Lufthansa take us home

Deze morgen dan maar de rest van het valies ingepakt, de vuilnis in de juiste containers gezet (ja Seattle sorteert en is een voorloper in de VS), alles van de tweede verdieping in de auto geladen (ik moet deze week alweer niet meer naar de fitness) en hup naar de luchthaven. Ik had de check in al gedaan online en ons drie plaatsen naast elkaar bezorgd, want de automatic seat assignment had ons een middenblok gegeven met 3. Nu hebben we een venstertje voor de mama en een gang voor Jacqueline en ik zit gevangen tussen beide. De huurwagen terugbrengen verliep heel vlot, daar dan de boarding passes al kunnen afprinten. Koffers afgegeven (neen, geen overgewicht) en hupla naar de security voor half uitkleden, een bodyscan, en tenslotte een manuele bagage check aan de gate. Dan nog een derde keer paspoort en boarding pass inspectie voor het boarden en dan nog eens in de slurf naar het vliegtuig. Nog nooit zoveel TSA medewerkers gezien als vandaag op Seattle airport. Minstens 15 medewerkers hebben ons gecontroleerd. Je voelt je direct een stuk veiliger... of net niet.

Boarding startte laat, maar verliep erg vlot. Deutsche Grundlichkeit und Organisation. Stipt op tijd vertrok de LH 491 naar Frankfurt voor een vluchtje van amper 9u. Het is al bijna de moeite niet, 9u vliegen. Lekkere maaltijd en vriendelijke service. Maar toch helemaal niet zoals bij Edelweiss. En ook geen ijsje :-(. Maar wel Internet, ik ga het niet proberen, want het is duur.

 

 Daarnet heb ik de film The Second Best Exotic Marigold Hotel gezien, een uurtje geslapen en 2u aan deze blog geschreven om de dagen in Seattle ook op papier te krijgen. Nu hangen we bijna boven Ierland, de route gaat vandaag erg zuidelijk (dezelfde vlucht ging gisteren nog over de pool), en is de crew al aan de voorbereiding voor het ontbijt begonnen.

Mt Rainier

Vandaag dan de tocht aangevat naar de regio rond Mr Rainier, zo een 70 miles ten zuiden van Seattle. De heenreis was fijn via de I-5 en dan kleinere wegen tot we in het onmogelijke plaatsje Eatonville belandden. Hier vonden we een post met schitterend zicht op de majestueuze berg. De plaatselijke bevolking wou alles van ons weten en stuurde ons naar de beste plaatsen van het dorpje. De drugstore, waar je een gratis postkaart kunt afhalen, de bakery waar ze heerlijk sandwiches maken. Overal “Wow you guys are from Belgium, amazing!”. Het zicht op de berg was ook "amazing".

We zijn niet tot in Paradise geraakt, maar maakten uit tijdsgebrek onderweg rechtsomkeer on the “road to hell”. Tegen 18u terug in ons huisje op de tweede verdieping. Het St. Johns Apartment heeft een schitterende ligging. Parking om de hoek, openbaar vervoer om de hoek, supermarkt er tegenover. Binnen alles wat we nodig hadden en voor de twee dames een dagelijkse training om op de tweede verdieping te geraken.

Vanavond dan maar een tweede kaas en wijnavond, startend met wat lekkere Bubbels van Chateau Ste Michelle

Boeing

eetje langer geslapen vandaag. Om 10u naar de kapper vertrokken en veel bijgeleerd over de stad tijdens de knipbeurt. Seattle is de snelst groeiende stad in de VS met vorig jaar +25000 inwoners. De meesten met een inkomen van +100.000$ waardoor de huurprijzen ontzettend stijgen. Steeds meer gezinnen moeten pendelen en een appartement of huis huren buiten de stad. Overal in de stad hangen briefjes Stop the yuppiefication of Seattle. Terwijl je steeds meer bedelaars ziet op straat en ze duidelijk niet enkel op straat leven vanwege pech, maar gewoon omdat ze ziek zijn. Ergens in de late jaren 80 werden de instellingen voor geestelijke gezondheid op regiem gezet en stuurden ze iedereen die geen gevaar voor zichzelf of de maatschappij was gewoon de straat op. Neem daarbij de vele oorlogsveteranen met een trauma van de verschillende oorlogen die de VS heeft gevochten en je krijgt het straatbeeld van Seattle. Tot zover de wijsheid van het kapsalon. Dan ben ik naar de luchthaven gevlogen met de light rail link om de huurwagen af te halen en stipt om 12u30 stond ik met een grijze Dodge voor de deur.

