Bangkok was zoals steeds een veel te korte stop. Het hotel was super. Heb weer flink wat inspiratie opgedaan voor één van mijn projectjes. Nieuw design hotel in Silom buurt, met alles erop eraan aan een aanvaardbare prijs: Glow Trinity Silom Hotel. Ipod docking station en DVD player in de kamer, thee en koffie faciliteiten, een koelkast. Kortom alles wat een mens nodig heeft om te overleven. :-p
Dan gisterenavond ook Tom terug gezien. Was een jaar geleden van in Phuket. We hadden een superleuke avond met een hapje en een drankje, terwijl Bom onderweg was naar mama om iets op te halen op mee te nemen naar Udon Thani. Tom werkt voor Bombardier als programmeur voor de Skytrain en leeft goed in Bangkok. De avond dan maar afgesloten voor middernacht. Hij moest werken vandaag. Ik moest een vlucht halen, een vlucht naar een nieuw avontuur.
Dan vandaag vertrokken in Bangkok met de Skytrain, dan de Airport Link, naar de luchthaven. Ingecheckt en dan weer iets geleerd. Beneden op de onderste verdieping, uiterst recht als je voor het gebouw staat is een food court. Hier eet je voor 40 en 50 Baht, koop je water voor 7 Baht, een heel verschil met de prijzen in de rest van de luchthaven. Het personeel van Savarnabumhi Airport en de reps van de TO's vulden de enorme zaal. Goed om te weten, nietwaar?
De vlucht met Thai Airways was weer zoals gewoonlijk: Mega super service, Op een vluchtje van 60 minuten kregen we een doos met broodje, brownie, sudderans. Daarna een kopje koffie en 2 keer water. Net de tijd om af te ruimen en we waren geland. I just love to travel that type of airline.
Nu zit ik hier in het midden van het Thaise platte land. De “westhoek”, het “bachten de kuppe” van Thailand, maar dan in het oosten. Grens met Laos is maar 57km ver. Om de één of andere reden kan Bom's zus ons niet komen halen, dus doen we de toch met openbaar vervoer. The real Thai way. Eerst met het busje van de luchthaven naar een soort bushalte. En nu zitten we hier te wachten tot de bus volk genoeg heeft om te vertrekken. “Kan nog een uur duren voor we vertrekken”, zegt Bom net om me moed in te pompen. Gelukkig is de rit maar voor een uur of twee.“Als alles goed gaat”, voegt hij er snel aan toe. Ik geniet hier wel van. Aan een grote weg zitten we nu op een bankje. Een paar bekenden van Bom komen het wachten verzachten. Ondertussen sleutelt de chauffeur wat aan de Toyota minibus die ons dadelijk moet wegbrengen. Bom maakt een shopping lijstje van wat hij moet halen om morgen voor mij te koken. Want “Isaan food is maybe not so good for you”. Een flesje water en een kom rijst gaan het ook doen als de nood het hoogste is. Ik ben niet op vakantie hee, ik ben op reis... Het is geen Neckermann vakantie, sorry Jo. Dit is gewoon een miljard keer leuker dan het mooiste beach hotel, al dan niet met seaview suites.
Er komen steeds meer mensen toe. Ondertussen zitten hier al een 6-tal mensen te wachten op het vertrek. Even tellen, er zijn 11 plaatsen in het busje. Dus met een beetje geluk zijn we hier voor den donkeren weg. :-p Ondertussen sleutelt de chauffeur lustig verder. De ene ligt onder het busje de ander probeert te starten. Geen succes. Dan nog maar wat sleutelen. Voor Afrika reizigers klinkt dit gegarandeerd bekend in de oren.
Goed nieuws, het busje start. Een dikke zwarte rookpluim schiet uit de uitlaat. Maar we zijn nog niet vertrokken. Met een brede grijns schakelt de, misschien 19 jarige, monteur-chauffeur-technicus de motor weer uit en ruimt zijn materiaal op.
Waar ga ik slapen vannacht? Geen idee. Op de grond in een schuur? We zien wel. Is het leuk, dan is dat mooi meegenomen. Wordt het een ramp, dan heb ik weer een avontuur om te vertellen als ik thuis kom.
