Olwadammegetenemmeghet!

TG934 is net boven Duitsland. Ik heb de afgelopen dagen geen tijd meer gehad om te bloggen. De reis was veel te goed gevuld met indrukken, avonturen en spannende nieuwe dingen. Ik dacht al iets van Thailand te hebben gezien en opnieuw hebben een paar mensen me er met grote pijnlijkheid op gewezen dat ik er nog steeds maar het topje van ken. Boeiend... Er valt nog veel te zien en te ontdekken. Nieuwtjes? Wel ... In mijn favoriete seafood restaurant Chaing Rai Seafood in Patong is de vis nog steeds vers en ze hebben ontzettend veel gedaan aan het interieur. Maar de kookkunsten (zijn nooit top geweest) en zijn nu nog dieper gezakt. We hebben wel een alternatief gevonden Seafood 98 op Rat-I-Thit-200 Pi road (second road in Patong). We hebben daar zeel lekker gegeten en het was ook zeer vers. Heb de slechste massage tot nu toe gehad in C&N massage, waar het vroeger goed was. Alles vergaat... Verder hebben we eigenlijk niet veel gedaan. Koh Lanta was een fijne ontdekking, en zeker opnieuw te doen om ook meer dan alleen het strand aan onze voordeur te zien. Hat Yai was niet echt de moeite waard. Songai Golok en Songai Padi was het avontuur ten top. Gisteren trouwens vernomen dat een verre neef van Ton licht gewond geraakt is in Songai Padi. Hij is er politie agent en die zijn natuurlijk het doelwit in de regio. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me er niet echt onveilig gevoeld heb. Er was spanning in de lucht met alle militairen en controles op de weg, maar eigenlijk had ik de sfeer veel grimmiger verwacht. Ton zijn klasgenote, de enige moslima, had daags nadat we vertrokken zijn een open ontmoetingsdag ingelegd voor twee klassen van verschillende scholen. Eéntje moslim, ééntje boeddhistisch m elkaar beter te leren kennen. Ik geloof echt dat education het antwoord is op alle religieus geweld en ik ben heel blij dat ze daar ok zelf aan keihard werken in de regio.

Verder in Patong ... lui geweest. Half dagje aan het stand, namiddagje aan de pool, heen en weer naar Jungceylon voor wat inkopen.... Op donderdagavond zijn we dan nog even gaan stappen met Pond. Showtje meegepikt in ZAB, de enige bar waar de show nog goed is. Alles vergaat... :-) En dan tegen half twee naar huis. De wekker om 7u, taxi om 8u45, vlucht om 10u50 naar Bangkok. Alles netjes op tijd. Het hotellete wat ik geboekt had vlakbij de luchthaven blijkt nu de overbuur te zijn van Lilac Residence, waar we de vorige keer verbleven hebben. Maar de transfer van de luchthaven bleek iets moeilijker te organiseren ... Goed we weten nu dat we op niveau 2 aan uitgang 4 al de hotel transfer brookers vinden voor de hotelletjes in de buurt van de luchthaven. We hebben wat tijd verloren, maar we waren nog netjes op tijd om Ton zijn papieren te gaan ophalen, wat te gaan shoppen en da met een taxi de terugtocht naar Lat Krabang aan te vatten. De heenreis hadden we gedaan met de shuttle terug naar de luchthaven, daar de Airport Rail Link voor 5 stations, overstappen op de metro voor 1 stop en dan de skytrain voor 3 stops. Een reisje van anderhalf uur. Na het shoppen hadden onze voeten en onze kop er geen zin meer in om te wachten en al het gedoe... Dus voor 500 THB heeft een taxi ons in 70 minuten ook daar gekregen. Iets meer dan dubbel zoveel als de heenreis heeft gekost, en toch minimum 20 minuten gewonnen. We waren tegen 19u15 in het Phoenix Hotel, en ik ben direct in bed gekropen voor twee uurtjes. Om 22u naar de luchthaven, check in, security, immigration, duty free shoppen, laatste hapje eten op Thaise bodem voor deze reis en dan hupsake via Gate C4 de lucht in. De pushback was op de seconde op tijd. Direct na 10 minuten vlucht zaten we in de ronde van Vlaanderen. Ik denk dat ze die weg op dat stukje toch eens opnieuw moeten aanleggen. Ton zat bijna op mijn schoot van de schrik. It was bumpy indeed, de service werd ingesteld voor een half uur, tot het weer rustiger was. Gelukkig had onze rij net al zijn aperitief gekregen ;-) de rest van de vlucht regelmatig turbulentie gehad tot boven Kaboul. Opnieuw tijdens het ophalen van de lege plateaus van de maaltijden werd de service een 30 minuten ingesteld en ging het gordels vast symbool aan, voor de volgende rij kasseien. Toch zijn er altijd van die complete idioten die dan toch een beetje gaan rechtstaan en stretchen in de gang, terwijl hun madam gaan kakken is. Ze hebben wel netjes hun plateau afgegeven aan de crew die een beetje radeloos toekijk vanuit hun jumpseat met elk twee plateaus rommel in hun handen. Dan viel me weer de upgrade van de service op. Het is dus wel degelijk consistent op de drie vluchten met Thai. Ik erger me alleen aan de passagiers. Zo hebben we de rij naast ons iemand die alleen op een rij van drie zit en ik wil er eigenlijk een foto van maken. Zo een stal heb je niet in de peutertuin waar de hele namiddag 50 kleuters hebben zitten vingerverven en knutselen zonder begeleiding. Ah ja. Olwadaamegetenemmeget! Het was een super mega boeiende reis en nu ben ik echt wel aan vakantie toe...