We hadden een afspraak in Everet in de fabrieken van Boeing voor een factory tour om 14u30. Dat haalden we met gemak, en we werden prompt uitgenodigd om de 14:00 tour mee te volgen. Dat was schitterend, want het was een klein groepje van 15 man, met een grappige dikke gids. Tijdens de rondleiding gen camera's, smartphones, handtassen of andere troep toegelaten. Dus geen beelden hier :-(.

We zagen de puzzel van de nieuwe 747-8 alsook de 767 en natuurlijk de Dreamliner. Ik zeg bewust puzzel, want eigenlijk worden in de fabriek in Everet de stukken samengebracht, aan elkaar “geplakt”, geschilderd en daarna als vliegtuig opgeleverd aan de klant. Gemiddeld 20 dagen ligt een vliegtuig in het grootste gebouw in volume ter wereld. De hal is ENORM en daarbovenop ook nog eens ENORM en ook ENORM groot. Er stonden tijdens onze rondleiding 4 Dreamliners op de lijn, 4 747's en 3 767. Daarnaast waren er ook verschillende kwart en halve vliegtuigen die her en der in voorbereiding waren. Gewoonweg indrukwekkend. De rondleiding zelf was een aaneenschakeling van WOW's voor Boeing en een beetje Airbus bashing. Ja, natuurlijk is de technologie van de A380 ondertussen 12-15 jaar oud, maar het toestel vliegt ook al meer dan 10 jaar rond, in tegenstelling tot de nieuwere Dreamliner die in zijn korte bestaan al bijna een half jaar aan de grond is gehouden (voor designfouten aan de batterij) en die nog maar een paar jaar van de grond gaat. De smalende houding tegenover mijn lievelingstoestel, de A380, vond ik overbodig en was een staaltje van 'Americans do everything better'. Na de reportage over de Boeing plant in South Carolina waar de budget versie van de Dreamliner gebouwd wordt, kijk ik toch wel anders na dit bedrijf. Ik vermoed ook dat Jetair er een van daar heeft, gezien de slechte reputatie van het toestel en de vele vertragingen.

We zijn naar hier gevlogen in een 16 jaar oude A330 van Edelweiss en dat toestel vliegt hele dagen om de wereld long haul zonder haperingen. Lufthansa vliegt tientallen routes met oude 747's, zoals de 18 aar oude bak waarmee we terug vliegen, maar zelden met vertraging. Misschien is het ook een beetje zoals met de GSM's. De 3210 van Nokia doet het nog steeds na 15 jaar, moderne zogenaamde smart-telefoons halen vaak de 2 jaar niet meer.

Na de tour bezochten we het museum “The Future of Flight'. Wat was dat voor een mislukt spel. Er stond een cockpit van een 727 (een heel oud volledig analoog toestel), een stukje dwarsdoorsnede van een Dreamliner en de rest was reclame van GE voor hun motoren en een collectie kleine vliegende tuigen aan de plafond. Er was ook nog een plek voor klantenfeedback die het vliegen verbetert, maar die ruimte was gesloten en je kon voor 8$ extra een simulator ride doen waarbij niet eens op stond wat er te zien zou zijn. Er was ook een cursus 3D printing aan de gang. Van Future of Flight geen spoor. Ik had toch iets van de futuristische dingen van Boeing verwacht, maar het bleek een oersaai dood hoekje van het visitor center. Na ons bezoek mochten we op het terras en waren we getuige van de oplevering van een Dreamliner voor BA (G-ZBKB) en zagen we een speciaal geschilderd toestel van Garuda landen (PK-GII).

Op de terugweg van Everet zaten we dan in de avondspitsvan Seattle, maar die bleek al bij al nog mee te vallen!

De QFC supermarkt tegenover het appartement was een echte voltreffer. Hier haalden we dan wat pastasalade en met de rest van de zalm van gisteren en nog wat brood en tomaat hadden we weer een gezellige avond op het appartement en hielden we het budget onder controle. Ondertussen nog 2 IPA's geprobeerd van Seattle zelf. En weer dezelfde opmerking. Ze hebben allemaal dezelfde insteek, smaak en hoppige hardheid. Ik hou ontzettend van gehopt bier, maar dit is zelfs niet meer lekker.

