Time flies when you are having fun

Even kort vanop de luchthaven. We zitten klaar om te vliegen en nog even mails checken en zo. We zijn deze middag uit Pattaya vertrokken om het vertaalde en gelegaliseerde document op te halen in Bangkok. Alles super vlot verlopen en dan zijn we ingetrokken in een ZEER fijn hotelletje vlak bij de luchthaven. Het is een echt boetiekhotel dat een grote waarde hecht aan vriendelijkheid en modern comfort. Lilac Relax... Voor de rest daar wat gerust in afwachting van 12u vliegen. Ton is er weer niet gerust in met de vlucht... Ik wist al dat een accidentje was geweest, maar hij nog niet... Draait de TV open en het is het hoofditem van het journaal. Vliegtuigcrash van een Thai Airways toestel op Bangkok luchthaven... Het is gewoon een accidentje geweest en de gewonden zijn zoals altijd bij een evacuatie via de slides, verstuikte enkels en verbrande poep. Het machien ziet er niet goed uit, maar ja iedereen is er weer eens met de schrik vanaf gekomen. Gelukkig.
OK we gaan nog een Singha drinken en dan boarden. See you in Belgium!

Ontbijt in La Baguette, the French Bakery van het hotel.

Dit zou de beste patisserie van Pattaya moeten zijn, en inderdaad ik heb hier mooie dingen zien staan en lekkere dingen geproefd. Alleen denk ik dat ze French interpreteren als “niet kunnen lachen”. De 12 man personeel in de zaal, loopt rond met een lang gezicht. Kris kras lopen ze door elkaar, van de zaal naar achter de toog. Daar staan nu op dit moment 5 meisjes achter op een oppervlakte van 3m². Ze duwen en drummen om een bord te pakken, of iets te doen aan de koffiemachine. Niemand heeft controle en de (denk ik) manager rent als een kip zonder kop door de zaal en doet alles waar de 11 anderen geen oog voor hebben. Mama mia. Gelukkig was mijn ontbijt lekker. Een wafel met slagroom, mango en een bol vanille ijs. Zo ontbijtekik gèren...

Ondertussen in de lobby:

Tinternet doet het niet op deze zondagmiddag. Ik denk dat het internet gewoon in pauze is. De boy achter de receptie zegt dat het onweer iets kapot heeft gemaakt deze morgen en dat het misschien pas morgen zal hersteld zijn. Grrr. Ze moeten gewoon de router resetten, want dat hadden we de eerste dag ook al. Ik kan met “ping” en “tracert” wel degelijk op het internet, alleen verbindingen maken lukt niet. Maar goed ik ga straks nog eens vriendelijk vragen: “Can you check again please (or i'll rip off your head and shit down your neck)” :-)

Tis hier bijna gedaan

Ja we zijn alweer aan het einde van de vakantie gekomen. De laatste zondag is een regenachtige bewolkte dag. Never mind. We zijn gisteren weer gaan eten op het marktje Op 2^nd Road tegenover de Ibis, net als de twee dagen daarvoor. Voor 3 keer niets hebben we gesmuld van kip, zo sappig als in Limon in San Francisco, en weer de 12 zoetwatergarnalen wat andere hapjes en een Singha.. Daarna zijn we te voet gewandeld naar Sunee Plaza, waar we de hele avond van 23 tot 4u zijn blijven plakken. Tom van Bangkok is ons komen bezoeken, en terwijl de hele bende fun had hebben wij zitten discussiëren over IT en de toekomst van toerisme. Hij is namelijk deze week gestopt als programmeur en gaat aan de slag bij een vriend als manager van een tour company in Thailand. Could get interesting...

Vanmorgen dus met donder en bliksem wakker geworden en toch lekker blijven liggen tot 13u. Nu ga ik iets eten, misschien komt Bom nog langs, Ton is naar de markt, Tom zien we nog vanavond normaal gezien. Dus ik ga misschien eens kijken wat er moet gerepareerd worden aan vakantiemail, want er werkt weer niets meer van de imports na de deploy van afgelopen donderdag :-(

Ah a. Ik heb voor morgen een hotel gereserveerd aan de luchthaven zodat we de laatste 6u in rust kunnen doorbrengen en niet moeten zitten wachten ergens in de warmte met onze valiezen. Er is een zwambedje en een mooie luxe kamer. Ze brengen ons gratis naar de luchthaven tegen 21u30 en het is een ritje van 5 minuten. Dus ik denk dat we een zwempje gaan doen, wat rusten, beetje lezen en dan zijn we klaar om weer 11u in den bak te zitten richting België.

Voor Ton was dit een heel speciale vakantie. Waar hij de afgelopen 2 jaar niets moest hebben van Thailand, de hele tijd gezegd heeft dat hij niet terug wou, is nu enthousiast om zelfs hier terug te komen wonen. Hij is gewoon gek van de voeding die hier wordt aangeboden. Alles wat hij in België niet kan krijgen of niet kan koken staat hier gewoon op straat voor een halve of 1 Euro te koop.

Hij die niet wou vliegen is nu opeens aan het vertellen, ik wil zo snel mogelijk terug keren om naar de massageschool hier te gaan voor mijn opleiding. Dus was vor hem een beetje een keerpuntvakantie, heb ik het gevoel. Ik ben blij dat het hem zo goed bevalen is. En ik kan alleen maar zeggen dat deze vakantie hier, zelfs in Pattaya, fantastisch was. Zoals altijd moet je eerst weer je draai zoeken en een beetje verder kijken dan de flikkerende neonlichten in de gekende buurten. Maar dan ontdek je wel weer pareltjes. Heerlijk Zo reis ik graag. As usual moet ik weer eens zeggen “I'll be back”.

Personeel in Thailand

We gaan hier aan bijna geen enkel hotel of restaurant voorbij of er hangt een bordje met een overzicht van het personeel dat ze zoeken. Vaak is de vraag zeer groot en zoeken ze zowat alles: van managers tot kamermeisjes, van koks tot serveuses. Er is dus heel veel werk en er zijn eenvoudigweg té veel bars hier in Pattaya. Je kunt geen straat inslaan of er zijn wel een paar bars. Allemaal bevolkt, naargelang de wijk met sexy meisjes of knappe jongens: “Hello Welcome”. Maar dat is dan ook de limiet aan de talenkennis.

Je merkt het bij ons ook vaak, maar hier is het overduidelijk. Er is een groot verschil tussen de verschillende personeelsleden. Je merkt bijna onmiddellijk als ze “beter” betaald worden of als het de patron zelf is die voor zichzelf werkt. Van ¾ van het personeel dat hier aankomt in Pattaya (van over heel Thailand) kun je stellen dat ze behalve Thai spreken, schrijven en lezen, niet veel kennis hebben om in het toeristisch circuit mee te draaien. Wat we hier ook aan hoeveelheid personeel zien doet me met de ogen rollen. Een restaurant met 80 zitplaatsen draait hier gemakkelijk met 4-5 kelners, 5-8 man in de keuken en dan nog iemand achter de bar. Een gewone beer bar draait bijna altijd met 2 barmoeders of -vaders en 3-20 “serveuses”.

