Dringend naar Thailand

Halfsoverkop boekte ik afgelopen vrijdagnacht twee tickets Bangkok voor vertrek de volgende ochtend. De laatste plaatsen op het vliegtuig waren nu gevuld. Ton had bericht gekregen dat zijn mama  opeens heel erg achteruit was gegaan en dat ze alleen nog zijn naam uitsprak en hem wou zien. Op drie uur tijd was alles geregeld, van verlof tot tickets, van de koffers inpakken tot doodmoe in bed vallen om toch een paar uur te slapen. 's morgen vroeg op alles voorbereiden om het vogeltje onderdak te bezorgen,  een beetje opruimen, de vuilnis wegbrengen en dan snel naar Zaventem.

Alles verliep netjes en snel. We hadden een super crew op de vlucht en met een vluchttijd van 10u05 misschien wel de kortste tocht naar Thailand ooit. De hele rit vloog de A350 aan +1000km/u ground speed met een flinke tailwind.

Op Savarnabhumi Bangkok (leerden we de volgende dag) was deze zondag de drukste dag ooit met meer dan 200.000 passagiers. We hebben daar niets van gemerkt en maar fijn ook. We zijn een dutje gaan doen in een nabij hotel en toen we daar de wifi hadden opgezet bereikte ons het nieuws dat we … te laat waren. De mama was al gestorven.

Tja…  dan zijn we tegen 12u terug naar de luchthaven gekeerd voor onze vlucht naar Narathiwat. Ik vond het al een erg dure binnenlandse vlucht met Thai Smile. Normaal kosten binnenlandse vluchten niet veel, maar ja. Het is nu hoogseizoen en we zitten echt last minute te boeken. Bij de check-in op Savarnabhumi zei de counter lady, dat we in de Royal Orchid lounge mochten, aan boord werden we verwend met een lege stoel tussen ons en kregen we een business class service. Wel, de prijs was ik alweer vergeten na deze premium economy ervaring.  

Daar begon dit avontuur en de emotie pas echt. Hoe verloopt nu zo een rouwperiode in een normaal gezin in Thailand?

Het nichtje haalde ons af op de luchthaven en toen we in het ouderlijke huis aankwamen waren we net op tijd (ze hebben op ons gewacht) om te beginnen met de tweede ronde.

Op het pleintje voor het huis, was een enorme tent opgetrokken, overal stonden tafels en stoelen. Tientallen vrouwen waren aan het koken. Overal pruttelden woks en kookpotten.     

Ze was al gewassen ingespoten met een bewaarmiddel en aangekleed en lag op het bed. Het bed waar ze gestorven is, met ernaast haar moeder (96), die wezenloos voor zich uit keek. Daar lag een heel mager lichaam bedekt met doeken. Haar hand werd vanonder het doek gehaald, de vingers gekromd en boven een kom gehouden door Ton. De rest van de familie was bloemen gaan plukken in de tuin. In een andere kom werd water met de bloemblaadjes gemengd. Iedereen begaf zich naar de ruimte om haar laatste douche te geven. Iedereen nam een kommetje met water bloemblaadjes aan van de zus, en goot het over de geopende hand. De bloemblaadjes bleven in de hand liggen, het water liep erdoor in de kom. Dit ging door tot iedereen die aanwezig was (een kleine 100 mensen) haar hadden helpen douchen voor de laatste keer.

Dan werd het doek verwijderd en werd ze klaargemaakt voor de volgende stappen. Het lichaam werd op een witte doek gelegd, de grote tenen en de handen vastgebonden met een boeketje en een kaars tussen de vingers. Dan was ze klaar voor de bekisting. Veel stelde de kist niet voor. Een houten bak met een stuk zwarte plastiek in vastgeniet. De witte doek werd dichtgebonden rond haar lichaam met een paar witte koorden en de rest van het doek werd als een tulband over het hele gezicht geknoopt.  Dan werd ze in de kist gelegd en de kist ging naar de living van haar huis waar de herdenking zou plaatsvinden. Daar stond een "tempelfrigo" opgesteld, war de kist in geschoven werd. De komende 36u zou dit haar verblijfplaats worden. 

Er werd ondertussen enorm veel gekookt en gegeten. We dronken een biertje en zaten wat rond te hangen tot 19u. De monniken kwamen dan langs voor een ceremonie. "Den draad" werd afgerold en we gingen voor een uurtje werken aan een pijnlijke kont en pijnlijke knieën. Bij alle Boeddhistische ceremonieën is er een witte draad die gelegd en die houden ze vast tijdens het bidden. Ik ga er de juiste symboliek nog eens van opzoeken, maar voor mij is dat 'den draad'. Na een dik uurtje bidden,  vertrokken de monniken weer en konden we ook naar ons hotel. Eigenlijk wou niemand meer tot in Songai Kolok rijden na 20u30, maar ja voor ons dan misschien toch. En zeker het nichtje mocht al niet met ons naar ginder alleen. Na een kwartier discussie (ik had me al mentaal voorbereid om op de grond te slapen daar) waren ze het dan toch eens dat de drie jongste meiden en het zoontje (4jaar) van de nicht ons dan toch zouden brengen. Met een man (van 4 jaar) erbij was het dan toch veiliger.  We raakten veilig en wil in het hotel, maar het restaurant was al dicht. Dan maar zonder (nog eens te) eten naar bed. We waren niet echt tekort gedaan.