Bye Bye Nola

Zondagmorgen was dan onze laatste dag in NO LA. We begonnen met een wasje te doen in het wassalon naast het hotel. Kwestie van met een koffer propere kleding aan te komen in Belgie. Dan zijn gaan wandelen op Bourbon straat om 10u30 in de ochtend en jawel er was alweer leven in de brouwerij. Ongeloveloos! Aan Jefferson Square hebben we dan een fietstaxi genomen voor een stadsrondrit van een uur. De jonge man heeft ons voor 60$ een mooi stuk van de stad laten zien en we hebben veel bijgeleerd. Zo is de hele French Quarter eigenlijk Spanish quarter, want na 2 branden hebben de Spanjaarden alles heropgebouwd in steen. Er zijn maar een paar houten panden over het oorspronkelijke stadsdeel.

Katharina heeft vooral de lager gelegen gebieden rond de stad doen overstromen (via het meer achter de stad en niet via de zee, zoals we dachten) daardoor zijn de grondprijzen in de “droge” gebieden de hoogte in geschoten. Gestopt aan Frenchmen street, waar de locals naar de concerten gaan, gestopt aan een nieuwe markt waarmee ze een buurt proberen te laten heropleven... Was al bij al een heel aangename en leerrijke tocht.

In de namiddag hadden we een beetje honger en zijn we ondergedoken in de Vacherie voor een “kleine” triple club sandwich en een “Biere noire”. Heel aangenaam bier, met een licht zoete toets en koffietonen in de smaak. Ik had om 20u nog steeds geen honger.

Toch moest we nog eens seafood eten, dus zijn we terug afgezakt naar Bourbon street om het spel ook eens bij nacht te kunnen aanschouwen. Miljaar, qua lawaai, Bangla road in het kwadraat. :-)

We zijn beland in GW Fins een degelijk restaurant in de buurt e het was de max. Lekkere wijnen, met speciale gerechten. Ik had Scalibut een soort lasagne van schijfjes heilbot en schijfjes scallops. Heerlijk! Volgevreten en moe terug in ons hotel tegen 23u.

Maandag, werkdag. Na het ontbijt zijn we in een taxi gestapt naar de luchthaven. Netjes 1u30 op voorhand waren we de bagage kwijt, door security in 10 minuten en dan…. flight delayed. Technic... Creeping delay... Voorzien vertrek was 11u50, tegen 13u20 zijn we gaan boarden, om 14u pas kunnen vertrekken, met een verse vogel, want het beest was volgetankt voor een vlucht naar Los Angeles en niet ons korte wipje naar FLL... Kerosine er terug uit en dan pas de lucht in.

Het systeem van boarden van Southwest sucks. Je wordt aan boord gelaten in volgorde van check-in plus een systeem van afkoopbare prio. Dus .. iedereen met A prio (eerste 60 pax) mag eerst aan boord en neemt van vor naar achteren alle gangplaasten in, dan komen de B prio's (volgende 60 pax) die nemen de window seats in, en als de C prio's aan boord komen is enkel nog de middel seat beschikbaar en vloeken al die A prio passagiers dat ze twee keer moeten opstaan om de andere seats te laten vullen. Eerst ikke en rest is vooral lastig. Doordat iedereen opnieuw moet opstaan, ontstaat er dus lange rij en een gedrum om te boarden. In plaats van tijdswinst kost deze manier van boarden dus echt kostbare tijd. Op onze vlucht al minstens 10 minuten. Gelukkig had ik dit keer wel online kunnen inchecken en hadden we B prio. Mama had een raampje, ik zat op de geliefde center seat en we kregen koffie...

Boeiende stad New Orleans

We zijn de eerste dag begonnen met een wandeling door the French Quarter. Heel leuk, met een stijl die we niet echt helemaal konden thuisbrengen. Iets zuiders van Europa, maar niet zo Frans als we gedacht hadden. We hebben een PoBoy (Baguette met “iets” ertussen) gegeten met gefrituurde garnalen in een pub met een lekker lokaal biertje “Abita blond”. 's Avonds zijn we dan gaan zoeken naar iets deftigs om te eten. We zijn aan eten bij Bar Amelie.


Een mooi restaurant in het hart van de French Quarter, met fijne cocktails en lekker eten. We hebben genoten van de avond.

De regenboogvlaggen in de stad waren me al de eerste dag opgevallen. Elke straat heeft wel een café of bar voor de “andersgeaarde” medemens, er wordt overal op straat gedronken, alcohol a gogo is big business en overal live rock bands in alle bars en clubs. No local goes to Bourbon street.

