Na Bodie was het Tahoe Time

De terugrit van Bodie naar de grote weg, over een kiezel/stofweg was weer eens adembenemend door het spectaculaire zicht op de Sierra Nevada. Zo ver als je kon zien, een muur van hoge bergen...

Na Bodie volgde nog een rit door Nevada, naar Carson City, waar we in de supermarkt nog wat inkopen hebben gedaan, bediend aan de kassa door 2 supervriendelijke jonge gasten. Mocht die supermarkt bij mij om de hoek zijn, ik ging elke dag naar de winkel... :-p

Carson City was ook best leuk en lijkt me gezellig om daar eens een nacht te gaan slapen bij een volgend bezoek. We hadden ook wat medicijnen nodig, want de verkoudheid van Jacqueline ging niet de juiste richting uit. Gelukkig hebben we een huisarts bij, die in de apotheek van de supermarkt meteen de juiste medicatie vond.

Van daar uit was nog een sprong tot in Lake Tahoe en we nestelden ons in een SUPER mooi  hotelletje. Rustig gelegen en prachtige kamers, Alpenrose inn. Iedereen had andere kamers. Mama en Jacqueline hadden keuken en TV. Stefaan en Anne hadden TV en een prachtig haardvuur.en ik had een keukentje en een haardvuur. Grappig in discussies "maar je zet dan toch gewoon het vuur hoger?" "welk vuur?" "Heb je dan zelf geen koelkast?" ... LOL

Lake Tahoe is zeer mooi en graag waren we daar een paar dagen gebleven. Toen de avond viel en we honger kregen, wandelden we op aanraden van de dame aan de receptie, naar Nevada (de grens lag 200m van het hotel) naar de Golf Club Edgewood aan het einde van de straat voor een hapje in de bar.

Gelukkig was de keuken van de bar al dicht, maar het restaurant was nog open... Wat een chique dinges. Dus wij dan moor maar de luxe gekozen, het was ons lot die avond. Met heerlijke geelvin tonijn, en ander lekkers met een goed glas wijn. Bij het verlaten van het restaurant wou de eigenaar weten waar we vandaan kwamen en nam hij ons mee naar zijn terras. Bij (bijna) volle maan lag Lake Tahoe er schitterend bij tussen de naaldbomen... As good as it gets! zoals hij zelf zei.

Na een goeie nachtrust zijn we dan rond het meer gereden, op zoek naar prachtige zichten op het meer en naar watervallen.

Klimmen en dalen ging zelfs redelijk goed voor ons minder jong gezelschap.

Ook hier weer natuurpracht en rust. Na een korte stop in Squaw Valley, waar in 1960 de Olympische winterspelen gehouden en een lekkere stop reden we verder over bergpassen steeds tussen de 1500 en 2000m hoogte, tot we honger kregen.

We stopten voor de lunch (klein hapje) in Colfax bij het mega vriendelijk Brooklyn's West Deli.

Dan zijn we de BIG City SF ingereden tegen 16u00 en in een wip waren we aan het appartement. Behalve dat de sleutel wat moeilijk is om de deur open te maken hebben we geen problemen gehad. Appartement is super, ik slaap op straat, de keuken is super uitgerust en we hebben wasmachine en droogkast. Na het inrichten van ons nest ben ik dan met Stefaan de huurwagen gaan terugbrengen naar de luchthaven en behalve een paar kleine omwegen hebben we dat in recordtempo geflikt. Terug met de BART, de lokale RER in SF verliep zonder problemen, ware het niet dat we de oriëntatie kwijt waren bij het verlaten van het metrostation en dus eerst de andere 3 mogelijke richtingen hebben uitgeprobeerd voor we de weg naar het appartement bewandelden. Tegen 21u30 waren we dan klaar om te gaan eten (haast was nodig, want zoals in België zijn de restaurants hier open tot 22u. We kozen voor Picaro, om de hoek een Tapas Restaurant. Het was super lekker en goedkoop. Moe maar voldaan vielen we in ons nestje.

In de USA is het allemaal fast food of erg duur...

