We hadden het al gehoord van Tong in Chiang Mai. Er is een probleem de de cooking oil. Er is alleen het dure buitenlandse product wat te koop aangeboden wordt en de prijs daarvan is nagenoeg het dubbele van wat ze normaal betalen voor hun olie. Gisterenavond hoorden we hetzelfde verhaal ook in Pattaya. Nu als de prijs van een dergelijk basisbestanddeel zo sterk stijgt vraag je je af hoe ze de prijzen kunnen houden.
Vorig jaar was de rijst opeens dubbel zo duur geworden. Nu de olie. Ik heb deze middag met Bom en zijn room mate gegeten in Jomtien. 3 Gerechtjes, waaronder een grote kom heerlijk pikante chicken green curry met 4 dr!ankjes voor 4€. Er zat meer kip in mijn chicken curry dan in de gemiddelde kilo vol-au-vent bij ons... Als het om eten gaat dan zit je hier op rozen. De lekkerste dingen kosten 3 keer niets, zoals onze fantastisch leuke avond gisteren. Ik had verwacht dat alles dicht zou zijn en dat ik vroeg in bed zou liggen... hahahaha quod non.
Gisteren dan eerst in de Oh Aharn Thai gaan eten, tafeltje vol met lekkers en natuurlijk ook de lekkerste chicken yellow curry van de hele wereld en dan was de rekening aan het einde weer een bedrag onder de €20 voor echt exotische dingen als langoustines, inktvis in de chili lime en visfilet met jonge gember...
Maar als de basisingrediënten zo volatiel worden qua prijs, dan kunnen de gewone mensen dat niet meer houden.
zaterdag 19 februari 2011
Halfweg terug
Dan zit ik weer in Abu Dhabi. Toen ik hier 15 dagen geleden zat wist ik niet waar ik aan begonnen was. Het was te gek voor woorden. Veel nieuwe indrukken opgedaan en vooral met een redelijk klaar hoofd ready for some action! Grijns.
24u zonder Internet verdorie
De internettoegang in het hotel is voor 24u down geweest. Bom heeft zijn camera nog steeds niet mee en ik zit ondertussen aan het begin van mijn laatste dag voor dit avontuur. Nu 13u lokale tijd en vanavond 20u vertrekt mijn 777 naar Abu Dhabi. Ben al ingecheckt, dus tegen 16u30 een taxi nemen en dan is het een kwestie van zitten, eten drinken, wachten en ondergaan :-)
Eigenlijk een beetje zoals gisteren.
Ben opgestaan, gaan wandelen op zoek naar een hondbijt en dat gevonden bij Swenssen's. Dan een zwempje gedaan aan het hotel en een massage genomen en dan was het alweer donker... LOL.
Gisteren was Big Buddha Day. Dus alles waar alcohol geserveerd werd was gesloten. De hele boetiek hier in Pattaya was een dooie bedoening. Hier en daar was wel iets open, maar het was beperkt. Toeristen begrepen er de ballen van. Gelukkig heb ik hier vrienden die de weg weten en zo kwamen we ergens in de buitenwijken van Pattaya in een SUPER MEGA LEUK gezellig barretje terecht. We zijn er om 3u30 vertrokken als de fles 100 Pipers leeg was. Dus we hebben met 3 man plus de madam van de zaak de hele avond whisky gedronken en ik heb de rekening mogen betalen: € 17. ZO wil ik nog wel eens uitgaan. Na het drinkgelag nog even gestopt aan KFC voor kippetje en dan het nest in tot de middag. Stipt om 12 rinkelde dan de telefoon. "YOU TSEK OOT TOODEE MISTEER?". "Yes, I check out around 17:00 and I payed already for late checkout." "OK, MISTEER, TAN YOU"...
Zo wordt een mens natuurlijk graag gewekt.
Maar ja time to say goodbye. Dadelijk nog een hapje en misschien een massage voor ik in de taxi stap en dan horen we elkaar weer via deze blog vanuit Abu Dhabi ergens deze nacht, als alles op tijd en schema loopt.
Eigenlijk een beetje zoals gisteren.
Ben opgestaan, gaan wandelen op zoek naar een hondbijt en dat gevonden bij Swenssen's. Dan een zwempje gedaan aan het hotel en een massage genomen en dan was het alweer donker... LOL.
Gisteren was Big Buddha Day. Dus alles waar alcohol geserveerd werd was gesloten. De hele boetiek hier in Pattaya was een dooie bedoening. Hier en daar was wel iets open, maar het was beperkt. Toeristen begrepen er de ballen van. Gelukkig heb ik hier vrienden die de weg weten en zo kwamen we ergens in de buitenwijken van Pattaya in een SUPER MEGA LEUK gezellig barretje terecht. We zijn er om 3u30 vertrokken als de fles 100 Pipers leeg was. Dus we hebben met 3 man plus de madam van de zaak de hele avond whisky gedronken en ik heb de rekening mogen betalen: € 17. ZO wil ik nog wel eens uitgaan. Na het drinkgelag nog even gestopt aan KFC voor kippetje en dan het nest in tot de middag. Stipt om 12 rinkelde dan de telefoon. "YOU TSEK OOT TOODEE MISTEER?". "Yes, I check out around 17:00 and I payed already for late checkout." "OK, MISTEER, TAN YOU"...Zo wordt een mens natuurlijk graag gewekt.
Maar ja time to say goodbye. Dadelijk nog een hapje en misschien een massage voor ik in de taxi stap en dan horen we elkaar weer via deze blog vanuit Abu Dhabi ergens deze nacht, als alles op tijd en schema loopt.
vrijdag 18 februari 2011
Wat fototjes toegevoegd aan de oudere posts
Ik heb net wat foto's toegevoegd aan de posts van de afgelopen dagen. Er moeten er nog bij geplakt worden, maar Bom moet zijn camera meebrengen daarvoor. Dus ... even geduld nog voor foto's waar ik op sta :-)
Sukhothai
Van de guesthouse naar Old Sukhothai (UNESCO werelderfgoed) is het een 14km. Omdat we maar weinig tijd hadden zijn we in vliegende vaart met een tuktuk daarheen gevlogen.
Sukhothai was prachtig en weer is er iemand in geslaagd me in dit hete weer op een fiets te krijgen. Foto's voeg ik hier de komende dagen toe. De centrale tempelverzameling is op zich al enorm, maar daarrond liggen nog eens tientallen tempels allen op fietsafstand van elkaar.
Het geheel straalt rust uit. De tempels hier zijn van de eerste hoofdstad van Siam (als ik me niet vergis) en zijn ouder dan Ayuttaya waar ik vorig jaar was. De meeste stukken hier zijn zwaar gerestaureerd, maar het resultaat is prachtig! Geniet van de beelden.
Sukhothai was prachtig en weer is er iemand in geslaagd me in dit hete weer op een fiets te krijgen. Foto's voeg ik hier de komende dagen toe. De centrale tempelverzameling is op zich al enorm, maar daarrond liggen nog eens tientallen tempels allen op fietsafstand van elkaar.
Het geheel straalt rust uit. De tempels hier zijn van de eerste hoofdstad van Siam (als ik me niet vergis) en zijn ouder dan Ayuttaya waar ik vorig jaar was. De meeste stukken hier zijn zwaar gerestaureerd, maar het resultaat is prachtig! Geniet van de beelden.
donderdag 17 februari 2011
I vote for Sukhothai, most beautiful airport in the world!
Een schitterende nachtrust gehad, gevolgd door een heerlijke douche. Het personeel van de b&b was supercharmant en heeft on echt goed op de rails gezet om het maximum uit onze halve dag Sukhothai te halen. Dat is zo goed gelukt dat we nog een uur over hadden voor massage. Goeie massage. Busje naar de luchthaven vertrok om 15u30, vlucht was om 17u10.
Mensen onderweg hadden al gezegd dat de luchthaven van Sukhothai een pareltje was. Ik kan alleen maar zeggen “Probably the most beautiful boutique airport in he world”.
Dit is natuurlijk weer een luchthaven in beheer van Bangkok Airways. Dat betekend, een gratis drankje, een gratis hapje en gratis internet voor de gasten.
De "Gate" en de "Shop"...
Heerlijk zo luchthaven in pocketformaat.
De Turboprop ATR-72 HS-PGD was netjes op tijd geland, maar om 17u waren we nog niet aan het boarden. Ik dacht al shit, alle vluchten waren tot nu toe mega stipt, laat dit nu niet fout gaan. Ik heb geen zin in in nog eens 7u bus naar Bangkok. 17u10 reden we de startbaan op 17u15 waren we voetes van de grond voor een wipje van 55 minuten naar Savarnabhumi airport ofte BKK.
Het voordeel van een kleine luchthaven en een klein toestel. Lekkere warme maaltijd aan boord, relaxte crew.
Nu zit in in de Taxi naar Pattaya voor de afsluitende “strandvakantie”. Gelukkig heeft mijn favoriete Mind Resort, in Jomtien weer allotment ingezet bij Booking.com en kan ik weer daar logeren. Eergisteren was er weinig aan betaalbare hotels beschikbaar in Pattaya, dus ik denk dat het er wel druk zal zijn.