De zaterdag zijn we dan de stad in getrokken op zoek naar de French Market en dat was fijn. De mama heeft er een nieuwe vriend bij uit de ghetto.

Na een tijdje rondhollen hoorden we fijne jazz muziek uit een “national park for the Jazz” komen. Het bleek een optreden van “Music for all ages” (een groep opgericht om de tradities van de echte Jazz te bewaren en door te geven aan de jeugd).

Heerlijk concert en die dikke rosse met zijn trompet is een schitterende kerel en een rasartiest! Nadien hebben we nog een tweede concert gekregen in dezelfde locatie van allemaal muzikanten die 's avonds in de grote clubs spelen, maar ter gelegenheid van de kerst nu een gratis concert gaven in de hall aan de French market. Het was overdonderend mooi en zo moesten we ook niet meer aanschuiven voor een boottocht op de Mississippi, aan 40$ met een fake jazz orkest om de industriezone te zien:-).

's Avonds dan gaan eten in een restaurant naast de deur van het hotel in Meauxbar. Een vrij nieuw restaurant, met een fijne keuken, schitterende bediening en opnieuw heerlijke cocktails.

Arriving in NOLA

We hebben de ondertussen erg vriendelijk geworden businessman eens goed bij zijn pietje genomen. Neen ik heb geen 168 miljoen dollar venture capital om een contact center voor software as a service te leiden, maar if a bitch bitches me, I can be a dirty hell of bitch too... Grijns.

Taxi naar ons hotel genomen. Vaste prijs: 36$ plus eventuele tip.

Hotel Best Western Plus French Quarter is schitterend gelegen, net buiten de drukte van de wijk, tegenover het Armstrong park. Fijne ruime kamers en een ontbijt dat OK mag genoemd worden. De ligging is echt een topper, 5 minuten wandelen naar Bourbon street en toch geen last van, volledig rustig gelegen!

De drie dagen New Orleans zitten er ondertussen op. Helaas hebben we Mario niet gezien. Ik heb elke dag 2-3 mails gestuurd, maar hij kijkt waarschijnlijk niet naar de mail... En behalve een adres ver buiten de stad hebben we geen contactmogelijkheid. Jammer, maar als hij niets laat weten kunnen wij ook niet toveren. We hebben er desalwelteplus een fijn verblijf in New Orleans van gemaakt.

Leaving your HAL ship is never easy

Deze morgen dan om 5u50 opgestaan, nog even afscheid genomen van Adi, onze favoriete kelner, die straks naar Bali vliegt om zijn zieke vader in het ziekenhuis te gaan bezoeken. En dan in recordtempo van boord gegaan. Rick stond aan de gangway en we hebben afscheid genomen met “Keep inspiring people, Rick!”

Ik zit nu op het Southwest vliegtuig van FLL (Fort Lauderdale) naar MSY (New Orleans) en de servie is goed. Ik heb een arrogante Amerikaanse businessman naast me zitten en de mama zit op de rij voor me. Ah we zijn er bijna. Eens zien of New Orleans ons bevalt zoals de rest van de vakantie.

2 Dagen op zee

Dagen op zee zijn altijd stress. Er zijn zoveel activiteiten aan boord en je slaapt al eens wat langer... Een boeiende voordracht van Rick over Hemingway, een wine tasting, happy hours, drankje met nieuwe vrienden... Gelukkig heb ik ondertussen mijn boek kunnen uitlezen. Van schrijven is nog niets in huis gekomen. Ik hoop dat we de komende dagen nog wat tijd hebben voor een paar uur weken aan mijn papers en mijn boek. Het ziet er echter niet goed uit. New Orleans in het weekend should be fun.

Na de maaltijd van de laatste avond nam Cruise director Rick nog even het woord. In een heel emotionele speech benadrukte hij het belang van diversiteit. Aan boord werkt een crew samen, bestaande uit 51 nationaliteiten, tal van religies en verschillende talen. “Send the United Notions to this ship so we can proove to them that diversity works, that all these very different people can live together peacefully with respect for eachother.” Hij vroeg tot 4 maal toe een applaus voor de crew en pleitte vurig voor de menselijke waarden van HAL.

