Onze rit vanuit Seligman naar Vegas
terug was spannend. Want we waren de tijd een beetje uit het oog
verloren. In tegenstelling tot de vorige dag scheen de zon nu en deze
zaterdagnamiddag was de rit over de landschappen van de Route 66 echt
wel prachtig.
Een korte stop van een uurtje, in Oatman, bij de ezels, en de rit van daar uit terug tot Vegas was gewoon genieten van de landschappen. Nu eens leken het bergen met burchten, dan weer prairie waar je elk moment verwachtte dat Lucky Luke opeens zouden verschijnen. In Oatman kregen we dan opeens een stortbui op onze nek.
De stad werd herschapen in een modderpoel met ezelskak, en toen de
zon terug tevoorschijn kwam na 10 minuten, bleken we eigenlijk aan de
late kant voor onze vlucht naar Seattle. Gelukkig verliep de rit
vlotjes en liep alles gesmeerd bij Alamo, behalve dat ik Julie bleek
te heten en de auto Een week geleden in Utah had opgehaald en niet op
tijd had terug gebracht. Ook dat bleek geen probleem en nadat ik
bewezen had een man te zijn en de papieren had getoond mochten we dan
toch gaan inchecken voor mijn eerste vlucht met Southwest.
Een korte stop van een uurtje, in Oatman, bij de ezels, en de rit van daar uit terug tot Vegas was gewoon genieten van de landschappen. Nu eens leken het bergen met burchten, dan weer prairie waar je elk moment verwachtte dat Lucky Luke opeens zouden verschijnen. In Oatman kregen we dan opeens een stortbui op onze nek.