Ben gisteren op de bus aan mijn eerste boek begonnen en ben in de helft. “The future of he internet”. Ik zou dit graag als verplichte literatuur zien binnen TC... hahaha Het is boeiend om te kunnen lezen dat de soms gekke kronkels ook door andere vakmensen worden gedragen. De hele research die ik wou doen om mijn gevoel te staven kan vergeten. Iemand heeft het al onderzocht en het klopt. Dat gevoel gewoon als feit uitdragen is natuurlijk makkelijker. Het boek gaat zwaar door op generaliserende open producten (een PC, het internet,...) en specifieke producten (Facebook, iPhone, koelkast). De eerste soort creëert creativiteit, de laatste nekt creativiteit. Onthou mijn opmerking van op de innovatie forum: “misschien spreken we over 3 jaar niet meer van Facebook...”.
Ik merk dat de nevel in mijn hoofd optrekt en dat ik weer relaties en verbanden kan leggen die de afgelopen maanden te vermoeiend waren. Toen ik 3 jaar geleden, na 6 maanden onderbreking terug de draad opnam zie ik “my way or no way” en helaas heb ik dat ergens laten varen. Ik wil dit nu zo houden. En de rat race, daar probeer ik helemaal uit te blijven, dat laat ik aan de beestjes over.
Het was een vermoeiende maar tegelijkertijd ontzettend ontspannende reis van 9 dagen doorheen dit prachtige land. En helaas of gelukkig, moet ik toegeven dat het op dit moment alleen maar weer meer goesting heeft gecreëerd om het prachtige binnenland verder te gaan verkennen.
Nu op naar de rust en het zwembad morgen. Maar eerst eten.. Bom zegt: “kom we gaan BBQ-en”.... Een nieuw avontuur dreigt.
Mensen onderweg hadden al gezegd dat de luchthaven van Sukhothai een pareltje was. Ik kan alleen maar zeggen “Probably the most beautiful boutique airport in he world”. Dit is natuurlijk weer een luchthaven in beheer van Bangkok Airways. Dat betekend, een gratis drankje, een gratis hapje en gratis internet voor de gasten.
De "Gate" en de "Shop"...
Heerlijk zo luchthaven in pocketformaat.
De Turboprop ATR-72 HS-PGD was netjes op tijd geland, maar om 17u waren we nog niet aan het boarden. Ik dacht al shit, alle vluchten waren tot nu toe mega stipt, laat dit nu niet fout gaan. Ik heb geen zin in in nog eens 7u bus naar Bangkok. 17u10 reden we de startbaan op 17u15 waren we voetes van de grond voor een wipje van 55 minuten naar Savarnabhumi airport ofte BKK.
Het voordeel van een kleine luchthaven en een klein toestel. Lekkere warme maaltijd aan boord, relaxte crew.
Nu zit in in de Taxi naar Pattaya voor de afsluitende “strandvakantie”. Gelukkig heeft mijn favoriete Mind Resort, in Jomtien weer allotment ingezet bij Booking.com en kan ik weer daar logeren. Eergisteren was er weinig aan betaalbare hotels beschikbaar in Pattaya, dus ik denk dat het er wel druk zal zijn.
Ben gisteren op de bus aan mijn eerste boek begonnen en ben in de helft. “The future of he internet”. Ik zou dit graag als verplichte literatuur zien binnen TC... hahaha Het is boeiend om te kunnen lezen dat de soms gekke kronkels ook door andere vakmensen worden gedragen. De hele research die ik wou doen om mijn gevoel te staven kan vergeten. Iemand heeft het al onderzocht en het klopt. Dat gevoel gewoon als feit uitdragen is natuurlijk makkelijker. Het boek gaat zwaar door op generaliserende open producten (een PC, het internet,...) en specifieke producten (Facebook, iPhone, koelkast). De eerste soort creëert creativiteit, de laatste nekt creativiteit. Onthou mijn opmerking van op de innovatie forum: “misschien spreken we over 3 jaar niet meer van Facebook...”.
Ik merk dat de nevel in mijn hoofd optrekt en dat ik weer relaties en verbanden kan leggen die de afgelopen maanden te vermoeiend waren. Toen ik 3 jaar geleden, na 6 maanden onderbreking terug de draad opnam zie ik “my way or no way” en helaas heb ik dat ergens laten varen. Ik wil dit nu zo houden. En de rat race, daar probeer ik helemaal uit te blijven, dat laat ik aan de beestjes over.
Het was een vermoeiende maar tegelijkertijd ontzettend ontspannende reis van 9 dagen doorheen dit prachtige land. En helaas of gelukkig, moet ik toegeven dat het op dit moment alleen maar weer meer goesting heeft gecreëerd om het prachtige binnenland verder te gaan verkennen.
Nu op naar de rust en het zwembad morgen. Maar eerst eten.. Bom zegt: “kom we gaan BBQ-en”.... Een nieuw avontuur dreigt.
De weg naar Sukhothai
(De foto's volgen en worden later toegevoegd)De busrit duurde uiteindelijk bijna 6u.Tussen 3 en 4u was voor een personenauto. De airco deed het niet in het gedeelte van de bus waar wij zaten, dus dan maar 7uur zitten garen in eigen nat. We hadden al de bus van 12u op een haar na gemist. Dus nu was de aankomst in Sukhothai na donkeren. De avond konden we inpakken. De landing verliep ontzettend vlot. Direct na het uitstappen een songthèw te pakken gekregen en 10 minuten na aankomst in de bus terminal waren we in de guesthouse. Tr Guesthouse was aangeprezen op verschillende websites dus ik had er goeie hoop in dat het OK ging zijn.
Check-in verliep uiterst vriendelijk en vlot. De kamer bleek dan weer iets minder. Nu ja veel had ik niet verwacht voor 400 Baht voor 2 personen. De airco blies uit volle kracht ietwat frisse lucht, de kamer zat vol muggen en het toilet spoelde niet door. Gelukkig is de ervaren reiziger op die dingen een beetje voorbereid. Ik heb mijn anti-muggen in het stopcontact gestoken, Bom heeft aan de lady of the house gevraagd om naar het toilet te kijken en sowieso heb ik een hekel aan airco's op 18 graden. In het binnenrijden van de stad had Bom gezien dat er een soort festival was en daar wou hij dus naar toe. Tuktuk voor de deur bracht ons in een wip daar naar toe voor 40 Baht en we hebben het buikje rond gegeten voor een paar Baht aan verschillende mooie “herehjes”. Op het podium optredens, waar wij maximum 5 minuten aandacht kunnen op houden als westerling, maar de honderden Thais vol enthousiasme bleven staan kijken.
Dan te voet terug gekeerd rond 22u en op de hoek van het straatje van de guesthouse in een erg leuke bar beland: Chopper. Thaise live muziek, weinig gasten en een heel authentieke sfeer met zicht op de straat waar alles zich voor je ogen afspeelt. De hond met 3 poten die achter de andere honden aanloopt, De andere honden met hun jasje aan (ja 's avonds zakt de temperatuur toch tot een slappe 25* LOL. Net als we wilden vertrekken springt een mager groot beest op mijn schoot. Dan hebben we nog maar 2 grote Singha besteld (foto volgt). Madam wou blijven liggen, maar aangezien we een drukke dag voor de boeg hadden moesten we tegen middernacht gaan slapen.
Check-in verliep uiterst vriendelijk en vlot. De kamer bleek dan weer iets minder. Nu ja veel had ik niet verwacht voor 400 Baht voor 2 personen. De airco blies uit volle kracht ietwat frisse lucht, de kamer zat vol muggen en het toilet spoelde niet door. Gelukkig is de ervaren reiziger op die dingen een beetje voorbereid. Ik heb mijn anti-muggen in het stopcontact gestoken, Bom heeft aan de lady of the house gevraagd om naar het toilet te kijken en sowieso heb ik een hekel aan airco's op 18 graden. In het binnenrijden van de stad had Bom gezien dat er een soort festival was en daar wou hij dus naar toe. Tuktuk voor de deur bracht ons in een wip daar naar toe voor 40 Baht en we hebben het buikje rond gegeten voor een paar Baht aan verschillende mooie “herehjes”. Op het podium optredens, waar wij maximum 5 minuten aandacht kunnen op houden als westerling, maar de honderden Thais vol enthousiasme bleven staan kijken.