Als ze er meer hebben dan bij ons is het natuurlijk ook omdat je ze ook kunt laten inpakken om thuis te laten “dienen”, maar toch verbazen de aantallen me nog bij elke stap hier. OK de lonen liggen algemeen laag, en velen van hen worden eigenlijk niet betaald (enkel als ze een “klant” hebben), maar toch kost een personeelslid hier ongeveer 200€/ maand. En als je er dan 10 tot 20 het rondlopen; is dat toch een substantieel deel van het budget. Met ca. 1 tot 1,5€ bruto winst per drankje, moeten dus voor elke “boy” or”girl” en alles daar tussenin al minstens 180 drankjes verkocht worden per maand. En is enorm veel concurrentie en het personeel is van bedenkelijke kwaliteit. Ze spreken amper engels en kennen niets van de stiel van kelner. Ja ze kunnen Wiskey en soda met ijs mengen in een glas. Vaak zijn ze wel knapper dan de gemiddelde Thai. Dat is ws dan het argument waarmee ze zijn aangeworven. Wat zei Leon God ooit over zijn bar: ”geen poes achter de bar is geen omzet”.

Hier is dat nog veel meer belangrijk. Deze meisjes en jongens hebben eigenlijk geen enkele voorbereiding gehad om in dit leven te stappen. Ze komen recht van het platte land naar deze grote stad “van verderf” en zien van de mensen rond hen dat ze een iPhone en andere leuke spullen hebben vergaard door wat boem-boem te doen. Maar hoe bescherm je jezelf als je enkel Thai spreekt en dan met wildvreemden op pad bent? Velen zijn dan ook bang, maar het verdient af en toe eens erg goed. En er is de hoop een steenrijke Falang aan de haak te slaan en dan naar een ander continent te kunnen verhuizen. Weg van dit land, waar ze dan verzinken in heimwee. Gisteren met de eigenaar van een bar zitten kletsen en hij denkt dat er dringend meer scholing moet komen. Een soort spoedcursus in alles. Zo een beetje praktische kennis van Engels, Duits, Frans en Russisch, basis kelnertraining en een degelijke seksuele opvoeding. Het zou ze klaarmaken voor verdere stappen in het leven, ze zouden beter verdienen en dat laatste zou levens kunnen redden. Misschien wel een idee als ik ooit naar hier zou verhuizen...

Food market

Oh wat een drukke dag was dat gisteren. Naar het strand in Jomtien, de hele dag aan het strand doorgebracht. Dan een bezoekje gaan brengen aan één van de shopping centers die toen Ton hier nog woonde hét van hét was.. Nu is het er nog wel maar niet meer zo flashy :-) en op de terugweg naar het hotel een heerlijke markt gevonden. Op second road bijna aan North Pattaya Rd. Ongeveer tegenover Tiffany's show. Daar zijn we dan 's avonds gaan eten. Eerst een cocktail aan een straatbarretje. De mojito was lekker voor zijn € 1,85. Lekkere ribbetjes (normaal moet ik daar niet veel van hebben, maar die waren echt super), Een grote schotel met 12 stuks van een soort gamba's, 2 Singha en voor Ton een hapje inktvis. Het hele culinaire orgasme was binnen voor een slordige 14 Euro. Meer moet dat niet zijn,

was echt de moeite, we gaan daar vandaag waarschijnlijk terug eten.

Elke dag een beetje vakantie

Hhmmm ondertussen zijn we al ruim over de helft van de vakantie en ik ga jullie niet vervelen met mijn verhaal van weer naar het strand, weer gaan eten en weer een Singha gaan drinken. Maar ik heb gisteren eindelijk The hitchhikers guide to the galaxy volledig uit en heb er ontzettend van genoten. Nu gaan we proberen nog het boek van Daniel Kahneman uit te lezen waar ik vorig jaar mee ben gestopt. Geen tijd om veel te schrijven voor de blog, want we moeten nu dringend naar het strand voor de rest van de dag.

Wat een stress zo vroeg op de ochtend :-)

Een nieuwe identiteitskaart in Thailand

Ton moest een nieuwe identiteitskaart hebben (was een jaar of 10 geleden vervallen) en wou dat hier in Pattaya regelen. Op maandagmorgen met goeie moed en een goeie vriend vertrokken naar Pattaya City Hall om 9 uur. Om 11u was hij terug in het hotel met de mededeling dat de computer plat lag en hij bijna aan beurt was. In de namiddag mocht hij dan terug gaan proberen. We zijn rond 14u tot daar gelopen (een 5 minuten stappen van het hotel) en onmiddellijk viel me op dat dat spel daar vrij degelijk georganiseerd was. Je trekt een nummertje en dat nummer volg je door alle stappen van het proces. Je gaat je eerst aanmelden, je ontvangt een kopie van al je vorige identiteitskaarten op papier en de registratie van de je aanvraag. Dan wacht je tot je aan de beurt bent voor foto en vingerafdrukken, je foto wordt gemaakt, vingerafdrukken digitaal ingescand en dan ga je weer wachten tot je (in het geval van 10 jaar geen Thaise Id gehad) bij de toezichter moet gaan uitleggen waarom en dan tegen 15u stonden we buiten met Ton zijn nieuwe blinkende identiteitskaart voor 10 Baht. Ik heb zelf een nieuwe aangevraagd vier weken geleden in België, maar dat was een ander verhaal. Bij ons duurt de procedure 1 week tot 10 dagen. Juist ja, in ontwikkelingslanden kan administratie wat langer duren.

Trouwens gisteren op het strand is Ton zijn portefeuille aan het bekijken en geeft me opeens een identiteitskaart. Ik was na een avondje Gentse feesten mijn kaart kwijt geraakt en dus een nieuwe ID moeten aanvragen. Nu, een dikke anderhalve maand later duikt de kaart dus op. Ik had hem gewoon in de verkeerde portefeuille gestoken.

Prices will rise.

Vandaag lees ik in de zondagkrant hier aan de receptie dat de regering begrotingsmaatregelen genomen heeft hier in Thailand. Er komt de komende 12 maanden stapsgewijs een verhoging van ca 20% op LPG en op de energieprijzen. Dat zal het voor de taxibedrijven weer een stuk moeilijker maken om rond te komen. De Bahtbussen of Songthèws hier, rijden nog steeds aan 10 Baht per traject rond. Er zijn duizenden Thais die hiermee hun brood verdienen in Pattaya, en ze ijn de hoofdoorzaak van de verkeeropstoppingen. Maar noem mij een beter alternatief en ik kan het niet vinden. Er is elke minuut een transportmiddel 24u/24 dat je naar alle uithoeken van de stad brengt in geen tijd voor geen geld (10THB). Je stapt uit waar je wilt, je stapt op waar je wilt. Maar ik vrees dat er toch een paar de boeken gaan mogen sluiten met de 20% verhoging van de LPG. Ofwel gaan ze de prijs moeten duurder maken, wat voor de toeristen geen probleem is (20 baht is nog steeds geen 50ct) maar voor de lokale bevolking wordt dit dan wel een flinke hap uit het dagbudget. 5 ritjes is bijna 1/3 van het dagloon.