Van Hat Yai naar Koh Lanta II

We hadden de speedboot geboekt om naar Koh Lanta te reizen, om geen extra tijd te verliezen. De dag was nu sowieso al lang genoeg. Overal waar we inlichtingen vroegen voor een taxi naar Trang Airport kregen we een bedrag van 3000THB te horen. Ik heb dan maar wat research gedaan online de contactgegevens van Taxi meter in Hat Yai gevonden. 2300 THB. De chauffeur van de taxi belde ons wel 's morgens om 7u op om de rit (nog eens) te bevestigen, en om te zeggen dat hij 2u later daar zou zijn. Gelukkig dat we al half wakker waren. Ik wou tegen 10u30-11u vertrekken want ik had geen zin om te lang op de luchthaven (ons afspraakpunt voor de speedboottransfer) te moeten zitten. Maar zoals het een taxi chauffeur past had hij ook nagedacht en begrepen dat we moesten VLIEGEN om 13u30 en daar dus 2u op voorhand moesten zijn. Niet dus. Stipt om 9u zijn we dan vertrokken voor een ritje van 2u20 minuten. Wij waren dus iets te vroeg op de luchthaven. Ik heb dan een emieltje gestuurd naar het agentschap, met de mededeling dat we er al waren en dat ze ons mochten komen ophalen, any time... En ik kreeg bijna direct een antwoordje en een half uur later belde iemand om te zeggen dat een madam ons ging komen oppikken over een half uurtje. De telefoon was nog niet goed neergelegd, of madam was daar al. Weer een ritje van anderhalf uur naar de pier.

15 minuten speedboot en 5 minuten songthew. Kwart vor drie stonden we in onze kamer van Banana Garden home. Eenvoudige bungalows, direct aan het strand met aardige mensen en vooral rust. We zijn hier elke dag gewekt door de vogels.Die op hun beurt waarschijnlijk wakker gemaakt zijn door een lokale popgroep die hier om vijf uur s'morgen hoog van toren blaast. Maar echt heerlijk om te zitten. Gisterenavond dan bij The Indian iets gaan drinken. De bar direct op het strand. We hebben daar 2u in de strandstoelen gelegen met een frisse Singha en vuurentertainment....

Nu zitten we te wachten op onze transfer naar Phuket... Weer een dag vol trains, planes, boats and automobiles.