Dan te voet terug gekeerd rond 22u en op de hoek van het straatje van de guesthouse in een erg leuke bar beland: Chopper. Thaise live muziek, weinig gasten en een heel authentieke sfeer met zicht op de straat waar alles zich voor je ogen afspeelt. De hond met 3 poten die achter de andere honden aanloopt, De andere honden met hun jasje aan (ja 's avonds zakt de temperatuur toch tot een slappe 25* LOL. Net als we wilden vertrekken springt een mager groot beest op mijn schoot. Dan hebben we nog maar 2 grote Singha besteld (foto volgt). Madam wou blijven liggen, maar aangezien we een drukke dag voor de boeg hadden moesten we tegen middernacht gaan slapen.
dinsdag 15 februari 2011
Val en Tijn en de morning after
Ah Valentijn. Moeder had een doosje mee gegeven alleen openen op 14 februari.. What I did. Alleen was mijn verrassing groot doen ik iets bruin ondefinieerbaars in het doosje vond. Het briefje was lief, maar mama was vergeten dan ik de week voor 14 februari op trektocht zou zijn in 32-35° en chocolade houdt niet zo van die temperatuur... Het is de boodschap die telt natuurlijk. Bedankt mama.
Luie dag vandaag. Eten en drinken en bijna barsten van het volgevreten zijn.... Dat was de boodschap van de dag. Over de middag gaan eten in MK restaurant. Dat is een Chinese keten, waarbij je je groentjes en vlees en vis in een bouillon zelf klaarmaakt en dan opeet. Voor self service vrij duur, maar het is fun natuurlijk.
Na het eten wat gaan wandelen door Chiang Mai en bij Herb Basic mijn inkopen gaan doen. Deze in Chiang Mai gevestigde producent van schoonheids- en wellnessproducten biedt een heel goeie kwaliteit prijsverhouding. En de producten zijn echt goed (zo lang je de Tigerbalm roller niet als deo gebruikt natuurlijk :-)
Na een uurtje shoppen in het kleine winkeltje dan maar een massage genomen en nog een uurtje gaan liggen, want nog steeds volgevreten en moe.
Tegen de avond dan (lees 22u) buiten geraakt en op zoek naar food. Ik dacht aan de Riverside Restaurant, een schitterende plek met live music. Ik herinner me nog als gisteren mijn eerste bezoek daar met Hendrik en Nän. Wat hadden wij een idee van de porties. 10% hebben gegeten, de rest in terug naar de keuken gegaan. Jammer jammer. Ik heb Bom dus maar meteen gewaarschuwd, want hij bestelt graag veel. We hebben het beschaafd gehouden en met 6 schoteltjes en drie grote Singha's waren we volgevreten, tot aan het randje. “No i do not want a tiny little mint chocolate sir!”
De helft van weg naar de B&B te voet afgelegd, nog een afzakkertje gedronken onderweg en dan weer met de tuktuk naar huis. En dan zeggen dat vakantie niet lastig kan zijn.
Vandaag verlaten we Chiang Mai. Ik zeg telkens hetzelfde: “het is steeds te kort hier”. Maar goed je moet het niet alleen zeggen, je moet er ook iets aan doen. Chiang Mai is gewoon een heerlijke rustige plek. Weg van alle hectische toestanden in Bangkok, en toch volledig mee met onze Westerse samenleving. We wachten op het vertrekmoment van de bus (13u30) die ons in een ca 3u naar Sukhothai gaat brengen voor 218 Baht. Nog een half uurtje en we zijn vertrokken. De darmen broebelen een beetje want heb iets stoms gedaan gisteren en eergisteren: tanden gepoetst met leidingwater. Tja, macht der gewoonte.
Luie dag vandaag. Eten en drinken en bijna barsten van het volgevreten zijn.... Dat was de boodschap van de dag. Over de middag gaan eten in MK restaurant. Dat is een Chinese keten, waarbij je je groentjes en vlees en vis in een bouillon zelf klaarmaakt en dan opeet. Voor self service vrij duur, maar het is fun natuurlijk.
Na het eten wat gaan wandelen door Chiang Mai en bij Herb Basic mijn inkopen gaan doen. Deze in Chiang Mai gevestigde producent van schoonheids- en wellnessproducten biedt een heel goeie kwaliteit prijsverhouding. En de producten zijn echt goed (zo lang je de Tigerbalm roller niet als deo gebruikt natuurlijk :-)Na een uurtje shoppen in het kleine winkeltje dan maar een massage genomen en nog een uurtje gaan liggen, want nog steeds volgevreten en moe.
Tegen de avond dan (lees 22u) buiten geraakt en op zoek naar food. Ik dacht aan de Riverside Restaurant, een schitterende plek met live music. Ik herinner me nog als gisteren mijn eerste bezoek daar met Hendrik en Nän. Wat hadden wij een idee van de porties. 10% hebben gegeten, de rest in terug naar de keuken gegaan. Jammer jammer. Ik heb Bom dus maar meteen gewaarschuwd, want hij bestelt graag veel. We hebben het beschaafd gehouden en met 6 schoteltjes en drie grote Singha's waren we volgevreten, tot aan het randje. “No i do not want a tiny little mint chocolate sir!”De helft van weg naar de B&B te voet afgelegd, nog een afzakkertje gedronken onderweg en dan weer met de tuktuk naar huis. En dan zeggen dat vakantie niet lastig kan zijn.
Vandaag verlaten we Chiang Mai. Ik zeg telkens hetzelfde: “het is steeds te kort hier”. Maar goed je moet het niet alleen zeggen, je moet er ook iets aan doen. Chiang Mai is gewoon een heerlijke rustige plek. Weg van alle hectische toestanden in Bangkok, en toch volledig mee met onze Westerse samenleving. We wachten op het vertrekmoment van de bus (13u30) die ons in een ca 3u naar Sukhothai gaat brengen voor 218 Baht. Nog een half uurtje en we zijn vertrokken. De darmen broebelen een beetje want heb iets stoms gedaan gisteren en eergisteren: tanden gepoetst met leidingwater. Tja, macht der gewoonte.
Zondag in Chiang Mai
De dag is goed begonnen. Gisterenavond in een heel moderne, leuke bar een paar cocktails gaan drinken met Tong en Matt. Vandaag 9u hupsakee uit bed en gaan hondbijten. De 3 Sis bed and Breakfast in Chiang Mai was lovend onthaald op Tripadvisor en ook de reservatie was prima en prompt verlopen. De prijs vond ik vrij duur voor Chiang Mai, maar ik wou het toch eens proberen. Leuk onbijt, schitterende locatie en vooral een zeer aangenaam en lief personeel. Nu ik was de ochtend aan het vertellen. Dus na het ontbijt nog wat uitgepakt, opgeruimd, gedoucht... Het was nog 12u tegen dat we het pand verlieten, maar soit. :-)
Bom wou naar de cinema. Dus de eerste cinema in het centrum van Chiang Mai deugde niet, dan maar naar mijn eigen cinema “Major Cineplex” aan de luchthaven. Eerst een hapje, een uurtje massage, een filmpje (de film “The Rite” gezien) en dan terug de stad in, want het is zondagavond...
's Zondags is er in Chiang Mai de Sunday Market. Eén van leukste en grootste markten van Thailand waar zowel locals als toeristen hun inkopen komen doen. Handwerk van de hele streek wordt aan erg aantrekkelijke prijzen aangeboden, zodat je hier altijd met meer vertrekt dan je oorspronkelijk wou kopen... We hebben het volledige traject van de markt gedaan (zo een 8km) doorheen de straten van het centrum van Chiang Mai. Moe en bekaf op de kamer aangekomen tegen 23u als de markt zo langzaam opgeruimd was.
Maar dan haden we nog zin om iets te gaan drinken... en alles was dicht in de buurt... Dan maar wat gaan wandelen en op zo een 2-3km van de bed & breakfast een bar gevonden die een beetje deftig was en nog klanten ontving. Pintje gedronken en dan met de TukTuk naar huis.
maandag 14 februari 2011
Op naar Chiang Mai (12 feb)
Bom was nu voor het eerst in 5 jaar terug bij de familie thuis. Hij is een paar keer naar Namsom geweest, maar nooit meer naar thuis zelf. Papa en Mama werken in Bangkok, de familie boert verder in dit vergeten hoekje. De eerste dag zei hij nog ... “i cannot live anymore like that”, vandaag na 2 dagen bij de familie zei hij ”maybe this is indeed more easy life than the big city”. Tja in de stad sta je er alleen voor, hier zijn ze omringd door familie en wordt door iedereen voor iedereen gezorgd. 
Dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden. De familie, jawel met 4 kinderen achterop de pickup truck heeft ons naar Namsom gebracht en afscheid genomen. Ik had nog 500 Baht bij me en heb ze gegeven. Geld voor mijn verblijf wilden ze niet aanvaarden. Maar toen ik zei “For school, for the children” dan werd het in dank afgenomen.
Ze waren nu ook nog bang dat ik heb zou vergeten. Hoe kan ik ooit in mijn leven nog dit vergeten? Het was echt thuiskomen zo ver van huis in een onbekende wereld. Bedankt lieve mensen, het was een onvergetelijke ervaring.