NEEN. :-) Na 10 dagen in de US of A heb ik weer eens vastgesteld dat het gekende verhaal van reizigers die terug keren van de VS die klagen over slecht eten echt niet klopt. Velen hebben 14 dagen Mc Do of Burgerking achter de kiezen. We hebben inderdaad al een paar hamburgers gegeten. Maar we hebben al schitterend gegeten. vandaag onder andere de "sjappigste" gegrilde kip in het Peruviaanse restaurant Limon. Vanmiddag een schitterende Pizza op onze wijntour (later meer hierover). Zoals in '91, als ik de eerste keer in de VS kwam had ik dit al snel geleerd. Je kunt fantastisch eten in de VS en zeker in een stad als SF. Dit is echt wel een mekka van culinair genot. Ik denk dat ik hier kom wonen afwisselend met Bangkok :-)

Mono Lake en Bodie

Door de vele kilometers en het drukke programma heb ik wat achterstand opgelopen met het schrijven van de blog. We zijn hier elke dag van 7 tot 23u in de weer en dat weegt een beetje door. Goed Dinsdagavond waren we dan van Death Valley naar Mono Lake gereden. Het uitzicht was de hele route spectaculair. Voor vandaag stond nog Mono Lake, een sterk mineraal hoogtemeer en de spookstad Bodie op het programma.

De korte wandeling van ca. 1u langs de zuid-westkant van het meer maakte een indruk. De tufas werden gevormd door onderwaterbronnen in de tijd dat et meer nog veel meer water bevatte. Door de groei van de stad Los Angeles wordt van overal water afgetapt en zakt de waterspiegel overal in California. Er zijn initiatieven om het meer terug te laten groeien, maar het is een bescheiden resultaat.

Na de natuurwandeling trokken we naar Bodie. Een stad die tijdens de Gold Rush groeide van 0 tot 10.000 inwoners en bijna even snel terug naar 0 ging. Leuk om eens in dit western decor rond te lopen, het is tot op de draad versleten of verweerd (behalve de buitenkant van het kerkje), maar wel heel erg mooi.

Een duizend-sterren toilet

Bij ons zijn toiletten niet de prioriteit. Wat me (opnieuw) ontzetten is opgevallen in de VS, dat is de sanitaire infrastructuur op de meest onmogelijke plaatsen. Aan Red Rock Canyon bijvoorbeeld vroegen we ons af: hier is geen kat, je moet 3$ pp in een enveloppe steken om te morgen parkeren, maar de wandeling start buiten het "te betalen" deel en behalve parking leek er niets te zijn.
Eigenlijk was het wel spectaculair. In the middel of nowhere stonden 2 toiletten, waren er tientallen bbq plaatsen met een volledige BBQ en verschillende met bankjes en tafels. Er is een waterfontijn en een klein visitor center (wat nu gesloten was), enkel open in de weekends.

Het toilet was eenvoudig (gat in de grond en daarop een propere wc-pot), geen dak, rook niet fris, maar was wel netjes. En ik denk dat hier een kakske doen in het midden van de nacht met het geluid van cayotes en krekels onder het licht van de maan een special ervaring moet zijn...

Death Valley

Maandagavond zijn we dan aangekomen in Death Valley. De reis ernaartoe was adembenemend. Ik dacht dat je moest afdalen om een vallei te bezoeken. Voor Death Valley moet je meermaals klimmen tot op grote hoogte om 80m onder de zeespiegel geraken.  We hebben onmiddellijk de reis aangevat naar Badwater, en dan nog Artist drive gedaan. Sprakeloos, moe maar heel tevreden zijn we dan in het restaurant van de Ranch @ Furnace Creek beland en hebben er een lekkere meatloaf gegeten. Buiten daalde de temperatuur niet onder de 25 en was het 's avonds nog heerlijk om buiten rond te lopen. Maar we waren te moe om er echt van te genieten...

Volledig kapot hebben we ons in bed gestort en dinsdag morgen zijn we fris en vrolijk een klein ontbijtje gaan eten in hetzelfde restaurant van de vorige avond. Lekker en versterkt zijn we rond 9u30 de baan op getrokken voor de langste rit van de vakantie. Van Furnace Creek, Death Valley naar Lee Vining, Mono Lake. We hebben dat met onze twee chauffeurs zo goed afgeborsteld dat we nog tijd over hadden voor een rondrit aan Lake June.

