Hier in dit land heb je weer even tijd om na te denken over bepaalde zaken en over het leven. Misschien vanwege het boeddhisme hier spoort alles in het land en in de bevolking je ook telkens weer aan om na te denken over het leven en jouw leven.
Door onze tochten gisteren langs de rijstvelden vergeet je weer even hoe high tech bepaalde zaken in Bangkok wel zijn terwijl in de rest van het land voornamelijk bezig is met rijst oogsten en eten verkopen. De kleine fabriekjes waar handwerk gemaakt wordt draaien op volle toeren. De drie industriële revoluties leven hier naast elkaar en gaan hand in hand. Het leven gaat hier aan een tempo waar een gezonde westerling maar 2 reacties op kan hebben: jaloezie of woede. De laatste reactie is meestal die van de gestresste westerling die denkt dat het buitenland zo moet georganiseerd zijn als thuis. Wel, dit land heeft het wel met organiseren, maar niet met stressen. Het openbaar vervoer is eigenlijk primitief maar verloopt vlotter dan bij ons. Langer wachten dan een paar minuten was er nooit bij. Niet voor een songthaew, niet voor een skytrain, niet voor een bus. Het verkeer is veel drukker en chaotischer als bij ons, maar het werkt!
Tussendoortje: Wat ons wel opgevallen is in de afgelopen bezoeken hier, is de liefde voor officiële documenten. Op alles moet een stempel en staat een zegel gedrukt. Massage, de rekening krijgt een stempel “PAID” met datum en een sierlijke krul.
Taxi nemen van aan een taxistand: je krijgt een document met invulvelden vergelijkbaar met dat van een levensverzekering in België, met op de achterkant de mogelijkheid tot het indienen van een klacht, natuurlijk met stempel en handtekening op de voorkant.
Het is koud in Chiang Rai. Gisteren aan de Night Bazaar gezeten klutteren van de kou ondanks de dikke pull. Het was 12 graden. Thais houden van dit seizoen. Drie maanden per jaar hebben ze hier een jas nodig. En overdrijven doen ze ook daarmee... Ik heb in België nog niemand zien rondlopen met een dubbel gevoerde wollen muts, een lange sjaal, handschoenen en een dikke anorak met pluimen gevuld bij 12 graden... Nu ja, Thais denken misschien hetzelfde als Europeanen al bij 18 graden in T-shirt rondlopen,.
De uitstap naar de gouden driehoek was schitterend. Excursie geboekt bij een organisatie aangeraden door de trotter. Een volledige dag afgehaald aan het hotel en tocht langs alle belangrijke bezienswaardigheden buiten Chiang Rai. Er waren geen andere gasten mee met ons mini busje, dus private tour voor Hendrik, Tong and me... We zijn begonnen met het paleis of de villa van de moeder van de huidige koning. Een 10 tal jaar geleden is ze gestorven op 93 jarige leeftijd (als ik me goed herinner). Ze had een stichting in het leven geroepen om de bergvolkeren van de opiumteelt weg te houden, de ontboste stukken (voor de oogst van teak-hout) te laten heraanplanten en de bevolking te laten overschakelen op handwerk en de oogst van koffie en thee ipv opium.
Ze had een schitterende tuin laten aanleggen, met bloemen en planten van over heel de wereld. Ik vroeg de gids of we die tuin met de onze in Oostende konden wisselen, maar dan moest ik er wel de 300 tuinmannen en -vrouwen bijnemen en betalen... Idee afgevoerd ;-)
Zelden zo een mooie tuin gezien en dan het huis zelf. Een schitterend mooie sobere villa, met kunst handwerk uit de omgeving (borduursel, schilderingen en schilderijen,...) Alles straalde klasse en stijl uit. Het uitzicht op de bergen van Myanmar vanaf het balkon was adembenemend.
Daarna trokken we naar de grenspost met Myanmar, waar de lokale bevolking vrij heen en weer loopt tussen beide landen, maar waar toeristen een toegang moeten betalen van 500 Baht of ca 11 Eur. We hebben dat niet gedaan al zou dat wel leuk gestaan hebben in de reispas. De lokale markt aan de grens is een mengeling van markt met lokale producten, en souvenirs voor toeristen. Prijzen waren laag tot zeer laag. Ook gekke dingen (voor ons dan toch) als het schminkpoeder van de lokale bevolking. We weten al dat Thais talk in het gezicht doen tegen zweten en om witter te lijken, nu doen de Birmezen een gelig poeder op de wangen als make up in een welbepaald individueel patroon. Een beetje zoals wij haargel gebruiken om ons haar een welbepaalde individuele vorm te geven.. De armoede aan de overkant van de grens is naar het schijnt wel degelijk schrijnend. Velen proberen dan ook een beter leven te zoeken in het veel rijkere Thailand. Ze komen hier hun koopwaar slijten aan toeristen of aan de lokale bevolking.
Sommigen proberen ook in Thailand te blijven. Meestal illegaal en zoals overal te wereld belanden die vluchtelingen in handen van verkeerde individuen. Overal langs de weg tussen Chiang Rai en de grens staan controleposten, die checken op drugs en illegalen. Busjes met witte toeristen worden blijkbaar ongemoeid gelaten, want behalve een vriendelijk hallo en daag moest onze chauffeur niets tonen of doen.
Dan naar het drielandenpunt Thailand, Loas, Myanmar aan de oevers van de Meakong rivier op een kleine 200km van China. Dat was even huh?? 200km hogerrop de rivier begint China. Zoi dicht bij de gele mannekes was ik nog nooit geweest. Het water van de Meakong rivier is afkomstig uit smeltend ijswater van Tibet en stroom zo een 4800 km door Azië. Mae dinges, waar we waren, is al eeuwen een belangrijk handelscentrum voor de handel met China. Chinese vrachtschepen (neen je hoeft niet te denken aan boten zoals op de Rijn of Schelde, want de Meakong is breed, maar op veel plaatsen ondiep met rotsen) varen af en aan. Meestal kleine schepen volgestouwd met vracht uit China. Chinese producten overal, en net als aan de grens met Myanmar een ander soort souvenirs en handelswaar.
Moe maar tevreden zetten we de terugreis in naar Chiang Rai. Even terug de hotelkamer opzoeken om wat op te frissen en dan naar de kleermaker om onze kostuums de eerste te keer te passen. Ze hadden alles een maatje groter gemaakt blijkbaar. Vandaag gaan ze alles aanpassen en zaterdag mogen we onze investering gaan afhalen.
Daarna een hapje gaan eten en iets gaan drinken in een ontploffende stad. Want Loi Kratong (meer info) had zijn laatste dag met een grote parade, miljoenen vuurpijlen en bommetjes en duizenden ballonnen (papieren zakken met een vuurtje onder die ten hemel gelaten worden. Ik ga de komende dagen door al dat geknal niet goed horen denk ik, ik ben doofgeknald.
Wat een spectaculaire dag. We reizen om te leren en vandaag hebben we toch weer zoveel geleerd.
