Ik zit hier op 36000 voet en zonder dat
er muziek is hoor ik in het monotone geruis van de airco een
prachtig nummer van The Scabs: “Half way home”. We hangen in de
lucht tussen New York en Brussel in de A330 van Brussels Airlines na
een schitterende vakantie in de USA. Zoals altijd na een vakantie wou
ik weer niet vertrekken. Ik ben smoorverliefd op de stad San
Francisco. Maar het dagje wat we nu achter de rug hebben... Laat me
even vertellen.
Gisteren terug naar ons Tapas restaurantje Picaro
geweest op 16th street voor een uitgebreide tapasmaaltijd.
Tegen 21u terug naar het appartement voor een slaapje met de wekker
op 3u30. 4u45 stond een vriendelijke chauffeur voor de deur die ons
op een goed kwartier naar de luchthaven heeft gebracht. Check-in
verliep snel, doordat we het werk al online hadden gedaan, maar de
boarding cards kwamen enkel uit het machien voor de eerste vlucht. In
New York zouden we dan moeten opnieuw inchecken. De baggage gaat
automatisch door naar Brussel verzekerde de 200 kilo man aan de check
in automaat. We geloofden hem. Door de security ging vlot op het
ochtendlijke uur en na het uitrekken van diverse kledingstukken en
een bodyscan -daar gaat je pricacy- zaten we een kwartier later al te
hondbijten.
Boarding en vlucht verliepen vlekkeloos
met schitterende vergezichten in het landschap tussen SFO en JFK. De
service van United was behoorlijk, met naar moderne Amerikanse
normen, veel aandacht voor comfort van de passagiers. Het IFE systeem
was van de beste tot nu toe getest op al mijn reizen en ik heb
absoluut NIET genoten van de Inpossible film omver de tsunami in
Phuket. Misschien had de regisseur “bedoelingen” met zijn film,
maar van het eerste beeld (een shot vanuit de lucht van de hemel met
land in de verte wordt opeens verstoord door een vliegtuig dat
spookachtig als in de stil van Airplane van achteren in beeld komt.
De rest van de film is onafgewerkt en ongeloofwaardig. Jammer, ik had
er meer van verwacht en heb me 1u40 geërgerd in de hoop van
beterschap. Inderdaad, ongeveer 5 minuten film is goed, de rest zou
opnieuw moeten gemonteerd en gedraaid worden. Ik heb het na 20 emo
snuffel- of jammer- shots in een film wel gehad. Bij de landing
kregen we nog een mooi zicht op Manhattan en dan begon de 'fun'. Ik
had de dames al gewaarschuwd van in de taxi, “Run Forest, Run”.
And so was it. In New JFK moesten we van Terminal 7 naar Terminal 1
met het treintje. Naar de check-in, boarding passes afhalen (gelukkig
zaten we dit keer wél samen). Bedankt Brussels Airlines. Dan opnieuw
dor security, met een heerlijk half uur lange wachtrij en weer een
bodyscan.. Ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld :-)
Alleen hadden we de pech dat de crew aan onze rij treuzelde, aan het kletsen was en eigenlijk grof was. De andere wachtrij verwerkte in dat half uur minstens 3 tot 4 keer zoveel passagiers. En we zaten al op een zeer strak schema. Na de securiy was het gelukkig niet ver meer lopen naar de gate en exact 1u35 minuten na het uitstappen uit ons United toestel, waren we aan bood van de A330 van Brussels. Zeer vriendelijke, good looking crew :-), top inflight entertainment systeem en zetels met een ongemakkelijke kopsteun. Ik heb genoten van de Gin tonic, de leuke Franse film “Comme un Chef” en van het stoofvlees met puree.
Alleen hadden we de pech dat de crew aan onze rij treuzelde, aan het kletsen was en eigenlijk grof was. De andere wachtrij verwerkte in dat half uur minstens 3 tot 4 keer zoveel passagiers. En we zaten al op een zeer strak schema. Na de securiy was het gelukkig niet ver meer lopen naar de gate en exact 1u35 minuten na het uitstappen uit ons United toestel, waren we aan bood van de A330 van Brussels. Zeer vriendelijke, good looking crew :-), top inflight entertainment systeem en zetels met een ongemakkelijke kopsteun. Ik heb genoten van de Gin tonic, de leuke Franse film “Comme un Chef” en van het stoofvlees met puree.