De minibus naar Udon Thani staat klaar. Er komen steeds meer mensen aan. De mensen hebben ook steeds omvangrijkere bagage mee. Ik zie een jongen van 15-16 jaar zitten met 2 grote zakken, een grote emmer verf en een reeks emmers met schildersgerief. Een oude man neemt ook het busje met een grote zak van wel 1m op 1m. Met veel moeite wordt alles op het dak gehesen. Er is geen enkele plaats over en de bus vertrekt ongeveer zoals ik in gedachten had qua vertrektijd. Nu zin we in een volgepropt minibusje terug op weg naar Udon Thani.
De bus toetert net, want we zijn op de top van de berg. Neen, hij toetert niet voor verkeer, maar voor Buddha. Op het dak is een lading aan zakken, tassen, emmers verf en whatever gepakt. Onze rugzakken zitten in de auto binnen. Het feit dat hier overal “niets” is, zet al aan tot bezinning. Nemen we in ons drukke leven nog de noodzakelijke tijd voor wat echt telt?
Sommigen beweren dat niets kan voortkomen uit het “niets”. Wel, hierbij dan het tegenbewijs. Leegte kan wel degelijk iets creëren. Ik voel me echt verrijkt door deze ervaring en ben ontzettend blij dat ik dit heb mogen ervaren. Khop Khun Krab!
En gelukkig heb ik de grote boodschap niet moeten doen, ik begrijp er nog steeds de ballen van hoe zij zichzelf proper krijgen, het moet dan maar een mysterie blijven....
Leuk is ook dat ze ons direct naar de luchthaven brengen. Dat spaart weer en beetje organisatie. De bus gaat eerst neer de halte waar we opgestapt zijn twee dagen geleden, dan naar het station, dan naar een marktje en tenslotte stop hij op de Udon Thani International Airport. Het lijkt een beetje op Oostende-Brugge International Airport, alleen is hier wel leven in de brouwerij. De checkin van onze vlucht is nog niet open en een gebakje met een iced coffee zal de tijd wel doden.
We checken in en de bagage wordt gewoon achter de balie gezet. Small airport, you know. 2 mannen staan aan de checkin naast ons. Ze zijn zwaar onder de tatoes. Het hele gezicht, de volledige geschoren schedel, armen, benen,... zijn getatoeëerd. Met hier daar nog een piercing in het gezicht (en wie weet waar nog) staan ze gewichtig te doen. Ze checken in voor de Air Asia Flight naar Phuket. Ben al blij dat het publiek van onze vlucht hoofdzakelijk uit Thais bestaat.
Het blijkt dan toch niet de Chesna te worden. De vlucht zit goed geboekt en telt 30 passagiers. We vliegen met een nieuwe Saab 340, schitterend geschilderd en met een crew van 4. Onderweg zien we nanoeg niets door de hoogte (20.000 voet) en de laaghangende nevel. Maar het was wel een mooie vlucht.
We komen op Chiang Mai rond 19u en alles gaat vlot. 19u45 stappen we onze b&b binnen. Tijd voor een douche en da de stad in. Hapje gegeten en dan afgesproken met Tong. Rond 2u hebben we de dag afgesloten. Tomorrow lazy day was het plan... Het zou anders uitdraaien. hahaha
Dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden. De familie, jawel met 4 kinderen achterop de pickup truck heeft ons naar Namsom gebracht en afscheid genomen. Ik had nog 500 Baht bij me en heb ze gegeven. Geld voor mijn verblijf wilden ze niet aanvaarden. Maar toen ik zei “For school, for the children” dan werd het in dank afgenomen. Ze waren nu ook nog bang dat ik heb zou vergeten. Hoe kan ik ooit in mijn leven nog dit vergeten? Het was echt thuiskomen zo ver van huis in een onbekende wereld. Bedankt lieve mensen, het was een onvergetelijke ervaring.
De minibus naar Udon Thani staat klaar. Er komen steeds meer mensen aan. De mensen hebben ook steeds omvangrijkere bagage mee. Ik zie een jongen van 15-16 jaar zitten met 2 grote zakken, een grote emmer verf en een reeks emmers met schildersgerief. Een oude man neemt ook het busje met een grote zak van wel 1m op 1m. Met veel moeite wordt alles op het dak gehesen. Er is geen enkele plaats over en de bus vertrekt ongeveer zoals ik in gedachten had qua vertrektijd. Nu zin we in een volgepropt minibusje terug op weg naar Udon Thani. De bus toetert net, want we zijn op de top van de berg. Neen, hij toetert niet voor verkeer, maar voor Buddha. Op het dak is een lading aan zakken, tassen, emmers verf en whatever gepakt. Onze rugzakken zitten in de auto binnen. Het feit dat hier overal “niets” is, zet al aan tot bezinning. Nemen we in ons drukke leven nog de noodzakelijke tijd voor wat echt telt?
Sommigen beweren dat niets kan voortkomen uit het “niets”. Wel, hierbij dan het tegenbewijs. Leegte kan wel degelijk iets creëren. Ik voel me echt verrijkt door deze ervaring en ben ontzettend blij dat ik dit heb mogen ervaren. Khop Khun Krab!
En gelukkig heb ik de grote boodschap niet moeten doen, ik begrijp er nog steeds de ballen van hoe zij zichzelf proper krijgen, het moet dan maar een mysterie blijven....
Leuk is ook dat ze ons direct naar de luchthaven brengen. Dat spaart weer en beetje organisatie. De bus gaat eerst neer de halte waar we opgestapt zijn twee dagen geleden, dan naar het station, dan naar een marktje en tenslotte stop hij op de Udon Thani International Airport. Het lijkt een beetje op Oostende-Brugge International Airport, alleen is hier wel leven in de brouwerij. De checkin van onze vlucht is nog niet open en een gebakje met een iced coffee zal de tijd wel doden. We checken in en de bagage wordt gewoon achter de balie gezet. Small airport, you know. 2 mannen staan aan de checkin naast ons. Ze zijn zwaar onder de tatoes. Het hele gezicht, de volledige geschoren schedel, armen, benen,... zijn getatoeëerd. Met hier daar nog een piercing in het gezicht (en wie weet waar nog) staan ze gewichtig te doen. Ze checken in voor de Air Asia Flight naar Phuket. Ben al blij dat het publiek van onze vlucht hoofdzakelijk uit Thais bestaat.
Het blijkt dan toch niet de Chesna te worden. De vlucht zit goed geboekt en telt 30 passagiers. We vliegen met een nieuwe Saab 340, schitterend geschilderd en met een crew van 4. Onderweg zien we nanoeg niets door de hoogte (20.000 voet) en de laaghangende nevel. Maar het was wel een mooie vlucht. We komen op Chiang Mai rond 19u en alles gaat vlot. 19u45 stappen we onze b&b binnen. Tijd voor een douche en da de stad in. Hapje gegeten en dan afgesproken met Tong. Rond 2u hebben we de dag afgesloten. Tomorrow lazy day was het plan... Het zou anders uitdraaien. hahaha
zaterdag 12 februari 2011
Ik heb iets illegaals gedaan...
Dus 11 februari was eerst een lazy morning, terwijl Bom in de “douche” zat en dan heeft hij gekookt. Hier is echt NIETS. En ik begin langzaam iets meer te begrijpen van wat er in dit land aan de hand is.
We zijn een dag verder in het hol van pluto. Gisteren zijn we alle landerijen van de familie gaan bezoeken. Het lijkt wel alsof de helft van de grond rond dit dorp van de familie is. Ruberbomen, maïs, sla, tamarind, mango, papaya, pijpajuin,... ik heb gisteren alles gezien.
Na een hele dag rondcrossen op de brommer kwamen we op een berg waar Bom zag dat 4 van de 6 papaya's rijp waren. Ik kan dus nu zeggen dat ik wel degelijk gewerkt heb in Thailand... Ik heb en papaya geplukt en hem naar de brommer gedragen. Komt dan een witte in dit stuk van de Thailand, en pakt hij ook nog hun werk af. Foei! :-)
Het hele grondstuk wordt bewerkt zonder personeel, ze doen het in familieverband. Ze helpen elkaar tijdens drukke tijden en houden zich met de eigen landerijen bezig in rustigere tijden zoals nu. Ze wachten op het regenseizoen. Er wordt enkel wat geplant en opgeruimd om er tegen eind april te staan als het begint te regenen. Dan is het alle hens aan dek, dan staan de velden blank van het water en is het hier duidelijk een andere leven.
Tegen de avond zijn we dan naar de stad gereden: Namsom. Dat is een kleine 45 minuten met de brommer. Daar zijn we gaan eten aan de waterkant met Bom's vriendin die gisteren ook op de bus zat. We genoten van lekkere vis (riviervis welteverstaan) en wat papaya salad, wat andere gerechten, en een chicken skin&bone curry :-) Hebben daarbij een whisky gedronken en zijn dan in het donker terug naar huis gereden. Gelukkig liggen de wegen er zo slecht bij dat we pas tegen 21u weer in Ban Tali geland zijn. De familie was binnen aan het BBQ-en via een schitterend systeem, een soort emmer met een aluminium bolvormig rooster op. 