Dinsdag op hoog niveau

Vandaag scheen de zon al van de vroege morgen. Een perfecte dag om de stad vanuit de hoogte te gaan bekijken vanop de Space Needle, de Eifeltoren van Seattle, een overblijfsel van de Expo 1962. Je geraakt er vanuit de stad met de authentieke eerste commerciële monorail. En Jacqueline mocht sturen :-).

Bovenop de Space Needle was het zicht adembenemend. We zagen een ontzettend groene stad blakend in de zon, met een drukke haven en onze eerste blik op Mount Rainier. Wat een indrukwekkende berg.

Was het weer niet zo mooi geweest, dan hadden we voor één van de musea in het park (muziek of wetenschap) gekozen, maar het was zo mooi zonnig dat we opnieuw de stad in gedoken zijn. Daar troffen we in de wijk van Pioneer square prachtige winkels met allemaal speciale hebbedingetjes en leuke souvenirs. In de late namiddag trokken we nog eens terug naar Pike Place market voor inkopen. Overheerlijke tomaat, mango, large scalops, verse specialeitenpasta met look en limoen in én een groot stuk huisgerookte zalm. Chef Miguel kookte er dan maar een potje van en met flesje bubbels en een heerlijke Riesling hadden we een fijne avond. Het was van ons bezoek aan Michael in Schotland geleden (de zalmkwekerij nabij Largs) dat ik nog zo lekkere zalm had gegeten. Miljaar dat was een echte delicatesse.

Bootje varen in Seattle

Maandag was dan onze eerste dag in Seattle City. Na een verkenning van het bussysteem en een stukje van Pike Place Market zijn we een boottocht gaan doen in de haven van Seattle. De hele voormiddag was het grijs, tijdens de boottocht kwam de zon er een paar keer door en werd het een prachtig zicht op de skyline van Seattle.. De grijze, rare stad, begon al een beetje van zijn charmes prijs te geven. Daarna deden we nog een wandeling en keerden we terug naar huis voor een kaas en wijnavond. All local products. Als er 1 iets is wat we hebben geleerd in Seattle, dan is het de liefde voor organic, kleinschalig, local en special. Pike Place Market is een geweldige plek met kunstenaars, handelaars en boeren. Er zijn een paar uitzonderingen maar alles wat ze verkopen moet zelf gekweekt of gemaakt zijn. 's avonds ben ik dan Josh, die ik ken uit Brussel, gaan opzoeken, het bewijs dat de wereld klein is. We zijn samen sushi gaan eten en hebben wat bijgepraat over de ervaringen in de US of A. Hij zit al 3 maanden van zondag tot donderdag in Seattle en maandagavond hadden wij na 24u al meer van de stad gezien dan hij. Ik heb in de dagen in de States nu al 5 IPA's geproefd. 1 ervan was lekker Grand Canyon IPA en die heeft de mama gedronken. Die avond was ik Bob en ik heb enkel even geproefd... De rest was niet interessant. Ze smaakten allemaal gelijk en hadden een hardheid die echt nergens voor nodig is. Rilay, een Canadese bierliefhebber die ik deze week exacte 7 jaar geleden op de trein naar Gent na Megavino ontmoette, omschrijft het als de West Coast Hop Attack. Jammer... Ze hebben nog veel te leren die Amerikanen.

Wine in Washington State

Zondagmorgen was een feestdag. We zijn vroeg naar de supermarkt tegenover het appartement gegaan om ontbijt in te kopen en tegen 10u30 stonden we voor de deur te wachten op onze BOB, voor de wijntour. BOB bleek dan ook nog Bob te heten en zag de dag helemaal zitten. Het ritje van 30 minuten naar het eerste wijndomein St Michele was voor mij al voldoende om een diepgaand gesprek te hebben over religie, moraal en mormonen... Toffe kerel onze Bob. Alleen het weer zat niet mee. Het was de hele dag grijs en het regende de hele tijd.

Alle domeinen die we zouden bezoeken lagen in Woodinville, een heus wijn dorp. Chateau Ste. Michelle bleek een goed draaiend fabriekje, de wijn die ze gaven op de gratis rondleiding bleek eerder matig, maar de uitleg was wel fijn.

Zo leerden we dat de beste wijn in Washington state achter de bergketen in de woestijn wordt verbouwd. Na deze rondleiding werden we binnen geloodsd in Sol Solare, een apart wijnproject van Chateau Ste. Michelle, waarbij ze samen werken met een Italiaanse wijnbouwer. That was very nice toebak! Als wijnprofessional (LOL) moest in de proeverij niet betalen en kregen we schitterende fiches mee van hun zeer mooie (en dure wijnen).