Van Hat Yai naar Koh Lanta

We hebben onze laatste avond in Hat Yai uitgebreid gevierd. We zijn iets gaan drinken in een bar, die eerst leeg was met ons als bijna enige gasten. Maar later op de avond was het vollen bak. En laat me eerlijk toegeven, we hebben ons rotgelachten. Ik heb de hele avond aan "Ken Lee" moeten denken (wie zich dit niet herinnert - herbekijk de leukste muziekvideo van hete internet).
We zijn na een drukke reisdag goed en wel op Koh Lanta aangekomen en morgen zijn we alweer weg. Ik schrijf morgen de tocht en d e eerste indrukken van Koh Lanta, maar ben te lui vandaag. Ik heb tussen gisteren 9u en vandaag 13u ongeveer 7 A4tjes volgeschreven voor een nieuwe website... Nu tijd voor relax. Ik ga voor pedicure denk ik ...

Hat Yai in beelden

Net wat beelden bij de treinpost van gisteren gezet en vandaag geen zin om te schrijven. Morgen heb ik tijd genoeg in de taxi naar Trang.

Vandaag in Hat Yai Municipal Park

Vandaag dan met de trein naar Hat Yai.

De trein nemen in Thailand is altijd spannend. Op het bordje stond hij al aangekondigd met een aankomstvertraging van 30 minuten. Dan nog snel afscheid genomen van de familie. Ze gingen ons komen halen rond 8u30 om nog naar de bank te gaan en te gaan shoppen. Wij stonden klaar, maar de vrouwenploeg inclusief de ma van Ton is komen opdagen om 9u55. Gelukkig zijn we geduldige mensen en vonden we helemaal niet erg dat we speciaal om 7 waren opgestaan.

Na een hapje, wat knuffels en beloftes om volgend jaar terug te keren konden we de trein op. Trouwens jouw mama moet ook eens meekomen zei de ma van Ton. Tis hier goed...

We zijn met 20 minuten vertraging vertrokken en het spel bolde bij momenten goed door. Het lijkt wel een TGV op krukken. Langs Sungai Padi, Yala, Shangai (echt waar) en Pattani. Nu staan we hier ergens te velde in een farmers ass in een klein stationnetje. Tegen 16u moeten we er ongeveer, bijna zijn zei de conducteur daarnet. De airco draait overuren en staat op (gelukkig) een aangename 21° denk ik. Ik hoop alleen dat mijn darmen zich nog even in bedwang houden. Het toilet is een gat in de grond van de trein en je wilt niet weten hoeveel moeite het me daarnet al heeft gekost om tijdens het rijden in het gat te mikken om te plassen. OK reizen is altijd een beetje lijden.

Maar met een beetje geluk zijn we over een uurtje uit ons treintje verlost. Er lopen constant 1 jongen rond met drankjes in een emmer en een ander met bakjes rijst met “iets” op van vlees op een plateau. We hebben nog geen honger, maar zo zou je op de trein ook in België moeten gesoigneerd worden.

Ben eens benieuwd naar Hat Yai. Zal dat iets meer hebben dan de steden in het verre zuiden? Ik heb daar echt in Songai Golok (en ondertussen in de andere steden onderweg met de trein, niet echt mooie dingen gezien. Behalve 1 tempel (met een rijke geschiedenis zegt Ton) in iets wat klinkt als Sha Ngai... Dus daar zijn we dan ook alweer geweest :-)

Ik begin de eerste tekenen van loslaten te merken sedert een dag of twee. Heel raar. Vakantie was meer dan nodig. Dit was tot nu toe geen rustvakantie, maar de geest heeft in ieder geval al wat rust gekregen en de kippen mogen ook blij zij, ze moeten nog geen enkele avond alleen op stok. We zijn heel de vakantie al bijna elke dag rond 6-7u wakker. Dan zijn jullie vaak nog niet eens gaan slapen daar aan de andere kant van de aardbol. Nu moeten we toch eens een paar dagen uitslapen.

Straks reserveer ik de tocht naar Koh Lanta. We hadden nog geen concreet plan om daar te geraken en we gaan de speedboot nemen. Tis duur, maar in plaats van 5 tot 6u auto en wachten op de 2 ferries, doen we het met ongeveer 3,5u auto vanuit Hat Yai en een tripje met de privé speedboot van 15 min. Als we de timing halen liggen we over twee dagen om 16u lekker aan het mooi strand met een cocktail of een frisse Singha in de hand.