Er waren maar zo 15 mensen aanwezig, dus Bom en ik konden er nog bij. De kinderen weer volop ADHD (hier heet dat kind zijn) en dan maar wat TV gekeken en foto's gemaakt. Ondertussen heb ik dan buffet gespeeld voor de muggen hier in huis. Ik heb mijn muggenspul ergens geplaatst en kan het niet terug vinden, en dus ben ik opgefret van die rotbeesten. We zijn tegen 23u30 gaan slapen, veel te laat natuurlijk naar de plattelands norm. De rest van de familie is tegen 22u in bed gedoken. Om 6u30 was de oproep tot opstaan daar weer in muzikale vorm en hervatte het leven in deze uithoek van Thailand.
Ik moet eerlijk zeggen dat deze ervaring hier me diep heeft geraakt.
Ik werd er nederig van. Je wordt geconfronteerd met de belangrijke dingen des levens en met de kleine dingen die het verschil maken.
Eén zaak echter heeft me gisteren heel erg vrolijk gestemd. De mooiste en degelijkste gebouwen die ik gezien heb waren niet villa's van rijken of overheidsgebouwen, maar wel de scholen. We zijn langs een paar scholen gereden en het is duidelijk dat het land begrepen heeft dat daar de klemtoon op moet gelegd worden om deze regio vooruit te helpen. Maar ik kan me amper een jongen of meisje inbeelden van 16 jaar die hier echt wil blijven als hij of zij enige ambitie heeft in het leven... En dus trekken jaarlijks massaal veel jongeren naar Phuket, Bangkok of Pattaya. Want, waar toeristen zijn kun je beter geld verdienen dan op het platteland. Maar welke job in een toeristenregio kun je doen als je maar 3 woorden Engels kent en voor de rest enkel Thai. Iedereen kent het antwoord.
Ik begin een beetje te begrijpen wat ik vroeger niet begreep. Het werk op het platteland is veel harder dan dat in de bar, en dan neem je er de ongemakken maar bij. Iedereen droomt van “more easy life”, niet? En als ze dan al eens terugkomen naar de roots begrijpen ze niet dat ze ooit zo hebben kunnen leven. Maar aan de andere kant hebben ze hier geen echte verantwoordelijkheid want de familie zorgt voor de hele familie. Ze delen wat ze hebben. En dat dilemma, dat heen en weer getrokken voelen tussen oud en nieuw, tussen zekerheid en onzekerheid bepaalt hun leven. En zoals we allemaal weten is een oude boom moeilijk te verplanten, maar een jonge scheut kiest graag voor de sprong in het ongewisse...
We zijn een dag verder in het hol van pluto. Gisteren zijn we alle landerijen van de familie gaan bezoeken. Het lijkt wel alsof de helft van de grond rond dit dorp van de familie is. Ruberbomen, maïs, sla, tamarind, mango, papaya, pijpajuin,... ik heb gisteren alles gezien.
Na een hele dag rondcrossen op de brommer kwamen we op een berg waar Bom zag dat 4 van de 6 papaya's rijp waren. Ik kan dus nu zeggen dat ik wel degelijk gewerkt heb in Thailand... Ik heb en papaya geplukt en hem naar de brommer gedragen. Komt dan een witte in dit stuk van de Thailand, en pakt hij ook nog hun werk af. Foei! :-)Het hele grondstuk wordt bewerkt zonder personeel, ze doen het in familieverband. Ze helpen elkaar tijdens drukke tijden en houden zich met de eigen landerijen bezig in rustigere tijden zoals nu. Ze wachten op het regenseizoen. Er wordt enkel wat geplant en opgeruimd om er tegen eind april te staan als het begint te regenen. Dan is het alle hens aan dek, dan staan de velden blank van het water en is het hier duidelijk een andere leven.
Tegen de avond zijn we dan naar de stad gereden: Namsom. Dat is een kleine 45 minuten met de brommer. Daar zijn we gaan eten aan de waterkant met Bom's vriendin die gisteren ook op de bus zat. We genoten van lekkere vis (riviervis welteverstaan) en wat papaya salad, wat andere gerechten, en een chicken skin&bone curry :-) Hebben daarbij een whisky gedronken en zijn dan in het donker terug naar huis gereden. Gelukkig liggen de wegen er zo slecht bij dat we pas tegen 21u weer in Ban Tali geland zijn. De familie was binnen aan het BBQ-en via een schitterend systeem, een soort emmer met een aluminium bolvormig rooster op. 
Er waren maar zo 15 mensen aanwezig, dus Bom en ik konden er nog bij. De kinderen weer volop ADHD (hier heet dat kind zijn) en dan maar wat TV gekeken en foto's gemaakt. Ondertussen heb ik dan buffet gespeeld voor de muggen hier in huis. Ik heb mijn muggenspul ergens geplaatst en kan het niet terug vinden, en dus ben ik opgefret van die rotbeesten. We zijn tegen 23u30 gaan slapen, veel te laat natuurlijk naar de plattelands norm. De rest van de familie is tegen 22u in bed gedoken. Om 6u30 was de oproep tot opstaan daar weer in muzikale vorm en hervatte het leven in deze uithoek van Thailand. Ik moet eerlijk zeggen dat deze ervaring hier me diep heeft geraakt.
Ik werd er nederig van. Je wordt geconfronteerd met de belangrijke dingen des levens en met de kleine dingen die het verschil maken.
Eén zaak echter heeft me gisteren heel erg vrolijk gestemd. De mooiste en degelijkste gebouwen die ik gezien heb waren niet villa's van rijken of overheidsgebouwen, maar wel de scholen. We zijn langs een paar scholen gereden en het is duidelijk dat het land begrepen heeft dat daar de klemtoon op moet gelegd worden om deze regio vooruit te helpen. Maar ik kan me amper een jongen of meisje inbeelden van 16 jaar die hier echt wil blijven als hij of zij enige ambitie heeft in het leven... En dus trekken jaarlijks massaal veel jongeren naar Phuket, Bangkok of Pattaya. Want, waar toeristen zijn kun je beter geld verdienen dan op het platteland. Maar welke job in een toeristenregio kun je doen als je maar 3 woorden Engels kent en voor de rest enkel Thai. Iedereen kent het antwoord.
Ik begin een beetje te begrijpen wat ik vroeger niet begreep. Het werk op het platteland is veel harder dan dat in de bar, en dan neem je er de ongemakken maar bij. Iedereen droomt van “more easy life”, niet? En als ze dan al eens terugkomen naar de roots begrijpen ze niet dat ze ooit zo hebben kunnen leven. Maar aan de andere kant hebben ze hier geen echte verantwoordelijkheid want de familie zorgt voor de hele familie. Ze delen wat ze hebben. En dat dilemma, dat heen en weer getrokken voelen tussen oud en nieuw, tussen zekerheid en onzekerheid bepaalt hun leven. En zoals we allemaal weten is een oude boom moeilijk te verplanten, maar een jonge scheut kiest graag voor de sprong in het ongewisse...
11 februari part I
Right. Ik heb net mijn eerste nacht in Ban Taly achter de rug.
Even het volledige verhaal afwerken van gisterenavond. De bus was inderdaad op minder dan 2u in de “stad” Namsom. Daar stond Bom's zus met een nest kinderen op ons te wachten met en pickup truck. Bom heeft het boodschappenlijstje doorgegeven met hij wou laten inkopen voor mij om te eten en we zijn gaan zitten aan de bushalte tewijl zij naar de markt gingen.
Na een half uurtje waren ze terug. Met 5 vooraan in de pickup en met 3 in de laadbak tussen de rugzakken en de inkopen. 20 minuten van de stad, langs verharde wegen waren we dan in Ban Tali. We zijn hartelijk onthaald door de families, zussen, nonkels, tantes en kinderen, vooral veel kinderen. Die laatsten waren bang van die grote blanke man die in hun midden opdook. Ze hadden er ook nog mar zelden één gezien en nog nooit van zo dichtbij.Er zat niets anders op dan een whisky te drinken met de familie, terwijl Bom met 5 anderen aan de kook ging om voor mij een fried rice te maken. Fried rice gegeten en een brok vis, met een drietal whiskey's en dan was het al 22u. Tijd voor een slaapje. We zouden gaan slapen in het huis van een nicht. Bom en ik op de brommer, De nicht en haar man ook op de brommer. De rugzakken op de pickup truck en dan 1km verder het huisje gaan betrekken. Ons bed op de grond met klamboe was verbazingwekkend comfortabel, zij het vrij hard.
Paar keer wakker geworden van de onbekende geluiden in een volledig houten huis te midden tussen de landerijen hier, maar toch redelijk geslapen. Ergens rond 7u gewekt door iets wat klonk als een ode aan de arbeid op het platteland die uit luidsprekers schalde in het dorp, gevolgd door een speech van 10 minuten die om de drie woorden “na krab” bevatte. En dan begon het leven in het dorp. Ben dan nog blijven liggen tot 10u om de confrontatie wat uit de weg te gaan met de douche. 