Dan moesten we eigenlijk nog beginnen aan de echte tasting van Chateau Ste Michelle. Hier moest ik wel betalen, maar we konden onze wine flight naar believen samenstellen. Dat was nu eens leuk. Ik koos ipv een zoete riesling voor een schuimwijn Methode Champenoise en dat heb ik me niet beklaagd. Een mooie fijne schuimwijn ”Michelle” die de niet misstaat als vervanging van Champagne. Na 9 slokjes van wijnen (Moeder had een flight van 4, ik één van 5 wijnen) waren we zo blij dat we er een paar hebben gekocht, voor op ons appartement. Volgende wijndomein, dan maar... Hier in Delille cellars, waren we ook weer super welkom en kregen we naast de tasting van 5 wijnen, er nog eens drie andere om te proeven. Die stonden ook niet op de lijst. Wel 2 daarvan hebben we gekocht. Echt wel fijne wijnen.

Eigenlijk was onze tijd opgebruikt voor de 3uur wine tour, maar ik heb er een uur laten bijplakken. Bob genoot ook zo van zijn tour met ons dat hij ons aanbood om een half uur gratis te blijven met ons. Hierdoor konden we nog een domein doen JM Cellars. Ook hier hebben we geen spijt van gehad. Miljaar. 4 wijnen geproeft, daarvan 1 gekocht ( de duurste van de reeks- maar wat voor een fijne wijn) en een 100% viognier gekozen die niet te proeven was en die (zoals later bleek) ook een schot in de roos was...

Dan was het time to go home. Moe maar tevreden keerden we huiswaarts. Bob en Seattle wine tours, bedankt voor een schitterende dag!

Tegen de avond en na een klein dutje waren we weer op post om die hele goeie fles rode wijn te openen met een kleine selectie van locale kazen en een baguette.

Southwest is the best

We waren op de Vegas luchthaven, netjes op tijd voor onze binnenlandse vlucht (dan toch). Inchecken verliep probleemloos aan de automaat, de dames hadden hun dienaar voor dit verhaal en keken verbaasd hoe ik de gegevens invoerde op de terminal, de boarding passes printte en de koffers labelde als een vakman. Door naar de gate, checks waren eerder oppervlakkig, behalve aan de bodyscan en de rest was even wachten tussen de gokautomaten eer we mochten “free boarden”. Ons toestel was een nagelnieuwe 737-8 NG met een opgewekte super gemotiveerde crew en nog voor we het goed en wel beseften waren de ca 180 zielen aan boord. Free seating heeft zo zijn voordelen voor de “speed of boarding”. :-)

Cocktail besteld, was heerlijk en goed bediend, niet zoals in de goedkope All In hotels, echt wel een serieuze cocktail... Pakje zoute koekjes erbij. Jacqueline had nog zin in een pakje (honger) , ze kreeg er meteen 3 extra. Afrekening van de cocktails... niet gebeurd. Dank u Southwest. Een stipte en perfecte service op dit 2u durend vluchtje.

Seattle Airport bleek overzichtelijk en we hadden vrij snel onze koffers. Hup een Taxi in en naar ons appartement. Een heel vriendelijke chauffeur uit Somalië had ook nog zin in een verstandig gesprek, en vertelde honderduit over zijn 3 semesters die hij nog moest doen om burgerlijk ingenieur te worden. Ons appartement bleek bij onze aankomst om 21u in een ietwat eigenaardige buurt te liggen die er 's nachts redelijk gevaarlijk uitzag. De stad leek ook niet zo fijn. Recht tegenover het appartement was er een discotheek waar tot in de vroege uurtjes werd aangeschoven om binnen te mogen en regelmatig was er ook wel rumoer en geroep op straat. We waren moe na een drukke dag en wilden alleen nog iets eten en dan het bed in. Mexikaans zou het worden en het zag er misschien liet zo lekker uit, lekker was het wel en een verademing na Vegas, goedkoop. Moe maar tevreden vielen we in ons bed snel in slaapt.

Route 66 all the way back to Vegas

Onze rit vanuit Seligman naar Vegas terug was spannend. Want we waren de tijd een beetje uit het oog verloren. In tegenstelling tot de vorige dag scheen de zon nu en deze zaterdagnamiddag was de rit over de landschappen van de Route 66 echt wel prachtig.