Onderweg hebben we weer spectaculaire dingen gezien, waarbij

Dante's View zo ongeveer het tranen-in-de-ogen moment van Santorini bereikte. Wat een zicht. De rit naar boven meer dan waard. Tenslote sloten we Death Valley af met Zabriski Point. Daar werden we voor het eerst in de afgelopen 3 dagen geconfronteerd met bussen toeristen, en een massa van zeker 75 mensen op het uitzichtpunt. De laatste 3 dagen hebben we niet 50 mensen gezien op alle punten samen. Enkel in Yosemite was het druk.
We verlieten Death Valley met een raar gevoel. We hadden de verscheidenheid en de flora niet verwacht en ook niet de ontmoeting met een roadrunner, de madam van de post en alle super vriendelijke mensen die we tegen het lijf liepen...

De rit naar Mono Lake was bijna de hele reis spectaculair met het voortdurende zicht op de Sierra Nevada.  
Omdat in Lee Vining het seizoen pas start als de Tioga pass open is moesten we vroeg gaan eten. Om 20u gaat ALLES er nu nog dicht. We aten een dagschotel in het enige restaurant dat open was en dronken dan nog wat pintjes en wijntjes op onze grote kamer. 

Verslag Zondag en maandag

Vandaag zondag 21 april is een speciale dag. We gaan gekke dingen doen... We gaan een ondergrondse tuin gaan bezoeken en gaan kijken naar de St. Andreasbreuklijn. De ondergrondse tuin van de familie Forestiere in Fresno zijn completely crazy. I like that man. Hij had last van de warmte in Fresno en bouwde in 40 jaar een heel gangenstelsel uit onder de grond met overal fruitbomen en woonkwartieren. Hij wou een soort resort bouwen voor verkoeling tijdens de zomermaanden. Helaas kwam zijn dood voor de voltooiing, en heeft een deel van de familie een groot deel van de grond verkocht. Er is maar één achtste meer over van zijn oorspronkelijke “resort” onder de grond, maar het is INDRUKWEKKEND.

Na deze rondleiding even de inwendige mens versterkt met een sandwich bij een Subway. Waar mama erin slaagde om het arme kind helemaal in de war te brengen, omdat ze het systeem nog niet begreep. Na een deskundige uitleg van Jacqueline is alles dan toch in de zak geraakt. Maar dat was pas het startschot voor het avontuur. Mama wou de St. Andreas breuklijn zien. Wel ze heeft ze gezien en was niet onder de indruk. Vanop de grond is dat een paar rotsen en meer is er niet te zien.. MAAR, de weg ernaartoe was zo supermooi dat we sprakeloos waren. We zijn achtereenvolgens door een landschap op de maan, op mars en op saturnus gereden. We zijn ook door een pijpajuin plantage, een thijmplantage en onherbergzame landschappen ten westen van Interstate 5.

De rit terug was al even mooi en tegen een uur of 18u30 waren we in Bakersfield. Even opfrissen, een pintje drinken (want ik had de hele dag gereden door het bochtige landschap en ik was kapot en dan zijn we bij Denny's gaan eten. Een typische diner waar het eten overvloedig was, een ex-para de baas was en de sfeer heerlijk ontspannen. Voor minder dan 100€ hadden we met 5 buikje rond en goed gedronken. Ik heb nooit geweten dat mijn hoofd het kopkussen heeft geraakt als ik in bed kroop. Zeer fijn hotel, de Quinta inn van Bakersfield met een lekker ontbijt, al moeten ze eens in de leer gaan bij Brenda van de Lodge in Ahwahnee om hun wafelijzer af te stellen, want de wafels waren niet genoeg gebakken.Verder is Bakersfield geen stop waard.

Dan zijn we vandaag maandag de baan op getrokken voor de rit naar Death Valley... Deze morgen na een stevig ontbijt zijn we gestart met verkeerd rijden, Red Rock Canyon State Park hebben we onderweg bezocht. Een echte aanrader en breng vlees mee en groentjes voor een BBQ want er zijn vele picknick sites met een BBQ! Nu zitten we in de wagen op de US 395 richting Lone Pine aan de ingang van Death Valley... Morgen de rest van het verhaal, want nu ga ik weer wat buiten kijken. En we zijn ondertusen aangekomen In Stovepipe Wells

Zondag = day of surprises

Maar daarover morgen of vanavond meer, want ik schrijf dit op maandagmorgen tussen 6 en 7u30 (+9u in België) in de ochtend en we  hebben een drukke dag achter de rug en een nog drukkere dag voor de boeg!