Laatste port of call, Costa Rica

Nog maar net vertrokken uit Panama en hupsakee. Costa Rica, here we come. Puerto Limón is een kleine havenstad aan de Oostkust van Costa Rica. Er is niets te zien en alle excursies aan boord waren 3-4u rijden om ergens iets te gaan doen in het regenwoud. Mama wou niet naar de jungle. Dus hebben we besloten om gewoon even te voet op verkenning te gaan in het stadje.

Er was niets te zien, behalve het dagelijkse leven in Limòn. Ook eens leuk. Vriendelijke mensen, een stadje met heel weinig souvenirwinkeltjes, maar wel een markt die me wat aan Thailand deed denken. Overdekt, met een paar eetkraampjes in het midden en allerhande spulletjes, vooral kleding, in piepkleine shops. We vonden een winkel met een heel mooi aanbod aan lokale kunst en speciale souvenirs en hebben die mens dan een fijne omzet bezorgd. Twee kinderen van 8 en 15 spraken ons aan in het park, of we zin hadden om de aapjes te zien, moeder en jong zaten ergens verborgen in de bomen. Behendig loodsten ze ons door het park en vertelden honderduit over hun school en de lessen Engels en Frans die ze krijgen.

Na 2u aan land waren we terug aan boord van ons klein bootje en klaar om de twee dagen op zee door te brengen.

Het kanaal van Panama

De kapitein was al heel de nacht aan 21-22 knopen gaan varen om zo snel mogelijk an het bakke water aan Colón te zijn. Om 5u 's morgens ware we daar, netjes op tijd, maar pas tegen 8u konden we de sluizen van de Gatun Lake binnen varen. Iedereen was al vroeg op dek.

De voordekken waren op elke verdieping open, hadden een standje met koffie en andere drankjes en het wzs een gedrum van jewelste bij de doorgang van de eerste sluis. Bij de derde versassing moesten de 900 mensen die een excursie geboekt hadden bij de uitgang naar hun tender zijn en tegen 12u was iedereen van boord die van boord moest zijn. Absoluut een belevenis om dit te kunnen meemaken. Volgend jaar gaat een nieuw sluizencomplex opendat ook grotere schepen kan verwelkomen. Maar hier hadden we in dit 100 jaar oude kanaal, met sluisdeuren van Gustaaf Eifel, 5 voet over aan de zijkant en 50 voet voor en achter.

Het schip is dan terug door de sluizen gegaan en pas rond 15u legden we aan in Colón. De kapitein noemde het een technische stop om de gasten terug aan boord te halen die op excursie was geweest en waarschuwde ons om niet buiten de gates van de Cruise terminal te gaan. De Cruise terminal zelf zag er al zo ongezellig en dreigend uit dat we ook daar na 15 minuten terugkeerden aan boord. Het was net happy hour in de Crows nest...

Cartagena – Colombia.

Wie Colombia zegt, denkt direct aan gevaar, drugbaronnen en ontploffende helikopters. Wel... Cartagena is ons ontzettend goed bevallen. We hebben hier de enige excursie van aan boord geboekt: “transfer naar de stand en vrij rondwandelen”. We hadden een super fijne gids, Emily, die ons net dat ietsje meer gaf, namelijk een trotse rondleiding met het busje door HAAR stad. Eerst een stop aan het kasteel San Felipe, waar de groep overspoeld werd door opdringerige verkopers van juwelen, zonnebrillen en sjaals. Daarna mochten we vrij rondlopen en zoals overal ter wereld was je pas op je gemak ver weg van de tourist traps/ attracties. We vonden een leuke Pastelleria en genoten van een kopje Colombiaanse koffie en een stukje (van een halve kilo) taart om 10u30 in de ochtend. Jammer dat we al om 12u30 terug aan bood moesten zijn, want hier waren we graag 's avonds eens gaan rondhangen. Heel gezellige pleintjes met kleine barretjes en zeer mooie restaurants. De volgende dag was de highlight van de cruise, en we moesten daar vroeg zijn...

Eerste stop Half Moon Cay

Dit is een privé eiland van Holland America Line. Heerlijk strand, blauwe zee, en een heerlijk lek om te vertoeven. We werden met grote tenders aan land gebracht en brachten een halve dag door op het strand. Lunch genomen in het grillrestaurant op het eiland (de minst lekkere maaltijd van de hele reis), Piña Colada genoten in de Pirates Bar met prachtig zicht op de zee. Moe maar tevreden zijn we die avond gaan slapen.

De volgende dag was een dag op zee, met ontzettend veel stress. We hadden een eerste wijnproeverij om 2u in de namiddag, hadden dan zin in een dutje en moesten dan weer eten en drinken in het hoofdrestaurant. What a life...