Een korte stop van een uurtje, in Oatman, bij de ezels, en de rit van daar uit terug tot Vegas was gewoon genieten van de landschappen. Nu eens leken het bergen met burchten, dan weer prairie waar je elk moment verwachtte dat Lucky Luke opeens zouden verschijnen. In Oatman kregen we dan opeens een stortbui op onze nek.

De stad werd herschapen in een modderpoel met ezelskak, en toen de zon terug tevoorschijn kwam na 10 minuten, bleken we eigenlijk aan de late kant voor onze vlucht naar Seattle. Gelukkig verliep de rit vlotjes en liep alles gesmeerd bij Alamo, behalve dat ik Julie bleek te heten en de auto Een week geleden in Utah had opgehaald en niet op tijd had terug gebracht. Ook dat bleek geen probleem en nadat ik bewezen had een man te zijn en de papieren had getoond mochten we dan toch gaan inchecken voor mijn eerste vlucht met Southwest.

No News is good news

De afgelopen dagen waren we zo intensief onderweg dat ik wat minder tijd had voor de blog. We stellen het prima in Seattle en de komende 2 dagen zorg ik nog wel voor een uitgebreid verslag.

Goodbye Vegas - Me and my chicks on Route 66!

Zaterdag ochtend dan met goeie moed vertrokken voor een lange zit naar Seligman, on Route 66.
Tegen 10u vertrokken we uit de lichtstad, met een boeiende stop aan de Hoover dam. Dit bouwwerk maakte weinig indruk vanuit de lucht, tijdens onze vlucht, maar was op de grond enorm indrukwekkend.

Hoover dam is een must see als je Vegas bezoekt en als je begrijpt dat de technologie uit de jaren 20 stamt en het bouwwerk in de jaren 30 werd verwezenlijkt, is dit een schitterende prestatie. Dat de werken ook nog eens 2 jaar eerder dan gepland klaar waren is fantastisch. Daar kunnen in Berlijn anno 2015 alleen maar van dromen. Hun nieuwe luchthaven is al méér over tijd dan de tijd die de Amerikanen nodig hadden voor het bouwen van de hele dam.

Na een lekkere lunch zijn we vertrokken richting Grand Canyon en Route 66. Nu... Voor de niet-kenners Route 66 bestaat officieel niet meer. The iconische mother of all highways is onlosmakelijk met de geschiedenis van de VS verbonden. Dit was dé coast to coast route waarlangs miljoenen zijn gereisd naar de westkust.

Vanaf Kingman (een klein uurtje rijden vanaf de Hooverdam) kun  je het langste stuk Historical original Route 66 van het hele traject nog berijden. In Seligman eindigt de rit na 1,5u rijden langs schitterend landschappen, bergen die lijken op burchten, de prairie die je kent vanuit de films, waar je elk moment cowboys en indianen verwacht. Helaas is het wat gaan regenen en hebben we weinig foto's kunnen maken.

We zijn daar blijven slapen in de Canyon Lodge bij Reinhard, een aan gespoelde Duitser in Seligman. Toen hij, tijdens de check-in de uitleg deed over Route 66 en Angel, de barbier van 88 die het dorp en daarmee ook dit stuk Route 66, van de dood redde, kwamen een paar dingen naar boven die ik ooit eens had gezien en gelezen, maar niet wist dat ik ze ooit nog live zou meemaken.

De themakamers in de Canyon Lodge zijn fantastisch. Ik sliep in de Harley Davidson room, ma en Jacqueline sliepen in de Merlyn Monroe room. Enkel gestoord door vrachttreinen die af en toe passeerden hebben we heerlijk geslapen in Seligman.

Valley of Fire

Vrijdag in de vroege ochtend ben ik met de WAX bus naar de luchthaven getrokken om de huurwagen af te halen. TIP: Haal je huurwagen af op de luchthaven in Vegas, op de Strip of downtown betaal je gemakkelijk meer dan het dubbele. Een mooi witte Amerikaanse slee was onze rijtuig voor 2 dagen. We zijn dan direct vertrokken naar de Valley of Fire. Oorspronkelijk stond Red Rock Canyon  op de planning, maar vermits iedereen daar naartoe gaat en de meeste reisgidsen weinig aandacht geven aan de Valley of Fire, hebben we die gekozen. Dat was absoluut geen verkeerde keuze!

