We gaan hier aan bijna geen enkel hotel
of restaurant voorbij of er hangt een bordje met een overzicht van
het personeel dat ze zoeken. Vaak is de vraag zeer groot en zoeken ze
zowat alles: van managers tot kamermeisjes, van koks tot serveuses.
Er is dus heel veel werk en er zijn eenvoudigweg té veel bars hier
in Pattaya. Je kunt geen straat inslaan of er zijn wel een paar bars.
Allemaal bevolkt, naargelang de wijk met sexy meisjes of knappe
jongens: “Hello Welcome”. Maar dat is dan ook de limiet aan de
talenkennis.
Je merkt het bij ons ook vaak, maar
hier is het overduidelijk. Er is een groot verschil tussen de
verschillende personeelsleden. Je merkt bijna onmiddellijk als ze
“beter” betaald worden of als het de patron zelf is die voor
zichzelf werkt. Van ¾ van het personeel dat hier aankomt in Pattaya
(van over heel Thailand) kun je stellen dat ze behalve Thai spreken,
schrijven en lezen, niet veel kennis hebben om in het toeristisch
circuit mee te draaien. Wat we hier ook aan hoeveelheid personeel
zien doet me met de ogen rollen. Een restaurant met 80 zitplaatsen
draait hier gemakkelijk met 4-5 kelners, 5-8 man in de keuken en dan
nog iemand achter de bar. Een gewone beer bar draait bijna altijd met
2 barmoeders of -vaders en 3-20 “serveuses”.
Als ze er meer hebben dan bij ons is
het natuurlijk ook omdat je ze ook kunt laten inpakken om thuis te
laten “dienen”, maar toch verbazen de aantallen me nog bij elke
stap hier. OK de lonen liggen algemeen laag, en velen van hen worden
eigenlijk niet betaald (enkel als ze een “klant” hebben), maar
toch kost een personeelslid hier ongeveer 200€/ maand. En als je er
dan 10 tot 20 het rondlopen; is dat toch een substantieel deel van
het budget. Met ca. 1 tot 1,5€ bruto winst per drankje, moeten dus
voor elke “boy” or”girl” en alles daar tussenin al minstens
180 drankjes verkocht worden per maand. En is enorm veel concurrentie
en het personeel is van bedenkelijke kwaliteit. Ze spreken amper
engels en kennen niets van de stiel van kelner. Ja ze kunnen Wiskey
en soda met ijs mengen in een glas. Vaak zijn ze wel knapper dan de
gemiddelde Thai. Dat is ws dan het argument waarmee ze zijn
aangeworven. Wat zei Leon God ooit over zijn bar: ”geen poes achter
de bar is geen omzet”.
Hier is dat nog veel meer belangrijk.
Deze meisjes en jongens hebben eigenlijk geen enkele voorbereiding
gehad om in dit leven te stappen. Ze komen recht van het platte land
naar deze grote stad “van verderf” en zien van de mensen rond hen
dat ze een iPhone en andere leuke spullen hebben vergaard door wat
boem-boem te doen. Maar hoe bescherm je jezelf als je enkel Thai
spreekt en dan met wildvreemden op pad bent? Velen zijn dan ook bang,
maar het verdient af en toe eens erg goed. En er is de hoop een
steenrijke Falang aan de haak te slaan en dan naar een ander
continent te kunnen verhuizen. Weg van dit land, waar ze dan
verzinken in heimwee. Gisteren met de eigenaar van een bar zitten
kletsen en hij denkt dat er dringend meer scholing moet komen. Een
soort spoedcursus in alles. Zo een beetje praktische kennis van
Engels, Duits, Frans en Russisch, basis kelnertraining en een
degelijke seksuele opvoeding. Het zou ze klaarmaken voor verdere
stappen in het leven, ze zouden beter verdienen en dat laatste zou
levens kunnen redden. Misschien wel een idee als ik ooit naar hier
zou verhuizen...