Zaterdag on the beach

Wel eerst even de vrijdag afmaken... We zijn hier tegen de avond geland. De massage in mijn vast salon in Bangkok was duidelijk een slechte masseuse, want in de taxi begon mijn rug pijn te doen. Maar goed we gaan het wel overleven :-)

Dus nadat we onze intrek hadden genomen in Pattaya was Ton al opgevallen onderweg dat er VEEL veranderd was in de regio de afgelopen 14 jaar. We zijn een duur seafood hapje gaan eten in Walking street, en dan een uurtje door de straatjes gaan slenteren in wat voor hem vage herinneringen zijn, want 90% van de uitgaansbuurt is compleet veranderd. Beetje zoals iemand die in de jaren 80 in Oostende uitging nu terugkeert naar de Langestraat. Ik ben om 22u30 doodmoe huiswaarts gekeerd, maar ton had nog afgesproken met een paar vriendinnen en vrienden van vroeger. En uurtje had hij gezegd en inderdaad tegen 5u was hij thuis... Ah hoe zou je zelf zijn na zoveel jaar. Vandaag zat hij er een beetje door LOL...

Dus de zaterdag werd gekenmerkt door lekker uitslapen en dan naar het strand in Jomtien. Bij een vriendelijke familie hebben de zonen direct stoelen schoongemaakt, wij hebben gekozen waar we wilden liggen. Onmiddellijk werden er 4 parasols gezet, zodat we niet in de hitte moesten liggen en een drankje was ook in een paar seconden geregeld. Heerlijk zo aan het strand met full service. Toen een madam langs kwam voor pedicure en manicure hebben we beiden “ja” gezegd. Was een duur grapje, 9€ per persoon voor volledige madicure... De nagels staan weer gescherpt.

Na het strand hebben we een wandeling gemaakt van zeker 5-6km. Van Jomtien tot in het centrum van Pattaya. Onderweg zijn we langs de huizen gewandeld waar Ton nog gewoond heeft, en hebben we twee vrienden bezocht die er nu een zaakje hebben. Na die zeeeer lange plakkerige wandeling zijn we dan maar terug in het hotel beland voor een douche en terug de baan op...

Gegeten in een shopping mall boven met zicht op Koh Larn, drankje gaan doen in een Thaise live music bar in Walking Street en dan nog een show gaan meepikken. We konden toch niet gaan slapen net nu de vriend van Ton aangekomen was in de stad... Dus nog een paar uurtjes Disco NAB met Whisky & mixers (we hebben de fles gelukkig mogen laten bewaren voor een volgend bezoek) en dan zijn we veilig en wel thuis geraakt ergens tegen 5u30. In de disco was het toen nog vollen bak.

foto's toegevoegd aan de post van eergisteren

Net even de foto's toegevoegd aan de blogpost... Ook van de spinkhanen

Hot Hot Hot

Pfff. Hot. We zijn onderweg in de taxi naar Pattaya. Ik heb dezelfde vriendelijke man gebeld die mij vorig jaar met de twee madammen naar Pattaya heeft gebracht. Dus nu heb ik weer even tijd om de schrijfsels bij te benen.

Zo. Na een perfecte veel te vroege vlucht, volgde een veel te trage ochtend, want het was amper 6u als we al in he hotelletje Baan Silom Soi 3 stonden. De kamer was nog niet beschikbaar en de nachtwaker aan de receptie glimlachte wijzend op het bordje check in 14:00. Dan zijn we maar wat gaan rondwandelen in de buurt, en het was al druk. Veel eetkraampjes waren hun waren al aan het uitstallen en er was al wat beweging van werknemers op weg naar kantoor. We zijn dan bij Bug and Bee op Silom een hondbijtje gaan pakken. Daar was airco.

Dan heel traag naar de andere kant van de stad met de skytrain om de vertalingsprocedure aan te vragen in het kantoortje waar de ambassade ons naartoe had gestuurd. We waren daar ook veel te snel en gelukkig werd de dame 20 keer onderbroken voor telefoons en vragen van de collega's anders waren we nog vroeger buiten geweest. Om een lang verhaal kort te maken, wa gepland was te doen op 2 dagen Bangkok, was op de aankomstdag om 9u voltrokken. We zin dan maar een paar uur in shopping malls gaan rondhangen, nog iets gaan eten en drinken en tenslotte tegen 12u30 waren we terug aan het hotel in de hoop dat de kamer er al zou zijn. Hoera... Direct in de douche gesprongen en dan ons bed in voor een middagdutje.

Ik heb het al aan iedereen afgeraden om een vakantie in Thailand in de Big Bang Kok te beginnen, en in heb het nu eens zelf ondervonden. Het is als een muur die op je lijf te pletter stort. Het is druk, warm, vochtig, het stinkt en lawaaierig tot en met. Gelukkig ken ik de stad ondertussen vrij goed, maar als het niet echt nodig is, zou ik dit nooit meer doen. Die namiddag zijn we dan nog wat gaan rondlopen in de buurt, Ton is op zoek naar de beste Noodle soep. Wel hier staat in onze straat alleen al minstens 15 stalletjes met de noodle soep. 's Avonds dan iets gaan drinken, om de jet lag de baas te blijven en afgesproken met Tom. Veel te lang blijven plakken, heerlijk bijgekletst, kleine show bekeken in DJ station en gelukkig rond 1u30 moe maar tevreden op de kamer geland.

Dag 2 begon met een rustig uitslapen. Tegen de middag zijn we uit ons bed gerold om dan maar meteen Ton's lievelingsbezoek (NOT!) af te leggen aan het Bangkok Art en Cultural center. Ik had gelezen dat het een fijn museum is, en ik ben er no nooit geweest. Wel ik ben vrij zwaar onder de indruk van het museum. Jammer dat alleen de tijdelijke tentoonstelling open was en de rest terug in opbouw was. Maar heb er zeer boeiende moderne installaties gezien. Ook Ton heeft zich geamuseerd. Van daar was het maar een sprong naar MBK waar we een beetje geld hebben uitgegeven aan broeken, schoenen, electronica en ondergoed. Hoera... Goedkoop en fijne zaken in de buurt daar. Ton vond eindelijk de broek die hij al een jaar zoekt en op 10 minuten is dat ingenaaid en klaar voor gebruik. Ongeloveloos.

Tegen de avond dan teruggekeerd met de frigo op stelten na een genotsvol ijsje te hebben genoten bij Swenssens. Ik wou nog eens naar het Eat Me restaurant gaan. La Table de Tee, was niet mogelijk voor de 2 avonden in Krung Tèp, maar bij Eat Me kreeg ik nog een tafel. Ik moet zeggen, fijne speciale fusion keuken in een schitterend kader met vriendelijke bediening. De prijs was zeker ok voor wat we gekregen hebben.: 2 cocktails elk, koffie, 3 enorme st. Jacobsmossels, een stetje tiger prawns, 1 reuzengarnaal op spicy risotto en overheerlijke dikke repen kip met fijne staafjes van groene mango. Heb ondertussen ook de eigenaar, de reservation manager en de manager leren kennen. Fijn team daar. I'll be back..

Daarna op stap geweest voor een drankje, Aangename discussie gehad met een gay moslim, sprinkhanen gegeten. Tja zo bijzonder lekker smaakt dat niet, ik vond dat de naam GRASShopper alles zegt over de smaak. In Telephone gaan ze ons missen deze avond :-)

Are you sure you don't want another glass of wine sir?

Spreuk van de dag: “In the end everything will be OK and if it is not OK, this means it is not the end yet....”