Ik ben aan mijn eigen “Weg naar het Platteland” bezig en ik hoop meer van mezelf te vinden. Ik voel mezelf hoe langer hoe meer op mijn gemak in mijn rol als “lijdend voorwerp” in een vreemde cultuur tijdens het reizen. Go with the flow, see where the waves throw you on the shores. Bom vraagt “gimmy 100 Baht” en betaalt prompt de busrit voor het meisje bij wiens familie hij 2 jaar logeerde tijdens de studies. Does it say ATM on my T-shirt? Het is hier een deel van de cultuur om te delen wat je hebt. En in hun ogen heb ik veel... heel veel. Het meisje bedankt me uitvoerig en zet de levendige conversatie met Bom verder. Ik typ ondertussen deze blogpost.
Er komt een andere bus aan en een 10-tal mensen stappen uit. Oops te veel mensen voor het mini-busje. Mijn rugzak wordt overgeladen in de grote bus die ook klaar staat en de motor wordt gestart. We stappen in de bus, de airco loopt, buiten 32° in de bus 29°?
Een oude ietwat corpulente man wordt aan boord gehesen. Neen geen lagevloerbus, maar drie passagiers en de chauffeur doen het zware werk om de zeker 180Kg zware man op de bus te krijgen. AFH zou hier zeker 10.000$ overgehad hebben voor dat filmpje. Ben eens benieuwd hoe het uitstappen gaat verlopen. We zijn nu met 18, een dik uur na het aankomen aan de bushalte kruipt de chauffeur achter het stuur, start een cassette met Thaise muziek en sluit de deur, het is kwart voor vijf. We are on the move for a trip to the countryside. Bom zegt “de rit duurt 2uur ongeveer”, ik reken dus tegen 20u aan te komen. It is 2 hours TMT (Thai Maybe Time), dus ik doe dat veiligheidshalve maar maal 1,5.
We zijn een kwartier geleden vertrokken en ik vermoed dat ik te voet verder was geraakt. We zijn nog 2 keer gestopt om iemand op te laden. En nu staan we aan het tankstation... om de bus vol te tanken. Wat wie tankt er nu zijn bus vol voor hij vertrekt?
Na 5 dagen hier, ga je alweer nadenken over het hele rat race waar we ons leven in doorbrengen. Dat was de hoofdreden waarom ik dringend naar Thailand moest. De i moet zijn putjes terug krijgen en alles moet weer even in het juiste perspectief geplaatst worden. Geen plek ter wereld doet dat beter dan hier. Ik las net in het maandblad Genieten (jan. 2011, p95) dat An Kluft de zaakvoerster van Pluto hier haar beslissing genomen heeft om de KMO van haar moeder over te nemen. Het is een land waar je leert belangrijk van onbelangrijk te onderscheiden.
White skin: important
Gadgets/iPhone/iPad: important
Food: important
Money: Go to ATM of find a falang. If no money comes out of the ATM: say “oh”, look sad for one second, and continue your normal life. Try again later.
The rest: we will see
Doet me net danken aan de parabel van de Amerikaan die tegen de Afrikaan zegt:”wat doe je daar”. “Ik zit aan het meer en kijk naar het water” antwoordt de man. “Zou je niet beter werken?” vraagt de Amerikaan. “Wat levert dat op” vraagt de zwarte man. “Wel” , zegt de Amerikaan, “dan kun je geld verdienen. En als je veel geld hebt dan kun je dit stuk grond kopen, hoef je niet meer te werken en kun je de hele dag naar het water kijken”. Zegt de zwarte man:”DUH!”...
Van de stad Udon Thani heb ik geen bal gezien. Nu rijden we door het landschap bij ondergaande zon. Ik ben moe, plak en stink van een hele dag te slepen met twee rugzakken in de warmte, maar ik voel me eigenlijk nog altijd beter dan na een werkdag. :-p
Ik heb nog steeds geen enkele dag echt goed geslapen. Misschien is 5 dagen echt nog niet genoeg om uit de gekke drukte te geraken? Het energieniveau is al een beetje gestegen, maar nog niet genoeg voor ACTION... Over 10 dagen ben ik terug in Gent maar ik voel wel dat de nevel aan het optrekken is.
