekker was het wel en een verademing na Vegas, goedkoop. Moe maar tevreden vielen we in ons bed snel in slaapt.

Route 66 all the way back to Vegas

Onze rit vanuit Seligman naar Vegas terug was spannend. Want we waren de tijd een beetje uit het oog verloren. In tegenstelling tot de vorige dag scheen de zon nu en deze zaterdagnamiddag was de rit over de landschappen van de Route 66 echt wel prachtig.

Een korte stop van een uurtje, in Oatman, bij de ezels, en de rit van daar uit terug tot Vegas was gewoon genieten van de landschappen. Nu eens leken het bergen met burchten, dan weer prairie waar je elk moment verwachtte dat Lucky Luke opeens zouden verschijnen. In Oatman kregen we dan opeens een stortbui op onze nek.

De stad werd herschapen in een modderpoel met ezelskak, en toen de zon terug tevoorschijn kwam na 10 minuten, bleken we eigenlijk aan de late kant voor onze vlucht naar Seattle. Gelukkig verliep de rit vlotjes en liep alles gesmeerd bij Alamo, behalve dat ik Julie bleek te heten en de auto Een week geleden in Utah had opgehaald en niet op tijd had terug gebracht. Ook dat bleek geen probleem en nadat ik bewezen had een man te zijn en de papieren had getoond mochten we dan toch gaan inchecken voor mijn eerste vlucht met Southwest.

No News is good news

De afgelopen dagen waren we zo intensief onderweg dat ik wat minder tijd had voor de blog. We stellen het prima in Seattle en de komende 2 dagen zorg ik nog wel voor een uitgebreid verslag.

Goodbye Vegas - Me and my chicks on Route 66!

Zaterdag ochtend dan met goeie moed vertrokken voor een lange zit naar Seligman, on Route 66.
Tegen 10u vertrokken we uit de lichtstad, met een boeiende stop aan de Hoover dam. Dit bouwwerk maakte weinig indruk vanuit de lucht, tijdens onze vlucht, maar was op de grond enorm indrukwekkend.

Hoover dam is een must see als je Vegas bezoekt en als je begrijpt dat de technologie uit de jaren 20 stamt en het bouwwerk in de jaren 30 werd verwezenlijkt, is dit een schitterende prestatie. Dat de werken ook nog eens 2 jaar eerder dan gepland klaar waren is fantastisch. Daar kunnen in Berlijn anno 2015 alleen maar van dromen. Hun nieuwe luchthaven is al méér over tijd dan de tijd die de Amerikanen nodig hadden voor het bouwen van de hele dam.

Na een lekkere lunch zijn we vertrokken richting Grand Canyon en Route 66. Nu... Voor de niet-kenners Route 66 bestaat officieel niet meer. The iconische mother of all highways is onlosmakelijk met de geschiedenis van de VS verbonden. Dit was dé coast to coast route waarlangs miljoenen zijn gereisd naar de westkust.

Vanaf Kingman (een klein uurtje rijden vanaf de Hooverdam) kun  je het langste stuk Historical original Route 66 van het hele traject nog berijden. In Seligman eindigt de rit na 1,5u rijden langs schitterend landschappen, bergen die lijken op burchten, de prairie die je kent vanuit de films, waar je elk moment cowboys en indianen verwacht. Helaas is het wat gaan regenen en hebben we weinig foto's kunnen maken.

We zijn daar blijven slapen in de Canyon Lodge bij Reinhard, een aan gespoelde Duitser in Seligman. Toen hij, tijdens de check-in de uitleg deed over Route 66 en Angel, de barbier van 88 die het dorp en daarmee ook dit stuk Route 66, van de dood redde, kwamen een paar dingen naar boven die ik ooit eens had gezien en gelezen, maar niet wist dat ik ze ooit nog live zou meemaken.

De themakamers in de Canyon Lodge zijn fantastisch. Ik sliep in de Harley Davidson room, ma en Jacqueline sliepen in de Merlyn Monroe room. Enkel gestoord door vrachttreinen die af en toe passeerden hebben we heerlijk geslapen in Seligman.

Valley of Fire

Vrijdag in de vroege ochtend ben ik met de WAX bus naar de luchthaven getrokken om de huurwagen af te halen. TIP: Haal je huurwagen af op de luchthaven in Vegas, op de Strip of downtown betaal je gemakkelijk meer dan het dubbele. Een mooi witte Amerikaanse slee was onze rijtuig voor 2 dagen. We zijn dan direct vertrokken naar de Valley of Fire. Oorspronkelijk stond Red Rock Canyon  op de planning, maar vermits iedereen daar naartoe gaat en de meeste reisgidsen weinig aandacht geven aan de Valley of Fire, hebben we die gekozen. Dat was absoluut geen verkeerde keuze!

Na een uurtje rijden kwamen we aan in de vallei en wisten we meteen waar de naam vandaan komt. Het visitor center gaf ons een mooie indruk van de fauna en flora in deze desolate regio. Van tarantulla's naar kleine eekhoorns, allemaal dingen die we niet verwacht hadden. 50.000 levende wezens per vierkante mile. Ongelofelijk! We zijn veel langer gebleven dan gepland, hebben de lunch overgeslagen en zijn dan tegen de 18u terug in Vegas geland. Wat een fijne ervaring, na de kitch van Vegas. Eindelijk iets "echt"... :-)

 

De avond dan maar rustig in het hotel gebleven.  Vegas gaat ons bijblijven als een boeiende stad in the middle of nowhere, met niets dat echt is. Het is een Disneyland voor volwassenen met een overdaad aan drank, gokmachines en luxueuze hotels. Ik heb beroepshalve al duizend hotels gezien en bezocht, maar de schaal van de hotels in Vegas is totaal nieuw voor mij. Het enige passende woord is DECANDENT! Maar het is niet niet onaangenaam. Het is er mega clean als in Disney, maar met een ander soort entertainment. Vroeger had ik vaak gehoord dat Vegas goedkoop is en dat alles betaald wordt met het gokken. Wel, ik zeg dat Vegas ontzettend duur is en dat er belachelijk veel geld vergokt wordt. Als de minimum inzet voor een spelletje 25$ of 50$ van 25 seconden is, dan denk ik toch dat er nog steeds veel mensen zijn met te veel geld. Goeie zaak is nu wel dat ik me niet meer schuldig voel als ik een fles wijn koop van 40$ waar ik met goeie vrienden een paar uur van kan genieten.