Op 7500 km van huis, ergens 37000 voet boven India hang ik in een spiksplinternieuw vliegtuig van Thai Airways op weg naar Bangkok. Het vliegtuig ruikt zelfs nog naar de verpakking. Nog nooit heb ik in een vliegtuig gezeten met zo weinig vluchturen op de teller, and it feels great. De crew heb ik ook nog bijna nooit zo attent geweten. “Are you sure you don't want another glass of wine sir?” Nu hebben ze even pauze, om dan dadelijk het ontbijt te serveren.

Even over de dag. Om 7u opgestaan, Netjes op tijd de trein gehaald van 9u15 en dus véél te vroeg op de luchthaven waar er dan ook nog eens NERGENS een kat te bespeuren was. Eindresultaat: voucher afgehaald aan de Thomas Cook balie, praatje gemaakt met de collega's, Check-in gedaan, koffie gedronken met een croissant kaasnheps, door security, naar de gate en toe bleven er nog bijna 3u wachten over... Ah ja dan maar door de winkels geslenterd, een pintje gedronken (jawaddedadde: 8€ voor 2 pintjes) en dan rustig aan boord van een 40% bezet vliegtuig. 

Nu weer (na 8u in den bak) heb ik weer die haat-liefde verhouding met lange vluchten. Eigenlijk best wel confronterend om zo opgesloten te zitten met jezelf voor de hele tijd. IK begin dan te schrijven. Ton heeft het moeilijker. Hij heeft al een paar keer de kramp gekregen in zijn benen en (het is erg warm) al een paar keer naar adem gesnakt als we even een verkeersdrempel over moesten in de lucht. :-p

Twee films heb ik al achter de kiezen, misschien een half uurtje geslapen en over een kleine 4u is een nieuwe dag begonnen... Ik start mijn tour dit keer voor het eerst met 3 dagen Big Bang(kok). Ik kijk ontzettend uit naar dit bezoek aan de stad. Ik wil een paar andere dingen doen, zoals het arts museum, wat zowel moderne als historische kunstwerken van Thailand bevat.

De eerste film was de laatste van Ice Age en als tweede film: “The beste exotic Marigold Hotel.” Die laatste was een schitterende film. Brits natuurlijk. Tijdens de film wat water in Ton zijn schoenen gegoten om de sfeer erin te houden straks bij de landing als hij zijn poot in de schoen steekt. :-)

En even tijdens een plaspauze en vastgesteld dat ze hier aan boord zelfs een gehandicaptentoilet hebben. Toch nog proberen de derde film mee te pikken nu “The good Shepard”.Die heb ik niet meer helemaal kunnen uikijken, maar dat doe ik op de terugweg wel.

Alvast even vooruitblikken op de post van morgen: De hele dag waren we in "praecox" toestand. We waren te vroeg geland, in 3 minuten door immigration, op 5 minuten hadden we onze koffers en toen het nog geen goed en wel 6u10 was stonden we al in het hotel, met een kamer die beschikbaar is vanaf 14u... Eerst 2 uur gevuld met als een zombie rondlopen en dan ....

Koffers hadden nog geen zin

Ondertussen zijn we goed en wel terug in den Belgique, maar toen we geland waren op Zaventem bleken onze koffers niet uit het toestel te zijn gekomen... Of hebben ze er misschien nooit in gezeten? In ieder geval zijn ze dan vrijdagavond geleverd. Hoera. Eind goed, al goed. Het kon niet allemaal goed gaan, want voor de rest was de reis eigenlijk vlekkeloos verlopen. En dan is 1 dag vertraging van de bagage op de terugreis het kleins mogelijke euvel.

Op naar nieuwe avonturen.... In juni ga ik weer eens naar "huis", 20 jaar later...

Terugreis aangevat

Ik zit hier op 36000 voet en zonder dat er muziek is hoor ik in het monotone geruis van de airco een prachtig nummer van The Scabs: “Half way home”. We hangen in de lucht tussen New York en Brussel in de A330 van Brussels Airlines na een schitterende vakantie in de USA. Zoals altijd na een vakantie wou ik weer niet vertrekken. Ik ben smoorverliefd op de stad San Francisco. Maar het dagje wat we nu achter de rug hebben... Laat me even vertellen.

 Gisteren terug naar ons Tapas restaurantje Picaro geweest op 16^th street voor een uitgebreide tapasmaaltijd. Tegen 21u terug naar het appartement voor een slaapje met de wekker op 3u30. 4u45 stond een vriendelijke chauffeur voor de deur die ons op een goed kwartier naar de luchthaven heeft gebracht. Check-in verliep snel, doordat we het werk al online hadden gedaan, maar de boarding cards kwamen enkel uit het machien voor de eerste vlucht. In New York zouden we dan moeten opnieuw inchecken. De baggage gaat automatisch door naar Brussel verzekerde de 200 kilo man aan de check in automaat. We geloofden hem. Door de security ging vlot op het ochtendlijke uur en na het uitrekken van diverse kledingstukken en een bodyscan -daar gaat je pricacy- zaten we een kwartier later al te hondbijten.

Boarding en vlucht verliepen vlekkeloos met schitterende vergezichten in het landschap tussen SFO en JFK. De service van United was behoorlijk, met naar moderne Amerikanse normen, veel aandacht voor comfort van de passagiers. Het IFE systeem was van de beste tot nu toe getest op al mijn reizen en ik heb absoluut NIET genoten van de Inpossible film omver de tsunami in Phuket. Misschien had de regisseur “bedoelingen” met zijn film, maar van het eerste beeld (een shot vanuit de lucht van de hemel met land in de verte wordt opeens verstoord door een vliegtuig dat spookachtig als in de stil van Airplane van achteren in beeld komt. De rest van de film is onafgewerkt en ongeloofwaardig. Jammer, ik had er meer van verwacht en heb me 1u40 geërgerd in de hoop van beterschap. Inderdaad, ongeveer 5 minuten film is goed, de rest zou opnieuw moeten gemonteerd en gedraaid worden. Ik heb het na 20 emo snuffel- of jammer- shots in een film wel gehad. Bij de landing kregen we nog een mooi zicht op Manhattan en dan begon de 'fun'. Ik had de dames al gewaarschuwd van in de taxi, “Run Forest, Run”. And so was it. In New JFK moesten we van Terminal 7 naar Terminal 1 met het treintje. Naar de check-in, boarding passes afhalen (gelukkig zaten we dit keer wél samen). Bedankt Brussels Airlines. Dan opnieuw dor security, met een heerlijk half uur lange wachtrij en weer een bodyscan.. Ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld :-)
Alleen hadden we de pech dat de crew aan onze rij treuzelde, aan het kletsen was en eigenlijk grof was. De andere wachtrij verwerkte in dat half uur minstens 3 tot 4 keer zoveel passagiers. En we zaten al op een zeer strak schema. Na de securiy was het gelukkig niet ver meer lopen naar de gate en exact 1u35 minuten na het uitstappen uit ons United toestel, waren we aan bood van de A330 van Brussels. Zeer vriendelijke, good looking crew :-), top inflight entertainment systeem en zetels met een ongemakkelijke kopsteun. Ik heb genoten van de Gin tonic, de leuke Franse film “Comme un Chef” en van het stoofvlees met puree.