Na een uurtje rijden kwamen we aan in de vallei en wisten we meteen waar de naam vandaan komt. Het visitor center gaf ons een mooie indruk van de fauna en flora in deze desolate regio. Van tarantulla's naar kleine eekhoorns, allemaal dingen die we niet verwacht hadden. 50.000 levende wezens per vierkante mile. Ongelofelijk! We zijn veel langer gebleven dan gepland, hebben de lunch overgeslagen en zijn dan tegen de 18u terug in Vegas geland. Wat een fijne ervaring, na de kitch van Vegas. Eindelijk iets "echt"... :-)

 

De avond dan maar rustig in het hotel gebleven.  Vegas gaat ons bijblijven als een boeiende stad in the middle of nowhere, met niets dat echt is. Het is een Disneyland voor volwassenen met een overdaad aan drank, gokmachines en luxueuze hotels. Ik heb beroepshalve al duizend hotels gezien en bezocht, maar de schaal van de hotels in Vegas is totaal nieuw voor mij. Het enige passende woord is DECANDENT! Maar het is niet niet onaangenaam. Het is er mega clean als in Disney, maar met een ander soort entertainment. Vroeger had ik vaak gehoord dat Vegas goedkoop is en dat alles betaald wordt met het gokken. Wel, ik zeg dat Vegas ontzettend duur is en dat er belachelijk veel geld vergokt wordt. Als de minimum inzet voor een spelletje 25$ of 50$ van 25 seconden is, dan denk ik toch dat er nog steeds veel mensen zijn met te veel geld. Goeie zaak is nu wel dat ik me niet meer schuldig voel als ik een fles wijn koop van 40$ waar ik met goeie vrienden een paar uur van kan genieten.

Tijdens het weekend geen tijd voor blogposts

Oops het is alweer zondagavond en we zitten ondertussen in Seattle. De afgelopen drie dagen zijn erg druk geweest. Ik probeer vanavond nog een beetje te schrijven. Alles super hier, met veel nieuwe indrukken die we opgedaan hebben en de vele ontzettend mooie landschappen die we hebben gezien.

Woensdag Frank's Dag!

Even kort de dag schetsen in foto's. Woensdag dan de bus genomen tot aan de Miracle Mile shopping en waar wat rond gelopen en wat souvenirs gekocht. Gaan kijken in de lobby van de Cosmopilitan (heel futuristisch met alles vol videoschermen aan de receptie) en de Bellagio (wat een sjiek kot is me dat!) en tegen de avond dan naar Frank Sinatra.

In de Bellagio is er blijkbaar een chocoladefontein en lekker ijs aan een betaalbare prijs (in vergelijking met de rest van Vegas hier). De binnentuin (conservatory) is fantastisch mooi in een Halloween thema gestoken.

Met onze buskaart kunnen we nu hop-on hop-off doen met de lijnbussen, hoera!

's avonds zijn we dan 2 small Pizza's (wij zouden dat in België MEGA MONSTER pizza's noemen) gaan eten voor 3 personen in Grimaldi's Pizzeria in de Palazzo, waar ook de show van Frank plaats vond. De show was super!

Nadien nog een slaapmutsje gedronken op ons terras hier van Tom's Urban in het hotel en dan vroeg gaan slapen. 

langzaam door de jetlag breken

Zo, dag 3 vandaag en we zijn eindelijk eens op een min of meer deftig uur (6u50) wakker geworden na 6u slapen. Wat hebben we gisteren gedaan? Waar moet ik beginnen? HELP...
We hebben ons niet verveeld.

Vertrokken om 6u30 voor een vlucht door de Grand Canyon Met Grand Canyon Scenic Airlines. Busje ons komen halen, overstappen op een grotere bus en dan naar de terminal 30 minuten buiten Vegas in Boulder City. Heel korte procedure met wegen van de passagiers (LOL) en dan de lucht in met een DH6- Twin Otter.

Over de Hoover dam (mens, wat is die klein vanuit de lucht), de Colorado (mens, wat is dat voor een klein stroompje), de Grand Canyon (mens, wat is dat uitgestrekt en gevarieerd). We zaten gewoonweg perplex in het vliegtuig. De dingen die vanuit de lucht klein leken gaan we overmorgen met de auto nog eens gaan bekijken vanop de grond. Dat zal anders zijn...

Tegen 10u30 waren we dan terug op de Strip en zijn we uitgestapt aan het Luxor hotel. Het was nieuw voor mij dat Luxor de piramides had, maar OK hier ligt de Eifeltoren ook vlak naast een actieve vulkaan en ligt de Trevi fontein in Venetië. De binnenkant van de Luxor was echt wel indrukwekkend groot!