De speciaaltjes in het Zuiden

Ik had al een paar keer gezangen gehoord in ons resort. Maar niet altijd hetzelfde. De ene keer was het iets in de trant van “salaaaaaaaa”, maar dan 100den keer na elkaar door een luidspreker, de andere keer was het dan het monotone gezoem van tientallen monniken die aan het bidden waren.

Gisteren zijn we dan even gaan piepen in die tempel naast de deur van ons resortje. Daar lag een buddhistische tempel. Een tiental minuten wandelen van aan de receptie tot aan de weg en dan de helft van het golfterrein af langs de grote weg tot aan de ingang. Niets aan de hand behalve war prikkeldraad, dachten we... Opeens schoot vanuit een commandopost naast de ingang een piepjong manneke op ons af met om zijn nek een mitrailleur en aan zijn gordel 2 pistolen. Mitrailleur in de aanslag stap per stap kwam hij dichter. Wat kwamen we daar doen? Ton zegt heel cool “de tempel bekijken en tonen aan deze falang”. Oops dat was een rare reden om een “Wat” binnen te gaan... Zijn gezicht vertrok. “Id card”.. En toen ton zijn ID kaart had afgegeven mochten we binnen. Tja eens binnen werd ons duidelijk waarom. Er was een grote commandopost opgesteld rond de tempel met tientallen ruimtes, afgesloten met een soort zwarte gaas. Er liepen een twintigtal soldaten rond die we konden zien bewegen achter de gaas. Dan hoefde het bezoeken van de tempel voor ons ook niet meer. Het piepke van aan de ingang was ondertussen verdwenen met Ton zijn identiteitskaart. Waarschijnlijk naar zijn moeder overste. We hebben daar nog een 5-tal minuten moeten wachten eer de kaart terug bij de rechtmatige eigenaar was en we zijn heeeeeel snel terug naar ons kamer gelopen.

Echt sympathiek waren ze niet. Zeker niet zo als “New”, de soldaat met wie ik op het feestje 2 uur heb zitten kletsen op het feest. Maar hij zei het wel: Normale mensen komen niet naar hier al soldaat, ze missen allemaal wel een vijs of twee.

Laatste dag in Sun-gai Golok

Gisteren dan de laatste dag beleefd in Sungai Golok. Vandaag trekken we verder naar Hat Yai.
Gisteren was een rustige dag, met veel wachten, af en toe iets eten, en een wandeling over het golfterrein. We zijn eerst gaan shoppen voor de mama en dan nog een uurtje bij Ton thuis geweest. Zo heeft ze weer eten voor de hele week en een paar dingen die ze nodig had. Geld wisselen in Sungai Padi is niet mogelijk hebben we gisteren geleerd. Alleen de banken in Sungai Golok wisselen vreemde valuta. Dus dan maar deze morgen een uurtje vroeger naar het station zodat we nog naar de bank kunnen voor we de grote treinreis naar Hat Yai aanvangen. Dat zal weer een avontuur worden. De trein vertrekt om 10u30 en we zouden daar tegen 13-14u moeten aankomen. Ik ben eens benieuwd.

Impressie van het zuiden...
Hier is niets, behalve fijne mensen die vechten om te overleven, mooie wilde natuur, veel muggen en een redelijk verregaande staat van verloedering die ik nog nergens in Thailand zo erg ben tegen gekomen.
Het hotel waar ton 24 jaar geleden gewerkt heeft is nog in identiek dezelfde inrichting. Alleen nu ontbreken de gasten. Er is nog wel volk, maar die komen enkel nog tijdens weekends, om een paar uur een kamer te huren. Dus het restaurant ligt er nu 's morgens verlaten bij, waar het vroeger al van 6u druk was. Er werken nog 3 mensen in plaats van 15 's morgens. Je ziet het ook aan de huizen en aan de leegstand overal. Ik denk dat deze regio eerst 10 jaar stabiliteit nodig heeft voor de mensen hier gaan zien dat ze ook uit de vicieuze cirkel kunnen stappen. Om hier toeristen naar toe te sturen... neen, dat is op dit moment niet echt interessant. Maar op termijn zou het hen zeker helpen om die stabiliteit wat financiële funderingen te geven. En dan dacht ik dat ik alles gezien of gehoord had, maar blijkbaar is deze regio de hardste voor de ladies die slapen voor de broodwinning.  Deep respect....