Dinsdag Cable Car Dag

Op deze mooie dinsdag hebben we de dag gestart met brunch in Tartine en een ritje op de Cable Cars van Powell/Market tot aan het Cable Car museum. In dat museum zijn de motoren en de logistiek gevestigd van de 4 Cabe Car lijnen van SF.

Het is een indrukwekkende mix van museum, atelier, en motorzaal. Absoluut een bezoekje waard en gratis bovendien. Daarna zijn we nog Lombard Street afgedaald (na een kort incident waar we een half uur “gesplitst” door de stad reisden) en teruggekeerd naar Union Square. Ik ben eerst naar A&F gaan shoppen en voor mij was het daarna tijd om geknipt te worden. Al de hele vakantie was ik aan het uitkijken naar een moment om naar de kapper te gaan, maar was tot nu toe, door het drukke programma, niet gelukt. Ik trok naar Castro (in de gay buurt vind je vast en zeker een goeie kapper, niet waar meneer Spaghetti?) en liet me knippen bij Daisy een door neus, oren en wie-weet-waar-nog gepierste uiterst vriendelijke madam. Rustig ontspannen 40 minuten verwennerij van hoofdmassage en knippen en dan nog even een paar souvenir Tshirts gaan kopen in de “Equal Rights” shop. Bleek dat de Castro street op minder dan 10 minuten stappen va het appartement lag. En ik heb het net op tijd gehaald terug naar Union Square...

Maandag Brugdag

Maandag was een drukke dag. In de voormiddag zijn we naar Presidio getrokken voor een tour van het park en een wandeling over de Golden Gate brug. Absoluut ook weer een must do when in SF. Er was bijna geen mist en de zon scheen met volle kracht. 

In de late namiddag zijn we dan gaan joyriden op de cable car en zijn we Stefaan nog eens pier 39 gaan tonen.

Die avond zijn we dan gaan bevriezen in West of Pecos, een Texaans restaurant, ook direct om de hoek. Eerst stond de deur open en we konden niet kiezen tussen binnen of buiten eten, maar tegen dat het eten er was was de deur dicht en waren we terug warm. De steak was echt mega heerlijk, de bediening goed en onze eerste (en tweede) Anchor Steam heeft heel lekker gesmaakt.

Zondag Wijndag

Vroeg in de ochtend zo rond 8u50 stopte voor de deur een zwarte limousine met chauffeur voor onze wijnuitstap. We zouden wijnhuizen van Sonoma gaan bezoeken. Wel wel wel ... Dat was een mega hit! We hebben 4 kleine wijnhuizen bezocht, die allemaal behoorlijke lekkere wijnen maken, maar VJF heeft toch ons hart gestolen. Eigenlijk was de bedoeling daar de lunch te gebruiken. IN het weekend hebben ze een hout pizza oven aan staan en maken ze heerlijk Italiaanse specialiteiten. 

We hebben een pizza besteld, maar omdat we nog twijfelden welke wijn we zouden nemen bij de pizza – het is een wijntour, you know- hebben Anne, Stefaan en ikzelf ons opgeofferd om de wijndegustatie te doen. Zoals overal was er 10 te betalen om te proeven en vanaf de eerste tot de 5de wijn was alles recht in de roos. De beste wijnen van de tour. Zo lekker zelfs dat we besloten om er 6 te kopen. Er was 15% korting; plus dan was de tasting ook gratis. Drie vliegen in één klap. Toen de man aan de balie ook nog vroeg, moet ik een fles open maken zodat jullie die kunnen drinken bij de pizza, hadden we er nog een vierde klap bij :-).

Tegen 17 werden we thuis terug afgezet en een beetje tipsy, maar heel erg happy hebben we dan een korte siesta ingelast. Later op de avond trokken we dan naar het Peruviaanse restaurant Limon, waar ik de sappigste en lekkerste kip ooit heb gegeten. What a day!

Zaterdag Kouddag

Zaterdag moesten Stefaan en Jacqueline er weer vroeg uit en zijn de anderen blijven liggen om later op de ochtend te gaan ontbijten bij Tartine. Een bakkerij vlak om de hoek. Wat een heerlijk ontbijt mensen! Eerst naar goeie traditie van San Francisco een half uurtje aanschuiven en dan smullen maar.

Na de middag zijn wij de stad in getrokken naar Union Square en hebben we ons opgesplitst. De anderen zijn ons dan tegen 3u komen vervoegen en toe moesten we nog even het park in. Frozen mountain hebben we het Golden Gate Park genoemd, omdat het echt bitterkoud was geworden daarboven. Beneden op

Union Square was het dik in de 20°, en daar boven amper 6-10° met een koude wind en een dikke mist. That's SF zei ons een vriendelijke madam in de tram terug. Het park was schitterend en de eekhoorns dachten dat we eikels waren om in die kou door het park te trekken, want ze volgden ons overal.

Niet ver van het appartement in 18^th street was een kleine delicatessen shop “Be-Rite”. Als dit een filiaal zouden hebben in Gent ga ik er elke week heen. Ze hebben ALLES van fijne voeding. Goeie koffie, 50 soorten brood, fruit en groenten, vis en vlees, traiteurgerechten en ook een ruim aanbod Amerikaanse en Europese kazen. We hebben 2 flessen wijn gekocht en een 6 tal kazen, zo startte rond 20u onze kaas en wijnavond om terug wat op te warmen...

Onze eerste ochtend in San Francisco

Wat kun je beter doen op de eerste dag in San Francisco, dan een bezoekje brengen aan de gevangenis. Eerst zijn we onze Muni Pass voor 7 dagen gaan halen. Hiermee mag je dan onbeperkt gebruik maken van alle trams (ook cable cars) en bussen in de stad, en dit voor slechts 28$.

Alcatraz spreekt tot de verbeelding, meer eigenlijk had ik geen behoefte om de tourist trap te bezoeken. “How I was wrong!!”. We waren stipt om 10u45 aan de pier 33 voor de overtocht naar Alcatraz, op de boot een mooi zicht op de “Bay” en op de Golden Gate Bridge. Alcatraz is schitterend om te bezoeken en neem vooral de tijd om één van rondleidingen te doen met een Ranger, zodat je op plaatsen komt waar het publiek anders niet mag komen. De flora is boeiend, de cellen en de audio walking tour is aangrijpend. Tegen 15u waren terug op het vasteland en zijn we recht naar Disneyland Main Street USA getrokken: Pier 39 voor een portie crap cakes (sic) en wat andere ongedierte uit de zee aan een veel te hoge prijs, met een rotslechte bediening. De zeeleeuwen stinken en ze liggen daar lawaai te maken, verder ook niet zo bijzonder.

Na de lunch zijn we dan fisherman's warf afgewandeld richting Fort Mason, met een kleine tussenstop om jacqueline en stefaan op de te pikken die met de cable car op weg waren naar daar van hun congres. Eerst wat moeilijk te vinden, maar da opeens dook het terrein onder ons op: Food Truck Event ”Off the Grid”.

Heerlijk paradijs voor foodies. Jammer van de ijzige wind, anders zaten we daar waarschijnlijk tegen middernach nog :-). We hebben er loempia's, broodjes “larb duck” gegeten, wijn gedronken, en genoten van de aanwezige massa. Op de terugreis een schitterende buschauffeur (madam) gehad die echt op een hilarische wijze de bus 30 en zijn passagiers door de stad leidde. Thuis aangekomen heb ik nooit geweten dat mijn hoofd het kopkussen heeft geraakt.