Haha. Wel “de douche” is een verkeerd woord. Het toilet doet ook dienst als douche. Je schept het water in het reservoir gewoon over je om te douchen. En dat water is ijskoud.. Wat ben ik blij met mijn dompelbad ervaring in Villa Aqua, Bom schrok van mijn reactie. Ik had minder moeite met het koude water dan hijzelf. Ik moet toegeven: je hebt daarna wel een lekker fris gevoel.
10 februari
Bangkok was zoals steeds een veel te korte stop. Het hotel was super. Heb weer flink wat inspiratie opgedaan voor één van mijn projectjes. Nieuw design hotel in Silom buurt, met alles erop eraan aan een aanvaardbare prijs: Glow Trinity Silom Hotel. Ipod docking station en DVD player in de kamer, thee en koffie faciliteiten, een koelkast. Kortom alles wat een mens nodig heeft om te overleven. :-p
Dan gisterenavond ook Tom terug gezien. Was een jaar geleden van in Phuket. We hadden een superleuke avond met een hapje en een drankje, terwijl Bom onderweg was naar mama om iets op te halen op mee te nemen naar Udon Thani. Tom werkt voor Bombardier als programmeur voor de Skytrain en leeft goed in Bangkok. De avond dan maar afgesloten voor middernacht. Hij moest werken vandaag. Ik moest een vlucht halen, een vlucht naar een nieuw avontuur.
Dan vandaag vertrokken in Bangkok met de Skytrain, dan de Airport Link, naar de luchthaven. Ingecheckt en dan weer iets geleerd. Beneden op de onderste verdieping, uiterst recht als je voor het gebouw staat is een food court. Hier eet je voor 40 en 50 Baht, koop je water voor 7 Baht, een heel verschil met de prijzen in de rest van de luchthaven. Het personeel van Savarnabumhi Airport en de reps van de TO's vulden de enorme zaal. Goed om te weten, nietwaar?
De vlucht met Thai Airways was weer zoals gewoonlijk: Mega super service, Op een vluchtje van 60 minuten kregen we een doos met broodje, brownie, sudderans. Daarna een kopje koffie en 2 keer water. Net de tijd om af te ruimen en we waren geland. I just love to travel that type of airline.
Nu zit ik hier in het midden van het Thaise platte land. De “westhoek”, het “bachten de kuppe” van Thailand, maar dan in het oosten. Grens met Laos is maar 57km ver. Om de één of andere reden kan Bom's zus ons niet komen halen, dus doen we de toch met openbaar vervoer. The real Thai way. Eerst met het busje van de luchthaven naar een soort bushalte. En nu zitten we hier te wachten tot de bus volk genoeg heeft om te vertrekken. “Kan nog een uur duren voor we vertrekken”, zegt Bom net om me moed in te pompen. Gelukkig is de rit maar voor een uur of twee.“Als alles goed gaat”, voegt hij er snel aan toe. Ik geniet hier wel van. Aan een grote weg zitten we nu op een bankje. Een paar bekenden van Bom komen het wachten verzachten. Ondertussen sleutelt de chauffeur wat aan de Toyota minibus die ons dadelijk moet wegbrengen. Bom maakt een shopping lijstje van wat hij moet halen om morgen voor mij te koken. Want “Isaan food is maybe not so good for you”. Een flesje water en een kom rijst gaan het ook doen als de nood het hoogste is. Ik ben niet op vakantie hee, ik ben op reis... Het is geen Neckermann vakantie, sorry Jo. Dit is gewoon een miljard keer leuker dan het mooiste beach hotel, al dan niet met seaview suites.
Er komen steeds meer mensen toe. Ondertussen zitten hier al een 6-tal mensen te wachten op het vertrek. Even tellen, er zijn 11 plaatsen in het busje. Dus met een beetje geluk zijn we hier voor den donkeren weg. :-p Ondertussen sleutelt de chauffeur lustig verder. De ene ligt onder het busje de ander probeert te starten. Geen succes. Dan nog maar wat sleutelen. Voor Afrika reizigers klinkt dit gegarandeerd bekend in de oren.
Goed nieuws, het busje start. Een dikke zwarte rookpluim schiet uit de uitlaat. Maar we zijn nog niet vertrokken. Met een brede grijns schakelt de, misschien 19 jarige, monteur-chauffeur-technicus de motor weer uit en ruimt zijn materiaal op.
Waar ga ik slapen vannacht? Geen idee. Op de grond in een schuur? We zien wel. Is het leuk, dan is dat mooi meegenomen. Wordt het een ramp, dan heb ik weer een avontuur om te vertellen als ik thuis kom.
Ik ben aan mijn eigen “Weg naar het Platteland” bezig en ik hoop meer van mezelf te vinden. Ik voel mezelf hoe langer hoe meer op mijn gemak in mijn rol als “lijdend voorwerp” in een vreemde cultuur tijdens het reizen. Go with the flow, see where the waves throw you on the shores. Bom vraagt “gimmy 100 Baht” en betaalt prompt de busrit voor het meisje bij wiens familie hij 2 jaar logeerde tijdens de studies. Does it say ATM on my T-shirt? Het is hier een deel van de cultuur om te delen wat je hebt. En in hun ogen heb ik veel... heel veel. Het meisje bedankt me uitvoerig en zet de levendige conversatie met Bom verder. Ik typ ondertussen deze blogpost.
Er komt een andere bus aan en een 10-tal mensen stappen uit. Oops te veel mensen voor het mini-busje. Mijn rugzak wordt overgeladen in de grote bus die ook klaar staat en de motor wordt gestart. We stappen in de bus, de airco loopt, buiten 32° in de bus 29°?
Een oude ietwat corpulente man wordt aan boord gehesen. Neen geen lagevloerbus, maar drie passagiers en de chauffeur doen het zware werk om de zeker 180Kg zware man op de bus te krijgen. AFH zou hier zeker 10.000$ overgehad hebben voor dat filmpje. Ben eens benieuwd hoe het uitstappen gaat verlopen. We zijn nu met 18, een dik uur na het aankomen aan de bushalte kruipt de chauffeur achter het stuur, start een cassette met Thaise muziek en sluit de deur, het is kwart voor vijf. We are on the move for a trip to the countryside. Bom zegt “de rit duurt 2uur ongeveer”, ik reken dus tegen 20u aan te komen. It is 2 hours TMT (Thai Maybe Time), dus ik doe dat veiligheidshalve maar maal 1,5.
We zijn een kwartier geleden vertrokken en ik vermoed dat ik te voet verder was geraakt. We zijn nog 2 keer gestopt om iemand op te laden. En nu staan we aan het tankstation... om de bus vol te tanken. Wat wie tankt er nu zijn bus vol voor hij vertrekt?
Na 5 dagen hier, ga je alweer nadenken over het hele rat race waar we ons leven in doorbrengen. Dat was de hoofdreden waarom ik dringend naar Thailand moest. De i moet zijn putjes terug krijgen en alles moet weer even in het juiste perspectief geplaatst worden. Geen plek ter wereld doet dat beter dan hier. Ik las net in het maandblad Genieten (jan. 2011, p95) dat An Kluft de zaakvoerster van Pluto hier haar beslissing genomen heeft om de KMO van haar moeder over te nemen. Het is een land waar je leert belangrijk van onbelangrijk te onderscheiden.
White skin: important
Gadgets/iPhone/iPad: important
Food: important
Money: Go to ATM of find a falang. If no money comes out of the ATM: say “oh”, look sad for one second, and continue your normal life. Try again later.
The rest: we will see
Doet me net danken aan de parabel van de Amerikaan die tegen de Afrikaan zegt:”wat doe je daar”. “Ik zit aan het meer en kijk naar het water” antwoordt de man. “Zou je niet beter werken?” vraagt de Amerikaan. “Wat levert dat op” vraagt de zwarte man. “Wel” , zegt de Amerikaan, “dan kun je geld verdienen. En als je veel geld hebt dan kun je dit stuk grond kopen, hoef je niet meer te werken en kun je de hele dag naar het water kijken”. Zegt de zwarte man:”DUH!”...
Van de stad Udon Thani heb ik geen bal gezien. Nu rijden we door het landschap bij ondergaande zon. Ik ben moe, plak en stink van een hele dag te slepen met twee rugzakken in de warmte, maar ik voel me eigenlijk nog altijd beter dan na een werkdag. :-p
Ik heb nog steeds geen enkele dag echt goed geslapen. Misschien is 5 dagen echt nog niet genoeg om uit de gekke drukte te geraken? Het energieniveau is al een beetje gestegen, maar nog niet genoeg voor ACTION... Over 10 dagen ben ik terug in Gent maar ik voel wel dat de nevel aan het optrekken is.
Dan gisterenavond ook Tom terug gezien. Was een jaar geleden van in Phuket. We hadden een superleuke avond met een hapje en een drankje, terwijl Bom onderweg was naar mama om iets op te halen op mee te nemen naar Udon Thani. Tom werkt voor Bombardier als programmeur voor de Skytrain en leeft goed in Bangkok. De avond dan maar afgesloten voor middernacht. Hij moest werken vandaag. Ik moest een vlucht halen, een vlucht naar een nieuw avontuur.