De elektriciteitsrekening

Terwijl het feest maandag volop aan de gang was, kwam “madam van den elektriek” langs om de rekening te vereffenen. Voor haar ook een feestdag, want in plaats van langs alle huizen te gaan, kon ze gewoon voor de deur van Ton zijn mama gaan zitten en haar business regelen. Ze nemen dus de meterstand op (want de meter hangt gewoon aan de straat) en iedereen krijgt een individueel afgeprinte afrekening, die dan cash betaald wordt één keer per maand.

Sommigen hadden een rekening van 250THB anderen zaten tegen de 1000THB. Het spel ging super vlot en de rekening van een 15-tal huishoudens was in één klap effen. De madam bleek later ook nog de kleuterschool te hebben gedaan met Ton, maar dat wist hij niet meer. To many people :-)

Falang in Songai Golok!!

Vanmorgen wou Ton dan gaan ontbijten in één van de hotels waar hij 24 jaar geleden nog heeft gewekt. We hebben zo 2 hotels bezocht en een kapsalon met vrienden van vroeger en zijn dan iets aan eten. We hebben de inlichtingen verzameld om met e trein naar Hat Jai te gaan en we weten nu dat we donderdag om 11u aan het station moeten zijn.

Na de hele voomiddag slenteren door een stad waar nu eens echt NIETS te zien of te doen is overdag zijn we met de motorbike taxi terug naar ons hotel gekeerd. 's nachts is er wel wat te beleven. De disco's doen het nog redelijk goed in de weekends en de meisjes hebben werk. Maar de politie was gisteren bij een vriendin van Ton voor een haircut en ze waarschuwden om 's nachts binnen te blijven. Vandaar zitten wij hier al voor de tweede dag op rij met de kippen op stok. Kan ook eens geen kwaad op vakantie.

Ton krijgt net een berichtje van een klasgenoot waarmee we gisteren hebben gegeten. “Was jij dat daarnet in Songai Golok? Mijn neef zei dat er deze middag een blanke man met een Thai rondliep in de stad.” :-p Nee ik val niet op hier...

D-Day 2 februari

Vandaag zouden de monniken komen voor een zegening van het huis en de familie. Ton had dit met zijn zus georganiseerd. De hele Boeddhistische gemeenschap van Songai Padi was aanwezig. De vrouwen waren al 2 dagen eten aan het voorbereiden. De mannen hadden zich moreel voorbereid op drinken:-) 's Morgens om 7u30 zaten we al aan de ontbijttafel. Om 8u zou Ton zijn nichtje ons komen halen. Half negen waren we in Sungai Padi waar dus zoals verwacht iedereen binnen druppelde, hapje at en zat te wachten op de monniken. Ondertussen werd er gegeten en geklets. Rond 10u kwamen ze met een pickup truck aan.

Ze namen hun plaats in, in het huis en maakte alles klaar voor de ceremonie. Na een uur deed mijn gat zeer van het zitten en bleven de mannen mantra's zingen. Een kwartier later was alles voorbij en mijn gat was blij... De 5 monniken hebben hun buikje rond gegeten, hun eten en de cadeau's in de pick up truck geladen en het enveloppe met een zakcentje vakkundig in hun tas onder het gewaad gestopt. Het was 12u en het feest kon beginnen... Er werd gegeten, de whisky vloeide rijkelijk, het Singha beer ook. Achter ons zaten de militairen die in het kampje direct achter het huis woonden. Die hebben nog het meest van allemaal gedronken. Met 1 van hen 'Soldaat New' heb ik 2u gepraat via een iPad en Google Translate, want meer Engels dan “hello” en “what is your name” hebben ze hier nog niet geleerd. Eigenlijk aan de hele tafel kon alleen Ton Engels, de rest enkel Thai en een beetje “Muslim”.