Na Bodie was het Tahoe Time

De terugrit van Bodie naar de grote weg, over een kiezel/stofweg was weer eens adembenemend door het spectaculaire zicht op de Sierra Nevada. Zo ver als je kon zien, een muur van hoge bergen...

Na Bodie volgde nog een rit door Nevada, naar Carson City, waar we in de supermarkt nog wat inkopen hebben gedaan, bediend aan de kassa door 2 supervriendelijke jonge gasten. Mocht die supermarkt bij mij om de hoek zijn, ik ging elke dag naar de winkel... :-p

Carson City was ook best leuk en lijkt me gezellig om daar eens een nacht te gaan slapen bij een volgend bezoek. We hadden ook wat medicijnen nodig, want de verkoudheid van Jacqueline ging niet de juiste richting uit. Gelukkig hebben we een huisarts bij, die in de apotheek van de supermarkt meteen de juiste medicatie vond.

Van daar uit was nog een sprong tot in Lake Tahoe en we nestelden ons in een SUPER mooi  hotelletje. Rustig gelegen en prachtige kamers, Alpenrose inn. Iedereen had andere kamers. Mama en Jacqueline hadden keuken en TV. Stefaan en Anne hadden TV en een prachtig haardvuur.en ik had een keukentje en een haardvuur. Grappig in discussies "maar je zet dan toch gewoon het vuur hoger?" "welk vuur?" "Heb je dan zelf geen koelkast?" ... LOL

Lake Tahoe is zeer mooi en graag waren we daar een paar dagen gebleven. Toen de avond viel en we honger kregen, wandelden we op aanraden van de dame aan de receptie, naar Nevada (de grens lag 200m van het hotel) naar de Golf Club Edgewood aan het einde van de straat voor een hapje in de bar.

Gelukkig was de keuken van de bar al dicht, maar het restaurant was nog open... Wat een chique dinges. Dus wij dan moor maar de luxe gekozen, het was ons lot die avond. Met heerlijke geelvin tonijn, en ander lekkers met een goed glas wijn. Bij het verlaten van het restaurant wou de eigenaar weten waar we vandaan kwamen en nam hij ons mee naar zijn terras. Bij (bijna) volle maan lag Lake Tahoe er schitterend bij tussen de naaldbomen... As good as it gets! zoals hij zelf zei.

Na een goeie nachtrust zijn we dan rond het meer gereden, op zoek naar prachtige zichten op het meer en naar watervallen.

Klimmen en dalen ging zelfs redelijk goed voor ons minder jong gezelschap.

Ook hier weer natuurpracht en rust. Na een korte stop in Squaw Valley, waar in 1960 de Olympische winterspelen gehouden en een lekkere stop reden we verder over bergpassen steeds tussen de 1500 en 2000m hoogte, tot we honger kregen.

We stopten voor de lunch (klein hapje) in Colfax bij het mega vriendelijk Brooklyn's West Deli.

Dan zijn we de BIG City SF ingereden tegen 16u00 en in een wip waren we aan het appartement. Behalve dat de sleutel wat moeilijk is om de deur open te maken hebben we geen problemen gehad. Appartement is super, ik slaap op straat, de keuken is super uitgerust en we hebben wasmachine en droogkast. Na het inrichten van ons nest ben ik dan met Stefaan de huurwagen gaan terugbrengen naar de luchthaven en behalve een paar kleine omwegen hebben we dat in recordtempo geflikt. Terug met de BART, de lokale RER in SF verliep zonder problemen, ware het niet dat we de oriëntatie kwijt waren bij het verlaten van het metrostation en dus eerst de andere 3 mogelijke richtingen hebben uitgeprobeerd voor we de weg naar het appartement bewandelden. Tegen 21u30 waren we dan klaar om te gaan eten (haast was nodig, want zoals in België zijn de restaurants hier open tot 22u. We kozen voor Picaro, om de hoek een Tapas Restaurant. Het was super lekker en goedkoop. Moe maar voldaan vielen we in ons nestje.

In de USA is het allemaal fast food of erg duur...

NEEN. :-) Na 10 dagen in de US of A heb ik weer eens vastgesteld dat het gekende verhaal van reizigers die terug keren van de VS die klagen over slecht eten echt niet klopt. Velen hebben 14 dagen Mc Do of Burgerking achter de kiezen. We hebben inderdaad al een paar hamburgers gegeten. Maar we hebben al schitterend gegeten. vandaag onder andere de "sjappigste" gegrilde kip in het Peruviaanse restaurant Limon. Vanmiddag een schitterende Pizza op onze wijntour (later meer hierover). Zoals in '91, als ik de eerste keer in de VS kwam had ik dit al snel geleerd. Je kunt fantastisch eten in de VS en zeker in een stad als SF. Dit is echt wel een mekka van culinair genot. Ik denk dat ik hier kom wonen afwisselend met Bangkok :-)

Mono Lake en Bodie

Door de vele kilometers en het drukke programma heb ik wat achterstand opgelopen met het schrijven van de blog. We zijn hier elke dag van 7 tot 23u in de weer en dat weegt een beetje door. Goed Dinsdagavond waren we dan van Death Valley naar Mono Lake gereden. Het uitzicht was de hele route spectaculair. Voor vandaag stond nog Mono Lake, een sterk mineraal hoogtemeer en de spookstad Bodie op het programma.

De korte wandeling van ca. 1u langs de zuid-westkant van het meer maakte een indruk. De tufas werden gevormd door onderwaterbronnen in de tijd dat et meer nog veel meer water bevatte. Door de groei van de stad Los Angeles wordt van overal water afgetapt en zakt de waterspiegel overal in California. Er zijn initiatieven om het meer terug te laten groeien, maar het is een bescheiden resultaat.

Na de natuurwandeling trokken we naar Bodie. Een stad die tijdens de Gold Rush groeide van 0 tot 10.000 inwoners en bijna even snel terug naar 0 ging. Leuk om eens in dit western decor rond te lopen, het is tot op de draad versleten of verweerd (behalve de buitenkant van het kerkje), maar wel heel erg mooi.

Een duizend-sterren toilet

Bij ons zijn toiletten niet de prioriteit. Wat me (opnieuw) ontzetten is opgevallen in de VS, dat is de sanitaire infrastructuur op de meest onmogelijke plaatsen. Aan Red Rock Canyon bijvoorbeeld vroegen we ons af: hier is geen kat, je moet 3$ pp in een enveloppe steken om te morgen parkeren, maar de wandeling start buiten het "te betalen" deel en behalve parking leek er niets te zijn.
Eigenlijk was het wel spectaculair. In the middel of nowhere stonden 2 toiletten, waren er tientallen bbq plaatsen met een volledige BBQ en verschillende met bankjes en tafels. Er is een waterfontijn en een klein visitor center (wat nu gesloten was), enkel open in de weekends.

Het toilet was eenvoudig (gat in de grond en daarop een propere wc-pot), geen dak, rook niet fris, maar was wel netjes. En ik denk dat hier een kakske doen in het midden van de nacht met het geluid van cayotes en krekels onder het licht van de maan een special ervaring moet zijn...