Dan vandaag vertrokken in Bangkok met de Skytrain, dan de Airport Link, naar de luchthaven. Ingecheckt en dan weer iets geleerd. Beneden op de onderste verdieping, uiterst recht als je voor het gebouw staat is een food court. Hier eet je voor 40 en 50 Baht, koop je water voor 7 Baht, een heel verschil met de prijzen in de rest van de luchthaven. Het personeel van Savarnabumhi Airport en de reps van de TO's vulden de enorme zaal. Goed om te weten, nietwaar?
De vlucht met Thai Airways was weer zoals gewoonlijk: Mega super service, Op een vluchtje van 60 minuten kregen we een doos met broodje, brownie, sudderans. Daarna een kopje koffie en 2 keer water. Net de tijd om af te ruimen en we waren geland. I just love to travel that type of airline.
Nu zit ik hier in het midden van het Thaise platte land. De “westhoek”, het “bachten de kuppe” van Thailand, maar dan in het oosten. Grens met Laos is maar 57km ver. Om de één of andere reden kan Bom's zus ons niet komen halen, dus doen we de toch met openbaar vervoer. The real Thai way. Eerst met het busje van de luchthaven naar een soort bushalte. En nu zitten we hier te wachten tot de bus volk genoeg heeft om te vertrekken. “Kan nog een uur duren voor we vertrekken”, zegt Bom net om me moed in te pompen. Gelukkig is de rit maar voor een uur of twee.“Als alles goed gaat”, voegt hij er snel aan toe. Ik geniet hier wel van. Aan een grote weg zitten we nu op een bankje. Een paar bekenden van Bom komen het wachten verzachten. Ondertussen sleutelt de chauffeur wat aan de Toyota minibus die ons dadelijk moet wegbrengen. Bom maakt een shopping lijstje van wat hij moet halen om morgen voor mij te koken. Want “Isaan food is maybe not so good for you”. Een flesje water en een kom rijst gaan het ook doen als de nood het hoogste is. Ik ben niet op vakantie hee, ik ben op reis... Het is geen Neckermann vakantie, sorry Jo. Dit is gewoon een miljard keer leuker dan het mooiste beach hotel, al dan niet met seaview suites.
Er komen steeds meer mensen toe. Ondertussen zitten hier al een 6-tal mensen te wachten op het vertrek. Even tellen, er zijn 11 plaatsen in het busje. Dus met een beetje geluk zijn we hier voor den donkeren weg. :-p Ondertussen sleutelt de chauffeur lustig verder. De ene ligt onder het busje de ander probeert te starten. Geen succes. Dan nog maar wat sleutelen. Voor Afrika reizigers klinkt dit gegarandeerd bekend in de oren.
Goed nieuws, het busje start. Een dikke zwarte rookpluim schiet uit de uitlaat. Maar we zijn nog niet vertrokken. Met een brede grijns schakelt de, misschien 19 jarige, monteur-chauffeur-technicus de motor weer uit en ruimt zijn materiaal op.
Waar ga ik slapen vannacht? Geen idee. Op de grond in een schuur? We zien wel. Is het leuk, dan is dat mooi meegenomen. Wordt het een ramp, dan heb ik weer een avontuur om te vertellen als ik thuis kom.
Ik ben aan mijn eigen “Weg naar het Platteland” bezig en ik hoop meer van mezelf te vinden. Ik voel mezelf hoe langer hoe meer op mijn gemak in mijn rol als “lijdend voorwerp” in een vreemde cultuur tijdens het reizen. Go with the flow, see where the waves throw you on the shores. Bom vraagt “gimmy 100 Baht” en betaalt prompt de busrit voor het meisje bij wiens familie hij 2 jaar logeerde tijdens de studies. Does it say ATM on my T-shirt? Het is hier een deel van de cultuur om te delen wat je hebt. En in hun ogen heb ik veel... heel veel. Het meisje bedankt me uitvoerig en zet de levendige conversatie met Bom verder. Ik typ ondertussen deze blogpost.
Er komt een andere bus aan en een 10-tal mensen stappen uit. Oops te veel mensen voor het mini-busje. Mijn rugzak wordt overgeladen in de grote bus die ook klaar staat en de motor wordt gestart. We stappen in de bus, de airco loopt, buiten 32° in de bus 29°?
Een oude ietwat corpulente man wordt aan boord gehesen. Neen geen lagevloerbus, maar drie passagiers en de chauffeur doen het zware werk om de zeker 180Kg zware man op de bus te krijgen. AFH zou hier zeker 10.000$ overgehad hebben voor dat filmpje. Ben eens benieuwd hoe het uitstappen gaat verlopen. We zijn nu met 18, een dik uur na het aankomen aan de bushalte kruipt de chauffeur achter het stuur, start een cassette met Thaise muziek en sluit de deur, het is kwart voor vijf. We are on the move for a trip to the countryside. Bom zegt “de rit duurt 2uur ongeveer”, ik reken dus tegen 20u aan te komen. It is 2 hours TMT (Thai Maybe Time), dus ik doe dat veiligheidshalve maar maal 1,5.
We zijn een kwartier geleden vertrokken en ik vermoed dat ik te voet verder was geraakt. We zijn nog 2 keer gestopt om iemand op te laden. En nu staan we aan het tankstation... om de bus vol te tanken. Wat wie tankt er nu zijn bus vol voor hij vertrekt?
Na 5 dagen hier, ga je alweer nadenken over het hele rat race waar we ons leven in doorbrengen. Dat was de hoofdreden waarom ik dringend naar Thailand moest. De i moet zijn putjes terug krijgen en alles moet weer even in het juiste perspectief geplaatst worden. Geen plek ter wereld doet dat beter dan hier. Ik las net in het maandblad Genieten (jan. 2011, p95) dat An Kluft de zaakvoerster van Pluto hier haar beslissing genomen heeft om de KMO van haar moeder over te nemen. Het is een land waar je leert belangrijk van onbelangrijk te onderscheiden.
White skin: important
Gadgets/iPhone/iPad: important
Food: important
Money: Go to ATM of find a falang. If no money comes out of the ATM: say “oh”, look sad for one second, and continue your normal life. Try again later.
The rest: we will see
Doet me net danken aan de parabel van de Amerikaan die tegen de Afrikaan zegt:”wat doe je daar”. “Ik zit aan het meer en kijk naar het water” antwoordt de man. “Zou je niet beter werken?” vraagt de Amerikaan. “Wat levert dat op” vraagt de zwarte man. “Wel” , zegt de Amerikaan, “dan kun je geld verdienen. En als je veel geld hebt dan kun je dit stuk grond kopen, hoef je niet meer te werken en kun je de hele dag naar het water kijken”. Zegt de zwarte man:”DUH!”...
Van de stad Udon Thani heb ik geen bal gezien. Nu rijden we door het landschap bij ondergaande zon. Ik ben moe, plak en stink van een hele dag te slepen met twee rugzakken in de warmte, maar ik voel me eigenlijk nog altijd beter dan na een werkdag. :-p
Ik heb nog steeds geen enkele dag echt goed geslapen. Misschien is 5 dagen echt nog niet genoeg om uit de gekke drukte te geraken? Het energieniveau is al een beetje gestegen, maar nog niet genoeg voor ACTION... Over 10 dagen ben ik terug in Gent maar ik voel wel dat de nevel aan het optrekken is.
dinsdag 8 februari 2011
In de Karaoke Bar
Even de afgelopen dagen schetsen. Vierde dag Thailand en mijn eczema is zo goed als weg. Ja, weer eens het bewijs dat ik allergisch ben aan het Belgische weer. Haha. Zit nu in de taxi naar Bangkok en denk na over de afgelopen dagen. De hondspanning is er nog niet voor 100% vanwege een gebrek aan slaap, maar dat halen we nog wel in.
Maandag genoten van een lazy day. 's Avonds nam Bom me mee naar een karaoke bar. Wel ik was heel aangenaam verrast. Was dit Pattaya? Neen... kan niet, en toch. Een oergezellige kleine bar. Er was weer maar 1 witte in de zaal en een 50-60 Thais die genoten van Thaise muziek en hun fles 100 Pipers whisky. Voor wie het niet kent, 100 pipers is waarschijnlijk het afgedankte vocht van de red label, maar je hebt er (blijkaar- haha) geen echte kater van. Een vriend van Bom had er nog een fles staan en met zijn goedkeuring hebben we die dan maar soldaat gemaakt. Van 23u tot 4u zitten kletsen met een paar klanten, de ladyboy achter de toog, de patron die vereerd was dat ik me amuseerde in zijn bar terwijl er enkel Thaise muziek gespeeld werd.
Geen luidruchtige Russen of ander short-witte kousen-sandalen, sex zoekend gedierte van de biotoop Pattaya in de zaak of zelfs in de buurt. Terwijl we toch pal in het centrum zaten.