Ik heb een arme maar hartelijke bevolking ontmoet... En ze proberen goed te doen en goed te leven. Makes me happy. Het feest van vandaag was natuurlijk gesponsord door de Thai uit het buitenland en zijn partner, maar we hebben met plezier nog eens 1000 THB gegeven om nog een doos Spy te gaan halen. Ze hebben al zoveel tegenslag en we zagen de vrouwen na al het werk dolgelukkig nippen aan hun luxe wine cooler. Spy Red moet je je voorstellen als de goedkoopste glühwein met drie klontjes suiker in en een scheut coca cola. Voor ons niet te zuipen, voor Thais een beetje wat Champagne is voor ons.

Gebruik van de telefoon in Zuid-Thailand.

In de drie zuidelijke provincies is het gebruik van een een niet-geregistreerde mobiele telefoon niet mogelijk. Als je dus je Belgische GSM of een Thaise GSM wilt gebruiken, moet je die gaan registeren. Als je dat niet doet, kun je de telefoon niet gebruiken voor het verzenden of ontvangen van SMS of bellen en gebeld worden. We gaan hier dus 4 dagen geen telefoon hebben.

Go south

Zondagmorgen dan vroeg uit de veren, naar Don Muang Airport. We hadden een vluchtje met Air Asia om 10u25. Alles zag er goed uit tot de boarding ging beginnen en we terug moesten gaan zitten. Het beestje had een platte band. Ik moet zeggen chapeau voor de crew van Air Asia die het met een standaard turnaround van 30 minuten, toch gepresteerd heeft om een band te vervangen met een beperkte vertraging bij vertrek van 25 minuten. En we zijn met een kwartier vertraging geland.

Ton zijn zus en schoonbroer stonden ons op te wachen en voor we er erg in hadden bolden we over de Narathiwataanse wegen, met om de 4 km een militaire wachtpost, en veel groen. Het valt onmiddellijk op dat we hier in het armere deel van Thailand zitten. Het zijn niet direct grote villa's hier.

 

We zijn Naar Sungai Padi gereden voor een weerzie met zijn moeder na ca. 20 jaar. Zo een beetje voor je de stad inrijdt, moet je over een landweg tot aan hun eigen stukje landweg waar de familie woont. Die oude vrouw straalde van geluk en ontroering. Ook de grootmoeder liep rond (93 jaar). De hele familie moest Ton eens aanraken en na een half uurtje zaten we samen te kletsen, met een glas water in de hand met ijs. Voor de kindjes was dat een grote dag... Er was ijs en cola en fanta. Dingen die ze normaal niet in huis hebben.

De vrouwen zaten allemaal samen eten te maken voor de grote dag morgen en we kregen alvast een paar dingen te proeven. Nu met water kun je toch niet vieren dat iemand na 20 jaar terug thuis komt. Eén van de meiden springt op de brommer en komt een kwartier later met een doos Singha beer en een doos Spy Wine Cooler af. Ton had haar een centje gegeven en zij was er met plezier om gereden. Zo kloekten de vrouwen direct samen rond de spy en de enkele mannen rond het bier. Als het bier op was trokken alle mannen samen naar hun hut in het veld om er zoals elke dag samen palmwijn te drinken. Een gegiste mout van de palmboom. Het is gratis af te tappen en je wordt er ook dronken van. IK moest dan ook eens proeven en onder luid gejuich dronk de Falang een beker van het spul. Het smaakt een beetje naar gist/ mout, heel licht zoet.

We hadden voorzien om niet te lang te blijven, maar we zijn pas tegen 18u kunnen vertrekken. Snel iets gegeten in ons Golok Golf Resort (iets waarbij je je niet veel moet voorstellen), en vroeg gaan slapen.