Zaterdag = Yosemite National Park

Zaterdagochtend zijn we dan heerlijk uitgeslapen wakker geworden door heel stille natuurgeluiden, temidden van de bossen in Ahwahnee op een half uurtje rijden van de ingang van het park. John en Brenda van de lodge waren super behulpzaam en hebben ons met een stevig (lovely pancakes) en heerlijk ontbijt op weg gezet voor onze Yosemite Day. Rond 10 zijn we dan vertrokken en stelden vast dat we niet de enige toeristen waren die op deze mooie zonnige zaterdag naar Yosemite gingen.

Aan de ingang hadden we de keuze om eerst nog even naar de giant sequoias te gaan kijken of direct naar de kern van het park. We kozen voor het eerste. Wat een bomen... Maar in de ochtend op die hoogte was het nog relatief friskes...

Op naar El Capitan en de Half dome... We hadden een afspraak voor de tour van 13u en we zijn om 11u15 vertrokken bij de Sequoias...  1 ding hadden we niet helemaal voorzien, parking aan de locatie waar de tour start. Er was zoveel volk in het park, o.a. door Earth Day en het mooie weer dat er nergens een plaatsje vrij was als we aankwamen. Gelukkig vond Stefan een paar minuten voor aanvang van de tour net op tijd een plaatsje en konden we plaats nemen in onze Tour Tram

voor een zonnebankbeurt met een adembenemend panorama. Yosemite Falls kletterde goed door en de tour met een fijne uitleg door onze Ranger, was voorbij in een wip.

Wat ons ondertussen weer is opgevallen, hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Overal een praatje, overal een vrij losse en aangename sfeer. En voor Belgen hebben ze duidelijk interesse, want ze hadden meestal nog maar zelden Belgen over de vloer.

Na een heel erg mooie dag keerden we terug naar de lodge (anderhalf uur rijden) langs versperde wegen door rotsblokken, heerlijke zichten en kronkelende wegen.

Na een opfrissingsbeurt trokken we naar het volgende grotere plaatsje Oakhurst voor een heerlijke maaltijd (Gransma's Crab Cakes) met een paar cocktails, een klein dessertje en een fles Chardonnay wijn van Coppola. Beetje te zoet naar onze mening, maar paste wonderwel bij de crabcakes.

Vrijdag 19 april - een uitgerekte dag met 9u extra :-)

Het schoenenincident van Jacqueline had immigration niet bereikt toen we aan de balie stonden. Gelukkig. Hadden ze geweten wat wij weten zouden ze misschien getwijfeld hebben om on binnen te laten. LOL. 

We zijn vlot aan onze Alamo auto graakt, een witte Van met 7 plaatsen. ”Just choose one from that row”. :-p

En dan was het "hit the road" om 14u43 lokale tijd. We hebben ons meteen recht in de vrijdagnamiddagspits van San Francisco gestort en na een eerst saaie, maar dan prachtige rit over de Highway 140 zijn we in Ahwanhee geraakt tegen 19u30. Een half uurtje later dan gepland. http://www.sierramountainlodge.com/

Wat een heerlijke stilte en rust hier. Na aankomst zijn we een kleine hamburger gaan eten in een lokaal restaurantje (Hitching Post) om dan ontzettend moe en kapot in ons bedje te vallen na een reis van 27uur naar de andere kant van de wereld...

I like vliegen

Aan boord bleken nog mensen ontevreden over hun seat en nog voor we er erg in hadden had ik een stoel naast jacqueline en ook nog een lege stoel langs de andere kant en de mama kreeg een knappe jonge gast naars haar die haar onmiddellijk heel het Inflight Entertainment Systeem heeft uitgelegd. Dus iedereen happy! De Campari orange staat voor me en smaakt heerlijk, de zoute koekjes zijn lekker... Time for HOLIDAY!

Ik moet zeggen dat de service aan bood zeer goed is. De crew is superlief en formidabel gedienstig. Eten en drank wordt echt goed verzorgd en het comfort is prima. Velen hadden klachten in fora over de zetels, wel ze zijn best OK... We zitten op ons gemak. Ik ga zelfs meer zeggen de vlucht is behalve dan de perikelen met de seating van het beste wat ik in de laatste jaren heb gezien. Dikke pluim voor de crew!