Het was mijn eerste cruise doorheen tijdzones en ik vond het principe best interessant. Als de klok een uur vooruit moet, dan gebeurt dat om 12u 's middags op zee. Als de klok een uur achteruit moet gebeurt dat om 2u 's nachts. Zo is niets van de activiteiten betroffen van de tijdverschuivingen en gaat het leven gewoon door. We hebben gelukkig ook twee keer een extra uur gekregen 's nachts om heerlijk uit te slapen.

De tweede stop was dan Aruba, Oranjestad. Eerder een saaie bedoening. De mama had geen sokken aan gedaan voor de wandeling en dat moest ze op slag met een blaar op de hiel bekopen. Niet echt bijzonder en van zodra je buiten het eerste deel van de winkelstraat was, werd het een beetje “minder gezellig”. Maar goed, we hebben Oranjestad alleen gezien, en niets verder van het eiland. Gezellige avond aan bood gehad met leuke mensen de tafel gedeeld en dan de volgende dag was de boot vroeg in Curaçao.

Met zijn drijvende voetgangsbrug naar de Punda was Willemstad wel de moeite waard. Een wandeling naar de markt met verse vis en fruit en groenten van Venezuela was best leuk. We genoten van een Presidente biertje en een Wilhelmina Sandwich op een gezellig pleintje met 2 Nederlandse meiden die het terras bedienden. Moeder vond een CD met lokale muziek en we vertrokken met een beetje tegenzin terug naar de boot.

In de namiddag hield Rick, de Cruise director een voordracht over de bouw van het Panama kanaal. Zelden heb ik zo begenadigd spreker mogen aanhoren. De 50 minuten waren om gevlogen en we hebben veel bijgeleerd, oa. dat dit kanaal heel veel moeite en mensenlevens heeft gekost, dat de Fransen er niet in geslaagd zijn om het te bouwen en volledig verkeerd begonnen waren, maar dat ze nadien wel de sluisdeuren mochten leveren...

Ijswater

Alles vlot verlopen, en zonder extra rimpels in de Cruise Terminal van Fort Lauderdale Everglades aangekomen. Lange wachtrij, want 2000 mensen zouden ons vergezellen op deze cruise. Na een 45 minuten aanschuiven kregen we onze keycards als “one star mariners” en mochten we aan boord. Hut was identiek aan die van de ms Rotterdam van in juni, lay out van het schip ook ongeveer en we vonden onmiddellijk onze draai. Personeel was ontzettend vriendelijk en de vele Amerikanen waren zelfs niet vervelend. We zagen wel overal op de tafels … water. Ik denk dat wij op deze cruise de omzet hebben goed gemaakt voor de sectie waarin we telkens zaten voor het diner. De meesten dronken alleen het gratis ijswater.

En we zijn weer vertrokken naar de US of A

Op 29 december zijn we met Lufthansa naar Miami gevlogen via Frankfurt. Door op de luchhaven in de Sheraton te blijven slapen moesten we niet om 2u 's nachts opstaan, maar konden we lekker tot 5u blijven liggen. Het eerste wat ons in de Sheraton opviel was ontzettend vriendelijk personeel. Het tweede was het ontzettend walgelijk, spuuglelijke uniform van het personeel in bar en restaurant. Na een goeie nachtrust stapten we blij gemutst op onze feeder naar Frankfurt. Na een uurtje stappen hadden we de big bird bereikt die ons naar Miami zou brengen. De allereerste A380 van Lufthansa (D-AIMA) had de eer en het genoegen ons te mogen vliegen. Ik had een geheimtip gelezen en we hadden misschien wel de beste plaatsen van het hele vliegtuig, een Belgische stewardess en een schitterende vlucht. In Miami hebben we voor het eerste de elektronische immigration gedaan, met een op en neer wippende terminal. De bagage liet wat op zich wachten want immigration had amper 20 minuten geduurd, met aanschuiven en al. Op naar de car rental terminal, een auto gepakt bij Alamo en hupsakee naar Fort Lauderdale, een kleine 20 km verderop.

Daar hebben we een nachtje geslapen in de La Quinta Inn FLL Airport. Fijn hotel, met ruime kamers, luidruchtige airco en een lekker ontbijt. We waren vroeg wakker, zijn wat gaan shoppen in de nabijgelegen shopping mall en trokken dan naar de luchthaven van FLL om de huurwagen terug te brengen en de transfer te nemen naar ons bootje.