Dan hebben we ook nog even de Excalibur bekeken en dat was vrij saai, zoals de Linq. Tegen de middag dan thuis geland in New York en een beetje gerust. Om 17:30 zijn we gaan eten in het Italiaans restaurant hier beneden en genoten we van een drie gangen menu met een duo van wijnen. Lekker en duur, maar wel fair voor Vegas. Want vanavond werden we verwacht voor Zumanity, een erotische show van Cirque du soleil. Amai dat was er even lekker over :-) Stijlvol zoals je van Cirque verwacht, burlesque zoals je van Vegas verwacht, een sick twist zoals je van creatieve geesten verwacht ... Heel leuk om te zien en lekker provocerend in dit land waar je seksualiteit beleven zoals jij het wenst, duidelijk nog steeds een probleem is (buiten de grote steden).

Terwijl we toch op stap waren dor de nacht, gesterkt door de erotiek, zijn we dan "gedoken" in het nachtleven van Fremont Street. Onderweg nog even uitgestapt aan de Bellagio voor de fonteinen show. Ja idd indrukwekend en duurt 5 minuten. Dan maar verder naar Downtown Vegas.

We hebben ons scheel gelachen met "Rock out, with my cock out" en ons wat geërgerd aan het geluidsniveau overal waar we langs liepen. Een grens op 90db kennen ze hier duidelijk niet, ook 100 en 120 niet. De tocht naar Downtown Vegas hebben we gedaan met de Deuce bus. 8$ voor een 24u pasje. De rijdende frigo brengt je in 45 minuten door de verkeersopstopping naar het oude centrum van deze stad en terug (opnieuw 45 minuten).

Maar dan hadden we dorst. Een drankje met ons drie genoten op het terras van Tom's Food dinges hier in het hotel, voor een slordig 35$. It's the Vegas Strip, you know. Maar het was in orde.


We zijn nu aan de derde dag Vegas begonnen en hebben nog geen enkele keer gespeeld in de casino's. We geven ons geld uit aan lekker eten en aan shows. Vanavond gaan we zien naar Frank Sinatra. Ik wist niet dat die mummie nog kon zingen, maar met dergelijke sterren weet je nooit. Hier heeft Luxor een piramide en kun je de Eifeltoren zien vanuit New York.

Oh my Vegas!

Right, ... de jetlag zijn we duidelijk nog niet te boven. Het is 2u 's nachts en ik lig te draaien in bed. Dan maar wat voor de blog schrijven en een paar dingen opzoeken om mijn rol als reisleider met glans te vervullen door spontane kennis :-p


Gisteren, maandag hebben we een gekke dag gehad. Zo een beetje de shock van first time Vegas. Miljaar wat hebben ze hier uitgespookt in de woestijn. Een collega zei al dat Amerikanen hier echt op "vakantie" komen en dat blijkt ook duidelijk. Heel de wereld kun je hier bezoeken zonder Vegas te verlaten. En overal veel lawaai en flikkerende gokmachines.

We zijn vandaag de Strip afgereisd met de monorail en hebben al een aantal van de hotels bezocht. Met een dagkaart van 12$ kun je 24u met de monorail reizen. De trein vertrekt in het MGM Grand hotel hier recht tegenover en komt uit aan de andere kant van de Strip bij de Statosphere Tower met een 6 tal stops. We hebben een bezoekje gebracht aan het SLS hotel en daar een heerlijk pintje / vers glas "sudderans" gedronken met een portie frietjes met look en parmezaan. Het klinkt als te gek voor woorden, maar was wel ontzettend lekker.

Daarna trokken we met de monorail terug naar de Central Strip met een bezoekje aan de Venetian en de daarbijhorende winkelgalerij. Dat was indrukwekkend! De gondeltocht met zingende gondelier voor 21€ pp hebben we dan maar niet gedaan. Dat was er zo ver over van fake gedoe... maar wel heel entertainend. Only in Vegas.

Tegen de avond waren we dan kapot van de vele uren slenteren en een klein rustmomentje diende zich aan. Want deze avond was het galadiner van de reis. In een top steakhouse hier in het hotel hebben we voor veel te veel geld een veel te lekkere steak gegeten. De steak was op zich al een reden om geen vegetarier te worden :-) Zo lekker smaakvol en mals!

Nu is het rond 2u 's nachts en lig ik wakker. Straks om 6u30 komen ze ons halen voor een vlucht over de Grand Canyon en de Hoover Dam. Daar kijken we ontzettend naar uit!