Death Valley

Maandagavond zijn we dan aangekomen in Death Valley. De reis ernaartoe was adembenemend. Ik dacht dat je moest afdalen om een vallei te bezoeken. Voor Death Valley moet je meermaals klimmen tot op grote hoogte om 80m onder de zeespiegel geraken.  We hebben onmiddellijk de reis aangevat naar Badwater, en dan nog Artist drive gedaan. Sprakeloos, moe maar heel tevreden zijn we dan in het restaurant van de Ranch @ Furnace Creek beland en hebben er een lekkere meatloaf gegeten. Buiten daalde de temperatuur niet onder de 25 en was het 's avonds nog heerlijk om buiten rond te lopen. Maar we waren te moe om er echt van te genieten...

Volledig kapot hebben we ons in bed gestort en dinsdag morgen zijn we fris en vrolijk een klein ontbijtje gaan eten in hetzelfde restaurant van de vorige avond. Lekker en versterkt zijn we rond 9u30 de baan op getrokken voor de langste rit van de vakantie. Van Furnace Creek, Death Valley naar Lee Vining, Mono Lake. We hebben dat met onze twee chauffeurs zo goed afgeborsteld dat we nog tijd over hadden voor een rondrit aan Lake June.

Onderweg hebben we weer spectaculaire dingen gezien, waarbij

Dante's View zo ongeveer het tranen-in-de-ogen moment van Santorini bereikte. Wat een zicht. De rit naar boven meer dan waard. Tenslote sloten we Death Valley af met Zabriski Point. Daar werden we voor het eerst in de afgelopen 3 dagen geconfronteerd met bussen toeristen, en een massa van zeker 75 mensen op het uitzichtpunt. De laatste 3 dagen hebben we niet 50 mensen gezien op alle punten samen. Enkel in Yosemite was het druk.
We verlieten Death Valley met een raar gevoel. We hadden de verscheidenheid en de flora niet verwacht en ook niet de ontmoeting met een roadrunner, de madam van de post en alle super vriendelijke mensen die we tegen het lijf liepen...

De rit naar Mono Lake was bijna de hele reis spectaculair met het voortdurende zicht op de Sierra Nevada.  
Omdat in Lee Vining het seizoen pas start als de Tioga pass open is moesten we vroeg gaan eten. Om 20u gaat ALLES er nu nog dicht. We aten een dagschotel in het enige restaurant dat open was en dronken dan nog wat pintjes en wijntjes op onze grote kamer. 

Verslag Zondag en maandag

Vandaag zondag 21 april is een speciale dag. We gaan gekke dingen doen... We gaan een ondergrondse tuin gaan bezoeken en gaan kijken naar de St. Andreasbreuklijn. De ondergrondse tuin van de familie Forestiere in Fresno zijn completely crazy. I like that man. Hij had last van de warmte in Fresno en bouwde in 40 jaar een heel gangenstelsel uit onder de grond met overal fruitbomen en woonkwartieren. Hij wou een soort resort bouwen voor verkoeling tijdens de zomermaanden. Helaas kwam zijn dood voor de voltooiing, en heeft een deel van de familie een groot deel van de grond verkocht. Er is maar één achtste meer over van zijn oorspronkelijke “resort” onder de grond, maar het is INDRUKWEKKEND.

Na deze rondleiding even de inwendige mens versterkt met een sandwich bij een Subway. Waar mama erin slaagde om het arme kind helemaal in de war te brengen, omdat ze het systeem nog niet begreep. Na een deskundige uitleg van Jacqueline is alles dan toch in de zak geraakt. Maar dat was pas het startschot voor het avontuur. Mama wou de St. Andreas breuklijn zien. Wel ze heeft ze gezien en was niet onder de indruk. Vanop de grond is dat een paar rotsen en meer is er niet te zien.. MAAR, de weg ernaartoe was zo supermooi dat we sprakeloos waren. We zijn achtereenvolgens door een landschap op de maan, op mars en op saturnus gereden. We zijn ook door een pijpajuin plantage, een thijmplantage en onherbergzame landschappen ten westen van Interstate 5.

De rit terug was al even mooi en tegen een uur of 18u30 waren we in Bakersfield. Even opfrissen, een pintje drinken (want ik had de hele dag gereden door het bochtige landschap en ik was kapot en dan zijn we bij Denny's gaan eten. Een typische diner waar het eten overvloedig was, een ex-para de baas was en de sfeer heerlijk ontspannen. Voor minder dan 100€ hadden we met 5 buikje rond en goed gedronken. Ik heb nooit geweten dat mijn hoofd het kopkussen heeft geraakt als ik in bed kroop. Zeer fijn hotel, de Quinta inn van Bakersfield met een lekker ontbijt, al moeten ze eens in de leer gaan bij Brenda van de Lodge in Ahwahnee om hun wafelijzer af te stellen, want de wafels waren niet genoeg gebakken.Verder is Bakersfield geen stop waard.

Dan zijn we vandaag maandag de baan op getrokken voor de rit naar Death Valley... Deze morgen na een stevig ontbijt zijn we gestart met verkeerd rijden, Red Rock Canyon State Park hebben we onderweg bezocht. Een echte aanrader en breng vlees mee en groentjes voor een BBQ want er zijn vele picknick sites met een BBQ! Nu zitten we in de wagen op de US 395 richting Lone Pine aan de ingang van Death Valley... Morgen de rest van het verhaal, want nu ga ik weer wat buiten kijken. En we zijn ondertusen aangekomen In Stovepipe Wells

Zondag = day of surprises

Maar daarover morgen of vanavond meer, want ik schrijf dit op maandagmorgen tussen 6 en 7u30 (+9u in België) in de ochtend en we  hebben een drukke dag achter de rug en een nog drukkere dag voor de boeg!

Zaterdag = Yosemite National Park

Zaterdagochtend zijn we dan heerlijk uitgeslapen wakker geworden door heel stille natuurgeluiden, temidden van de bossen in Ahwahnee op een half uurtje rijden van de ingang van het park. John en Brenda van de lodge waren super behulpzaam en hebben ons met een stevig (lovely pancakes) en heerlijk ontbijt op weg gezet voor onze Yosemite Day. Rond 10 zijn we dan vertrokken en stelden vast dat we niet de enige toeristen waren die op deze mooie zonnige zaterdag naar Yosemite gingen.

Aan de ingang hadden we de keuze om eerst nog even naar de giant sequoias te gaan kijken of direct naar de kern van het park. We kozen voor het eerste. Wat een bomen... Maar in de ochtend op die hoogte was het nog relatief friskes...

Op naar El Capitan en de Half dome... We hadden een afspraak voor de tour van 13u en we zijn om 11u15 vertrokken bij de Sequoias...  1 ding hadden we niet helemaal voorzien, parking aan de locatie waar de tour start. Er was zoveel volk in het park, o.a. door Earth Day en het mooie weer dat er nergens een plaatsje vrij was als we aankwamen. Gelukkig vond Stefan een paar minuten voor aanvang van de tour net op tijd een plaatsje en konden we plaats nemen in onze Tour Tram

voor een zonnebankbeurt met een adembenemend panorama. Yosemite Falls kletterde goed door en de tour met een fijne uitleg door onze Ranger, was voorbij in een wip.