Gaggan Day

De tweede dag vroeg begonnen en gaan rondhangen in MBK. Daar in één van de foodcourts iets gaan eten. Forget the MBK 5^th floor foodcourt, there is a THAI foodcourt on the 6^th floor :-) maar die staat zo goed niet aangeduid en het eten kost de helft. Omdat een mens af en toe eens behoefte heeft aan een massage hebben we dat dan maar 2u genomen in afwachting van ons avondeten bij Gaggan. Ik ga daar kort over zijn. Het eten was heel speciaal, erg lekker, met verschillende wow-effecten, memorabel en zeker duur genoeg :-). Maar waar Nahm zo mee inpakte, was de service, die ontbrak hier helemaal. Een paar voorbeelden: We bestellen een fleswijn. Die staat niet gekoeld. “Zal ik die even koelen” vraagt de kelner. Hij gaat hem in een ijsemmer plaatsen komt na 10 minuten met de ijsgekoelde fles, maakt die open en als ik proef heb ik zo 35° warme witte wijn in mijn glas. “Ja hoor de fles is erg koud”. Alleen het stuk van de fles wat niet in de ijsemmer zit, blijft op 35° natuurlijk, als je de fles niet even omdraait voor je hem open maakt. De hele avond blundert de hele crew. We hebben de tweede helft van ons San Pelegrino niet gekregen, die was verdwenen. Tijdens de laatste gang voor het dessert hebben we nog 2 glazen wijn in de fles, maar de glazen blijven leeg terwijl 5 kelners rond onze tafel draaien. Geen van en ziet de bijna lege glazen. En dan ga je naar het toilet... hmmm let's say 'het toilet is typisch Thai'. Hier ontbreekt elk ook voor detail. Kapotte deur, vuile muren etc... Als je op restaurant 100€ per persoon betaalt voor de kleinste menu , verwacht ik toch iets meer van het toilet. Gelukkig wat het eten Top, net zoals de rekening. Voor de rest van de vakantie STREETFOOD aan 1€ pp!

Op naar de city...

Ok dus vrijdagmorgen na het ontbijt zijn we vertrokken naar Bangkok. Onze vaste taxi chauffeur is ons komen halen en was onder de indruk van ons gezellige pension. Na anderhalf uur stonden we in The Big Bang aan het vertaalkantoor om nog maar eens Ton zijn papieren te laten vertalen. Van zodra een document een jaar oud is is het niet meer geldig. En ondertussen heeft de Belgische ambassade ook de prijs van het wettigen sterk opgetrokken. Dus ondanks het feit dat we de vertaling bijna gratis krijgen (18€) kost het papiertje met vijf stempels op, toch weer €120.

Daarna naar ons hotel, Glow Trinity Silom, Valies daar zetten en hupsakee met de skytrain naar Chatuchak park voor Papaya Salad. Maar de sexy papaya salad stand hebben we niet gevonden. Die is er blijkbaar enkel op zaterdag en zondag. Dan maar de lichte lunch genomen aan een standje op straat en naar Siam Paragon en co, voor een beetje luxe shopping (kijken naar). Daar is weer heel wat veranderd. 1 van de shopping centra is opnieuw helemaal gerenoveerd en is heel gezellig gemaakt met zithoeken en gezellige lampjes. Alles in donkere kleuren, met frisse tinten. Tis eens iets anders dan Siam Paragon met zijn blinkende witte marmer...

's avonds dan ons eetavontuur in Nahm ondergaan. Maar voor het zover was moesten we toch even met  Horst (uit Hasselt) afspreken voor een cocktail. Hij woont hier drie maanden deze winter en we zijn niet jaloers. Dat drankje hebben we gedaan in het Sofitel op de 29ste verdieping. Heel gezellig terras, vlotte bediening en middelmatige cocktails aan 10€ stuk. Dan te voet tot Nahm gelopen. Vlak om de hoek en wow. Supermooi interieur, mega klasse bediening en streetfood met heel goeie ingrediënten aan 150 keer de prijs ....

Voor de rest best ok gegeten, maar had iets specialer mogen zijn voor de prijs. Ik begrijp dat dit restaurant in London voor sensatie heeft gezorgd, maar in Bangkok valt het redelijk in het niets. We hebben er een heerlijke Robert Weil Riesling bij gedronken en dag 1 in The Big Bang was afgesloten met een rekening van een slordige 9000Thb, ofte een gewoon maandloon voor een gewone Thai buiten Bangkok.

Omdat we zo vol geperst zaten van de rijst en de verschillende gerechtjes, zijn we eerst nog een glas whisky gaan drinken, anders hadden we geen oog dicht gedaan.