Sleepless in Vegas

De gebruikelijke rimram als je de VS binnen komt, 45 minuten aanschuiven voor immigration en dan hupsa in een stretch limo naar ons Hotel New York New York in Las Vegas op de Strip.

Moe maar tevreden, na ca 24 onderweg te zijn geweest heb ik met de laatste krachten mijn valies uitgepakt en mijn laptop opgestart.

Nu was mijn batterij af en moest ik eerste even opladen om te kunnen slapen :-) Dan maar een klein rondje van het hotel gedaan een stukje pizza gegeten en dan het bed in. Nu is het 4u later en lig ik alweer wakker... Sleepless in Vegas.

Eerste indruk: Miljaaar quel bordel! Alles flikkert, duizenden gokautomaten, vriendelijk personeel, overal lawaai en kitcherige blink bling. Zeer ruime hotelkamer (we zijn ook geupgrade naar 2 grotere kamers met connecting door) en zachte bedden?

NU probeer ik nog een paar uur te slapen... It's 5:30 AM

Naar Vegas met Air Edelweiss

We zijn deze morgen vertrokken uit Oostende, afscheid genomen van een lief wit poesje, Langzaam afgezakt naar Gent waar we afscheid genomen hebben van een klein vogeltje en een lieve Thai. Alles is eigenlijk vlot verlopen, een mooi vluchtje met Swiss naar de “Kloten”-luchthaven in Zurich. Heb dan weer twee boeken gekocht ginder tijdens het wachten en dan aansluitend een vlotte boarding in deze vliegende sigaar.

Zo de afgelopen dagen hebben vrienden en collega's wat gelachen met mijn airline keuze voor de vlucht naar Las Vegas: ”Air Edelweiss”. We zitten hier nu op 36000 voet in een A330-200 en genieten van een super service in economy op niveau . Een schitterende crew heeft ons daarnet met de smile een fles Champagne verkocht. Dit heb ik nog nooit gezien aan boord van een vliegtuig: Champagne per fles (0,75)! en betaalbaar (€39). De maaltijd was echt wel lekker voor een Economy vliegtuigmaaltijd en de crew doet echt alles wat ze kunnen om het ons naar onze zin te maken. We kregen een komkommersla, een soort charcuterie met meloen, een paste met rundsstoofvlees en een lekkere aardbeienmousse. Op de plateau lag ook nog een stukje Zwitserese kaas en een cracker en we kregen een paar vers gebakken en zeer smakelijke broodjes. Niets op aan te merken.

Vlak voor de lichten uit gingen werden nog kleine flesjes water uitgedeeld, echt fijn.

De cabine is tijdens de laatste C-check in april helemaal gerefurbisht. Mooi, modern, fris en gezellig is het wel in deze 16 jaar oude airbus na zijn upgrade. De kussens zijn super en geven direct een andere indruk dan bij andere luchtvaartmaatschappijen. Degelijk en beetje speels. Ik ben naar de film Chocolat aan het kijken en ik denk dat ik voor het einde nog in slaap zal liggen... Misschien kijk ik de rest wel na een slaapje. :-)

De film Chocolat was schitterend. Tussendoor kwam de crew met drankjes en opeens 4u voor de landing delen ze klein potjes uit aan de wakkere gasten... Mövenpick frambozenijs! Lekker, echt lekker! Nadien nog eens naar de Best Marygold Hotel gekeken en tegen dan was het alweer etenstijd. Een lekkere lichte maaltijd met roastbeef en een curryrijst. Als dessert werden we getracteerd op een lekkere flan.

De mama heeft genoten van haar vlucht, al had ze wat last van de tocht (in een vliegtuig tocht het wel vaker). Jacqueline heeft de 12u vliegen overleefd. Ze zag er ontzettend tegen op, maar we hebben een goeie vlucht gehad.

We zijn een half uur te vroeg geland in Vegas na een vlucht van 11u25 minuten. De laatste 20 minuten van de vlucht was in contrast met de rest een beetje stress voor de crew. Ze hadden duidelijk gerekend met een langere vluchttijd en renden door de gang als aangeschoten moe wild. Jammer, maar al bij al hebben ze een product wat in economy beter is dan dat van Thai … En iedereen die weet hoe erg ik fan ben van Thai Airways , begrijpt wat dit wel zeggen.

Zodag naar Vegas

Nieuwe trip komt er aan! Zondag vliegen we met Air Edelweiss naar Vegas. I'll keep you posted!