Wat ons ondertussen weer is opgevallen, hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Overal een praatje, overal een vrij losse en aangename sfeer. En voor Belgen hebben ze duidelijk interesse, want ze hadden meestal nog maar zelden Belgen over de vloer.

Na een heel erg mooie dag keerden we terug naar de lodge (anderhalf uur rijden) langs versperde wegen door rotsblokken, heerlijke zichten en kronkelende wegen.

Na een opfrissingsbeurt trokken we naar het volgende grotere plaatsje Oakhurst voor een heerlijke maaltijd (Gransma's Crab Cakes) met een paar cocktails, een klein dessertje en een fles Chardonnay wijn van Coppola. Beetje te zoet naar onze mening, maar paste wonderwel bij de crabcakes.

Vrijdag 19 april - een uitgerekte dag met 9u extra :-)

Het schoenenincident van Jacqueline had immigration niet bereikt toen we aan de balie stonden. Gelukkig. Hadden ze geweten wat wij weten zouden ze misschien getwijfeld hebben om on binnen te laten. LOL. 

We zijn vlot aan onze Alamo auto graakt, een witte Van met 7 plaatsen. ”Just choose one from that row”. :-p

En dan was het "hit the road" om 14u43 lokale tijd. We hebben ons meteen recht in de vrijdagnamiddagspits van San Francisco gestort en na een eerst saaie, maar dan prachtige rit over de Highway 140 zijn we in Ahwanhee geraakt tegen 19u30. Een half uurtje later dan gepland. http://www.sierramountainlodge.com/

Wat een heerlijke stilte en rust hier. Na aankomst zijn we een kleine hamburger gaan eten in een lokaal restaurantje (Hitching Post) om dan ontzettend moe en kapot in ons bedje te vallen na een reis van 27uur naar de andere kant van de wereld...

I like vliegen

Aan boord bleken nog mensen ontevreden over hun seat en nog voor we er erg in hadden had ik een stoel naast jacqueline en ook nog een lege stoel langs de andere kant en de mama kreeg een knappe jonge gast naars haar die haar onmiddellijk heel het Inflight Entertainment Systeem heeft uitgelegd. Dus iedereen happy! De Campari orange staat voor me en smaakt heerlijk, de zoute koekjes zijn lekker... Time for HOLIDAY!

Ik moet zeggen dat de service aan bood zeer goed is. De crew is superlief en formidabel gedienstig. Eten en drank wordt echt goed verzorgd en het comfort is prima. Velen hadden klachten in fora over de zetels, wel ze zijn best OK... We zitten op ons gemak. Ik ga zelfs meer zeggen de vlucht is behalve dan de perikelen met de seating van het beste wat ik in de laatste jaren heb gezien. Dikke pluim voor de crew!

Nu tijd voor een slaapje.. Turboslaapje, want over 4u komen ze alweer met drank en eten :-)

Heerlijk slaapje gedaan, een schitterende film gezien: “Life of Pi”, ondertussen 5 keer een drankje gekregen, een ontbijtgranenkoekje en nu weer eten... De volledige film bekeken van de laatste vlucht vóór zijn pensioen van LH chefpiloot Jurgen Raps op de A380. Was zo mooi dat ik eraan denk de DVD te bestellen om nog een paar keer de bekijken. Ik denk dat hij mij ook een A388 zou kunnen verkopen met zijn passie voor dit machien. mochten centen geen rol spelen. :-p

Ik ben in de wolken (letterlijk en figuurlijk) van deze Lufthansa vlucht. Perfect op tijd, perfecte (!!) service, een A380 met zijn stille en stabiele cabine en lekker eten. Zelfs het broodje bij de maaltijd was beter dan bij SQ. Ze hadden een inch meer beenruimte mogen laten, voor nog iets meer comfort en het IFE is soms een beetje traag in reactie en niet helemaal optimaal qua usability, maar dat is mierenneuken.

Net weer lekker gegeten. We zijn nu vlak voor de landing. De routebriefing voor onze eerste road trip van 320km is klaar. Hopelijk geraken we vlot door immigration en kunnen we tegen 14u30 de baan op met onze "van".

Na een ietwat harde landing en een uurtje aanschuiven voor immigration, mochten we de VS dan binnen... Maar zouden ze dat ook gedaan hebben hadden de ondertaande foto op voorhand gezien? LOL. De uitleg bij de foto schrijf ik in een volgende post. Want de dag is nog niet gedaan :-)

Flyday... In de wolken van Lufthansa

Deze morgen om 3u05 wakker... Hmmmm ik moet nog mijn netwerkkabel inpakken en het water van de verwarming checken. Meteen was the body op ON voor deze drukke dag. Tegen 4u had ik al wat op de blog gezet, een douche genomen, een kop koffie gedronken en de vogel alsook mijn lieve Ton dada gekust...

Nu zit ik in de A380 van Lufhansa richting SFO en voor het aperitief schrijf ik eerst een beetje blog. De check-in is een ramp. Op Brussels Airport kun je enkel aan terminals inchecken en die terminals hebben dezelfde datafeed als de online check-in. Dus ook nu waren weer enkel verspreid over het vliegtuig plaatsen te kiezen, maar nooit meer dan 2 in dezelfde buurt. Aan de baggage drop off dan maar geprobeerd ons te laten reseaten. Blijkbaar zit den bak toch redelijk vol zegt de vriendelijke dame... Inderdaad, hier zijn in Y geen 10 plaatsen meer open.

Het vluchtje naar FRA is echt de naam vlucht niet waardig, het is eerder een sprong van 28 minuten.

Super vriendelijke crew, een snack (muesli bar) en een drankje. Tomato juice, what else? LOL

In Franfurt liep de overstap heel erg vlot, en met relatief weinig kilometers. Maar wat ons het meest verbaasde is dat we geen handbaggage controle meer hebben gezien sedert Brussel. Dat was vroeger anders richting VS... Bundes Grenzschutz was vriendelijk, alles vlotjes. Jacqueline nog even oordoppen tegen snurkers gekocht in de shop en dan boarding. Goed, we zaten oorspronkelijk allemaal apart en na de reseating als drie kiekens (past bij de expeditie) achter elkaar.

Guten morgen Morgen Guten Tag. Oh my Buddha, it is Flyday! Ab nach Frankfurt!

What a morning, bloody hell....Het is net 3uur gepasseerd en ik ben al op. Gelukkig is het voor het goeie doel. Over 45 minuten komt de taxi me oppikken voor de rit naar Zaventem en tegen 6u40 gaan de wielekes van de grond richting Frankfurt. 3u later is het opnieuw wielen intrekken in The Big Bird A388. Ladies en gentlemen, de mama is in ieder geval excited over haar eerste vlucht met de A-380. Het wordt de D-AIMF van de Deutsche Lufthansa. Ik ga een quality survey doen en de LH long haul vergelijken met SQ en TG, kwestie van bezig te zijn tijdens de 11u vliegen.

De andere kant van de wereld...

Na heel wat avonturen aan de oostkant van deze planeet gaat het vrijdag richting westen. "Go West, life is peaceful there..."
Vanaf zaterdag lees je hier weer de avonturen van mezelf op "Sexy Chicken Expediction Season II"
Vrijdag gaan we eerst even naar het oosten om dan met de A388 het Westen op te zoeken. Zaterdag licht ik dan wel een tipje meer van de sluier als we terug op de grond staan ver van hier.