We zijn een dag verder in het hol van pluto. Gisteren zijn we alle landerijen van de familie gaan bezoeken. Het lijkt wel alsof de helft van de grond rond dit dorp van de familie is. Ruberbomen, maïs, sla, tamarind, mango, papaya, pijpajuin,... ik heb gisteren alles gezien.
Na een hele dag rondcrossen op de brommer kwamen we op een berg waar Bom zag dat 4 van de 6 papaya's rijp waren. Ik kan dus nu zeggen dat ik wel degelijk gewerkt heb in Thailand... Ik heb en papaya geplukt en hem naar de brommer gedragen. Komt dan een witte in dit stuk van de Thailand, en pakt hij ook nog hun werk af. Foei! :-)Het hele grondstuk wordt bewerkt zonder personeel, ze doen het in familieverband. Ze helpen elkaar tijdens drukke tijden en houden zich met de eigen landerijen bezig in rustigere tijden zoals nu. Ze wachten op het regenseizoen. Er wordt enkel wat geplant en opgeruimd om er tegen eind april te staan als het begint te regenen. Dan is het alle hens aan dek, dan staan de velden blank van het water en is het hier duidelijk een andere leven.
Tegen de avond zijn we dan naar de stad gereden: Namsom. Dat is een kleine 45 minuten met de brommer. Daar zijn we gaan eten aan de waterkant met Bom's vriendin die gisteren ook op de bus zat. We genoten van lekkere vis (riviervis welteverstaan) en wat papaya salad, wat andere gerechten, en een chicken skin&bone curry :-) Hebben daarbij een whisky gedronken en zijn dan in het donker terug naar huis gereden. Gelukkig liggen de wegen er zo slecht bij dat we pas tegen 21u weer in Ban Tali geland zijn. De familie was binnen aan het BBQ-en via een schitterend systeem, een soort emmer met een aluminium bolvormig rooster op. 
Er waren maar zo 15 mensen aanwezig, dus Bom en ik konden er nog bij. De kinderen weer volop ADHD (hier heet dat kind zijn) en dan maar wat TV gekeken en foto's gemaakt. Ondertussen heb ik dan buffet gespeeld voor de muggen hier in huis. Ik heb mijn muggenspul ergens geplaatst en kan het niet terug vinden, en dus ben ik opgefret van die rotbeesten. We zijn tegen 23u30 gaan slapen, veel te laat natuurlijk naar de plattelands norm. De rest van de familie is tegen 22u in bed gedoken. Om 6u30 was de oproep tot opstaan daar weer in muzikale vorm en hervatte het leven in deze uithoek van Thailand. Ik moet eerlijk zeggen dat deze ervaring hier me diep heeft geraakt.
Ik werd er nederig van. Je wordt geconfronteerd met de belangrijke dingen des levens en met de kleine dingen die het verschil maken.
Eén zaak echter heeft me gisteren heel erg vrolijk gestemd. De mooiste en degelijkste gebouwen die ik gezien heb waren niet villa's van rijken of overheidsgebouwen, maar wel de scholen. We zijn langs een paar scholen gereden en het is duidelijk dat het land begrepen heeft dat daar de klemtoon op moet gelegd worden om deze regio vooruit te helpen. Maar ik kan me amper een jongen of meisje inbeelden van 16 jaar die hier echt wil blijven als hij of zij enige ambitie heeft in het leven... En dus trekken jaarlijks massaal veel jongeren naar Phuket, Bangkok of Pattaya. Want, waar toeristen zijn kun je beter geld verdienen dan op het platteland. Maar welke job in een toeristenregio kun je doen als je maar 3 woorden Engels kent en voor de rest enkel Thai. Iedereen kent het antwoord.
Ik begin een beetje te begrijpen wat ik vroeger niet begreep. Het werk op het platteland is veel harder dan dat in de bar, en dan neem je er de ongemakken maar bij. Iedereen droomt van “more easy life”, niet? En als ze dan al eens terugkomen naar de roots begrijpen ze niet dat ze ooit zo hebben kunnen leven. Maar aan de andere kant hebben ze hier geen echte verantwoordelijkheid want de familie zorgt voor de hele familie. Ze delen wat ze hebben. En dat dilemma, dat heen en weer getrokken voelen tussen oud en nieuw, tussen zekerheid en onzekerheid bepaalt hun leven. En zoals we allemaal weten is een oude boom moeilijk te verplanten, maar een jonge scheut kiest graag voor de sprong in het ongewisse...