Nu tijd voor een slaapje.. Turboslaapje, want over 4u komen ze alweer met drank en eten :-)

Heerlijk slaapje gedaan, een schitterende film gezien: “Life of Pi”, ondertussen 5 keer een drankje gekregen, een ontbijtgranenkoekje en nu weer eten... De volledige film bekeken van de laatste vlucht vóór zijn pensioen van LH chefpiloot Jurgen Raps op de A380. Was zo mooi dat ik eraan denk de DVD te bestellen om nog een paar keer de bekijken. Ik denk dat hij mij ook een A388 zou kunnen verkopen met zijn passie voor dit machien. mochten centen geen rol spelen. :-p

Ik ben in de wolken (letterlijk en figuurlijk) van deze Lufthansa vlucht. Perfect op tijd, perfecte (!!) service, een A380 met zijn stille en stabiele cabine en lekker eten. Zelfs het broodje bij de maaltijd was beter dan bij SQ. Ze hadden een inch meer beenruimte mogen laten, voor nog iets meer comfort en het IFE is soms een beetje traag in reactie en niet helemaal optimaal qua usability, maar dat is mierenneuken.

Net weer lekker gegeten. We zijn nu vlak voor de landing. De routebriefing voor onze eerste road trip van 320km is klaar. Hopelijk geraken we vlot door immigration en kunnen we tegen 14u30 de baan op met onze "van".

Na een ietwat harde landing en een uurtje aanschuiven voor immigration, mochten we de VS dan binnen... Maar zouden ze dat ook gedaan hebben hadden de ondertaande foto op voorhand gezien? LOL. De uitleg bij de foto schrijf ik in een volgende post. Want de dag is nog niet gedaan :-)

Flyday... In de wolken van Lufthansa

Deze morgen om 3u05 wakker... Hmmmm ik moet nog mijn netwerkkabel inpakken en het water van de verwarming checken. Meteen was the body op ON voor deze drukke dag. Tegen 4u had ik al wat op de blog gezet, een douche genomen, een kop koffie gedronken en de vogel alsook mijn lieve Ton dada gekust...

Nu zit ik in de A380 van Lufhansa richting SFO en voor het aperitief schrijf ik eerst een beetje blog. De check-in is een ramp. Op Brussels Airport kun je enkel aan terminals inchecken en die terminals hebben dezelfde datafeed als de online check-in. Dus ook nu waren weer enkel verspreid over het vliegtuig plaatsen te kiezen, maar nooit meer dan 2 in dezelfde buurt. Aan de baggage drop off dan maar geprobeerd ons te laten reseaten. Blijkbaar zit den bak toch redelijk vol zegt de vriendelijke dame... Inderdaad, hier zijn in Y geen 10 plaatsen meer open.

Het vluchtje naar FRA is echt de naam vlucht niet waardig, het is eerder een sprong van 28 minuten.

Super vriendelijke crew, een snack (muesli bar) en een drankje. Tomato juice, what else? LOL

In Franfurt liep de overstap heel erg vlot, en met relatief weinig kilometers. Maar wat ons het meest verbaasde is dat we geen handbaggage controle meer hebben gezien sedert Brussel. Dat was vroeger anders richting VS... Bundes Grenzschutz was vriendelijk, alles vlotjes. Jacqueline nog even oordoppen tegen snurkers gekocht in de shop en dan boarding. Goed, we zaten oorspronkelijk allemaal apart en na de reseating als drie kiekens (past bij de expeditie) achter elkaar.

Guten morgen Morgen Guten Tag. Oh my Buddha, it is Flyday! Ab nach Frankfurt!

What a morning, bloody hell....Het is net 3uur gepasseerd en ik ben al op. Gelukkig is het voor het goeie doel. Over 45 minuten komt de taxi me oppikken voor de rit naar Zaventem en tegen 6u40 gaan de wielekes van de grond richting Frankfurt. 3u later is het opnieuw wielen intrekken in The Big Bird A388. Ladies en gentlemen, de mama is in ieder geval excited over haar eerste vlucht met de A-380. Het wordt de D-AIMF van de Deutsche Lufthansa. Ik ga een quality survey doen en de LH long haul vergelijken met SQ en TG, kwestie van bezig te zijn tijdens de 11u vliegen.

De andere kant van de wereld...

Na heel wat avonturen aan de oostkant van deze planeet gaat het vrijdag richting westen. "Go West, life is peaceful there..."
Vanaf zaterdag lees je hier weer de avonturen van mezelf op "Sexy Chicken Expediction Season II"
Vrijdag gaan we eerst even naar het oosten om dan met de A388 het Westen op te zoeken. Zaterdag licht ik dan wel een tipje meer van de sluier als we terug op de grond staan ver van hier.