Klein tempeltje voor de huisgoden in de hoek en Bom met de barmoeder aan de Karaoke. Heerlijk genieten en kijken naar de echte levende cultuur, niet die achter glas of in een museum.
Kijk, ik heb na 5 bezoeken hier een haat liefde verhouding met Pattaya. Het openbaar vervoer is schitterend geregeld met de Baht bussen. 24/24 rijden ze rond voor 10 Baht ben je op je bestemming. Het leukste vind ik nog steeds op Beach road tussen 8 en middernacht aan de cocktailbar te ziten en de Urban Zoo observeren. Alle soorten en vormen van het beestje “mens” komen boven. Het leven is er redelijk goedkoop en er is een enorm aanbod aan entertainment. Nadeel is dat het hoofdzakelijk een bestemming is voor goedkoop en plat sextoerisme, en ik betrap mezelf erop dat dat me telkens meer ergert.
Ik heb Sanuk gehad gisteren door de Thais te observeren. De fles talkpoeder prominent op de toog van de bar en alle Thais regelmatig het gezicht "inwitten". Het is gewoon fantastisch om te zien hoe onze schoonheidsidealen tegenovergesteld zijn. Maar ik zie ze bij ons op cafe nog geen fond de teint en snelbruiner op de toog zetten...
Maandag genoten van een lazy day. 's Avonds nam Bom me mee naar een karaoke bar. Wel ik was heel aangenaam verrast. Was dit Pattaya? Neen... kan niet, en toch. Een oergezellige kleine bar. Er was weer maar 1 witte in de zaal en een 50-60 Thais die genoten van Thaise muziek en hun fles 100 Pipers whisky. Voor wie het niet kent, 100 pipers is waarschijnlijk het afgedankte vocht van de red label, maar je hebt er (blijkaar- haha) geen echte kater van. Een vriend van Bom had er nog een fles staan en met zijn goedkeuring hebben we die dan maar soldaat gemaakt. Van 23u tot 4u zitten kletsen met een paar klanten, de ladyboy achter de toog, de patron die vereerd was dat ik me amuseerde in zijn bar terwijl er enkel Thaise muziek gespeeld werd.Geen luidruchtige Russen of ander short-witte kousen-sandalen, sex zoekend gedierte van de biotoop Pattaya in de zaak of zelfs in de buurt. Terwijl we toch pal in het centrum zaten.
Klein tempeltje voor de huisgoden in de hoek en Bom met de barmoeder aan de Karaoke. Heerlijk genieten en kijken naar de echte levende cultuur, niet die achter glas of in een museum.Kijk, ik heb na 5 bezoeken hier een haat liefde verhouding met Pattaya. Het openbaar vervoer is schitterend geregeld met de Baht bussen. 24/24 rijden ze rond voor 10 Baht ben je op je bestemming. Het leukste vind ik nog steeds op Beach road tussen 8 en middernacht aan de cocktailbar te ziten en de Urban Zoo observeren. Alle soorten en vormen van het beestje “mens” komen boven. Het leven is er redelijk goedkoop en er is een enorm aanbod aan entertainment. Nadeel is dat het hoofdzakelijk een bestemming is voor goedkoop en plat sextoerisme, en ik betrap mezelf erop dat dat me telkens meer ergert.
Ik heb Sanuk gehad gisteren door de Thais te observeren. De fles talkpoeder prominent op de toog van de bar en alle Thais regelmatig het gezicht "inwitten". Het is gewoon fantastisch om te zien hoe onze schoonheidsidealen tegenovergesteld zijn. Maar ik zie ze bij ons op cafe nog geen fond de teint en snelbruiner op de toog zetten...
Bij de kapper
Zondag naar de kapper geweest. Leuke anekdote: Ik wacht op mijn knipbeurt en de huiskat komt langs gelopen. Recht naar het tempeltje n de zaak, waar zoals het hoort altijd een hapje en een drankje staat voor de huisgoden. Niemand kijkt op als de kat zich op het “buffet” stort en ook het glaasje water half leeg drinkt. Ik ben ervan overtuig dat ze sceptici over het hele gedoe met huisgoden de mond snoeren met uit te leggen dat de huisgoden wel degelijk de spijzen en de dranken verorberen dus hoe haal je het in je hoofd dat die niet zouden bestaan.
zondag 6 februari 2011
We reizen om traag te worden
Goeie middag. Ik zit hier nu op mijn terraske in de schaduw, temidden van een mooie tuin en heb gisteren weer even geleerd wat er echt telt in het leven. Geduld hebben...
Alle vluchten mega stipt op tijd. Chapeau Etihad. Dan kom je in dit land aan en je leer direct weer dat je hoort geduld te hebben. Immigration duurde meer dan een uur wachten. Taxi dan met in een rotvaart naar Pattaya. Hier aangekomen rond 21u ipv de voorziene 20u, ingecheckt, douche, andere kleren aan en hup naar mijn favoriete restaurantje "Oh Aharn Thai" op South Pattaya Road. Het restaurant zat afgeladen vol. Na een klein uurtje wachten ... ik viel bijna in slaap op de tafel, kwam een overheerlijke Chicken Yellow Cullyw ith Steam Lice. Ik heb gesmuld... Da terug naar het hotel... wou even op internet... 1/2u aan de receptie gestaan. De nachtwaker wist niets.. Probeerde voor de show mensen te bellen, maar zei dan "solly, tomollow".
Vanmorgen dus de toegang gekregen. Naais... Nu op naar food, massage en lelax. En misschien ga ik me dan morgen al niet meer ergeren aan het wachten...
Alle vluchten mega stipt op tijd. Chapeau Etihad. Dan kom je in dit land aan en je leer direct weer dat je hoort geduld te hebben. Immigration duurde meer dan een uur wachten. Taxi dan met in een rotvaart naar Pattaya. Hier aangekomen rond 21u ipv de voorziene 20u, ingecheckt, douche, andere kleren aan en hup naar mijn favoriete restaurantje "Oh Aharn Thai" op South Pattaya Road. Het restaurant zat afgeladen vol. Na een klein uurtje wachten ... ik viel bijna in slaap op de tafel, kwam een overheerlijke Chicken Yellow Cullyw ith Steam Lice. Ik heb gesmuld... Da terug naar het hotel... wou even op internet... 1/2u aan de receptie gestaan. De nachtwaker wist niets.. Probeerde voor de show mensen te bellen, maar zei dan "solly, tomollow".
Vanmorgen dus de toegang gekregen. Naais... Nu op naar food, massage en lelax. En misschien ga ik me dan morgen al niet meer ergeren aan het wachten...
zaterdag 5 februari 2011
Koffie bij zonsopgang in Abu Dhabi
Net een heerlijke vlucht achter de rug met Etihad. Super service, aangename pitch, lekker eten, goed entertainment system, degelijke koptelefoons, knap personeel, netjes op tijd. Leuke mensen ontmoet op de vlucht. Patrick, een visser uit Nieuwpoort die nu in Vietnam woont. Wel grappig het vluchtkaartje met de richting van Mekka.
Tijdens de vlucht de film "The Social Network" gezien. Nu even aan het genieten van een koffie bij opkomende zon in Abu Dhabi Airport, met free wifi. Dadelijk gaat de tocht verder, nog eens 6u vliegen naar BKK.We leuk om even de benen te kunnen strekken tussendoor. Leuke luchthaven, veel mannen in lange witte jurken, vrouwen in alles tussen westers en een brievenbus.
We zijn om 6u30 plaatselijke tijd geland, tegen de tijd dat ik uit het vliegtuig, naar de terminal waar de vervolgvlucht vertrekt en door de security was het al 7u30. Over 30 minuten opende de boarding voor het tweede stuk. Nu ga ik toch proberen om een uurtje meer te slapen.
Over een kleine 8u sta ik in BKK en is het gelukkig avond. Het zal met zekerheid een rustige avond worden. Een hapje in Oh Aharn Thai, misschien naar de kapper en dan naar bed. Morgen naar de massage! 2 hour please! Ik ga eens de blinde masseur in Pattaya proberen. Die is volgens de Thais van ter plekke SUPER. Just what i need.
Flight EY 408 AUH-BKK is ready for boarding.
donderdag 3 februari 2011
Ready to go
Daar gaan we weer. Ik ben klaar voor een avontuur. Ik heb er ook echt één nodig vrees ik. Net ingecheckt op een gangplaats voor morgen. Flight BRU-AUH vertrekt om 21u25 en ik kan al niet wachten om in te stappen. Het tweede toestel voor de vlucht AHU naar BKK heeft een 10-abreast config en méér dan 50 rijen... A380? Stom dat ze het type toestel niet geven bij de check in online. Ik hoop op een A380, AGAIN :-) En als het een Chesna 172 blijkt te zijn, zal ik ook moeten zwijgen. as long as i get there. My Singha beer is waiting, my Yellow Cully is waiting @ oh-aharn-thai, ik wil mijn vrienden weerzien en ik wil een massage!! Countdown läuft! 22u20 min to go
Abonneren op:
Posts (Atom)